Περικλής Κοροβέσης: «Δεν ξέρω αν είμαι αριστερός ή αναρχικός, αυτό που θέλω είναι να μην πεθάνω μαλάκας»

Εν μέσω πανδημίας, ακόμα ένας σπουδαίος αγωνιστής του λαού μας, έφυγε από τη ζωή. Αν και είναι λάθος να ειπωθεί αυτό, διότι το έργο και η παρακαταθήκη που αφήνουν άνθρωποι όπως ο Περικλής Κοροβέσης, γίνεται κτήμα όλων των ελεύθερων ανθρώπων και θα ζει για πολύ καιρό.

Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε συγγραφέας, λογοτέχνης, ποιητής, αγωνιστής και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Σπούδασε Θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί Χούντας. Ενώ κρατούνταν στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, υποβλήθηκε σε ηλεκτροσόκ και απομόνωση. Με το θρυλικό του βιβλίο «Ανθρωποφύλακες» (1969) έκανε γνωστά τα βασανιστήρια της Χούντας σε όλο τον κόσμο, αποκαλύπτοντας στην Ευρώπη το πραγματικό πρόσωπο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, ξεκινώντας με 25 μόλις αντίτυπα και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έκτοτε έχει δημοσιεύσει και άλλα βιβλία, όπως Αριστερή Ανακύκλωση, Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Στο κέντρο του περιθωρίου. Εκτός από πεζά, έχει συγγράψει και θεατρικά (πχ. Tango Bar), αλλά και παιδικά έργα. Εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Η Εποχή και στην Εφημερίδα των Συντακτών. 

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη από την 17 Νοέμβρη το 1989, η εφημερίδα Έθνος δημοσίευσε συκοφαντικό άρθρο με υπογραφή της Αγγελικής Νικολούλη, το οποίο προσπαθούσε να εμπλέξει τον Περικλή Κοροβέση με την ενέργεια της οργάνωσης. Η κατηγορία αποδείχθηκε ανυπόστατη και η εφημερίδα αναγκάστηκε να απολογηθεί.

Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ). Ο Περικλής Κοροβέσης εκλέχθηκε βουλευτής στην Α΄περιφέρεια Αθηνών με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2007. Συμμετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 διαφώνησε σε πολύ σημαντικά ζητήματα και αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε μέλος του «Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967- 1974 ( ΣΦΕΑ ).» Μάλιστα στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο “ΣΦEA 1967-1974” στις 21 Απρίλη του 2016 στην αίθουσα του κινηματογράφου “TΡIANOΝ” με θέμα « Προσφυγικό. Ανθρώπινα δικαιώματα . Ευρώπη», ήταν ένας εκ των ομιλητών ενώ στο πλαίσιο της εκδήλωσης παρουσιάστηκε η θεατρική μεταφορά του έργου του Περικλή Κοροβέση “Ανθρωποφύλακες” με τον Πάνο Τζίνο.

Χαρακτηριστική του φράση που λέει τόσα πολλά για τη σκέψη του, ήταν όταν σε μια συνέντευξη του για το Provocateur είπε: «Δεν ξέρω αν είμαι αριστερός ή αναρχικός, αυτό που θέλω είναι να μην πεθάνω μαλάκας». Ήταν ένας σπουδαίος λογοτέχνης και αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα και όπως και ο ίδιος είχε επισημάνει σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στους Σταμάτη Μαυροειδή και Μιχάλη Σιάχο για το »Δρόμο της Αριστεράς», το Δεκέμβριο του 2017:

» Τι κάνει, όμως, τον πολίτη να γίνεται αδρανής;

Οι εξουσίες από την εποχή των Φαραώ και του μεγάλου βασιλιά στην Περσία έχουν αποκτήσει μια τεράστια πείρα πώς να κάνουν τον πολίτη ανενεργό, πώς θα τον βγάλουν από τη μέση για να μη έχει δικαιώματα. Στις αποικίες υπήρχε μια συνεδρίαση της Ιερής Εξέτασης (το αναφέρει, νομίζω, ο Μπαρτολομέο ντε λα Κάσας) η οποία έθεσε το ερώτημα αν οι ινδιάνοι είναι ανθρώπινα όντα ή είναι ζώα; Και λίγο αργότερα με τις κατακτήσεις του ιμπεριαλισμού, ο μαύρος στοίχιζε όσο ένα άλογο. Όταν χάνεις την ανθρώπινη ιδιότητα, αναγκαστικά σού επιβάλουν να μη έχεις κανένα δικαίωμα. Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτό που κάνει αδρανείς τους ανθρώπους είναι γιατί «τελειώσανε» την κρατική διαπαιδαγώγηση: Να μην είσαι τίποτα, να κοιτάς τη… δουλίτσα σου. Κι από ’κει και πέρα είναι αυτοί που αποκτάνε συνείδηση χωρίς να έχουν δικαιώματα, αυτοί δηλαδή που κινούν την ιστορία τελικά. Νομίζω, λοιπόν, ότι η αδράνεια είναι το φυσικό προϊόν της εξουσίας και μόνο ο εξεγερμένος που ζητάει τα δικαιώματά του μετράει σαν πολίτης. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι ψυχολογικό, δειλία ή οτιδήποτε άλλο. Σου λένε: θέλεις να πας μπροστά; Κάνε το κορόιδο.»