O πόλεμος του Βιετνάμ – Του Οδυσσέα Σουρίλα

Οι ηγέτες των Υπερδυνάμεων που αναδείχθηκαν από τον Β Παγκόσμιο ήδη είχαν αποφασίσει την τύχη του Βιετνάμ. Καθώς ο Πόλεμος όδευε προς το τέλος του οι Ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης, της Αγγλίας και των ΉΠΑ συναντήθηκαν στη Γιάλτα και το Πότσδαμ. Στις συναντήσεις αυτές αποφασίστηκε το πως θα κατανέμονταν ο Κόσμος σε σφαίρες επιρροής. Η Σοβιετική Ένωση πήρε την Ανατολική Ευρώπη και η ΗΠΑ και η Βρετανία έθεσαν κάτω από τη σφαίρα επιρροής τους την Δυτική Ευρώπη. Η Γερμανία διαμελίστηκε σε Ανατολική και Δυτική ώστε να μείνουν όλες οι πλευρές ικανοποιημένες. Η ΗΠΑ θα κυριαρχούσαν σε όλη την Αμερικανική Ήπειρο, όπως και στη Μέση Ανατολή με την Βρετανία. Ο Τσώρτσιλ επέμενε η Γαλλία να διατηρήσει τις αποικίες της στην Ινδοκίνα, από φόβο μήπως έβλεπαν οι αποικίες της Βρετανίας στην Ινδία και την Αφρική ότι η Ινδοκίνα ήταν ελεύθερη και αποζητούσαν και αυτές την ανεξαρτησίας τους. Τελικά οι αποικίες παρέμεναν υπό γαλλική εξουσία αλλά όλοι γνώριζαν ότι η Γαλλική Κυβέρνηση δεν είχε ούτε τους στρατιώτες, ούτε τα όπλα, ούτε τα πλοία για να ανακαταλάβει την Ινδοκίνα. Έτσι η Σοβιετική Ένωση, η ΗΠΑ και η Βρετανία αποφάσισαν βρετανικά στρατεύματα να παραλάβουν τους Ιάπωνες στρατιώτες που είχαν παραδοθεί στο Νότο και να επέβαλαν την τάξη και κατόπιν να παραδώσουν την εξουσία στους Γάλλους. Το ίδιο θα έκαναν και οι Κινέζοι εθνικιστές στο βόρειο Βιετνάμ .

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 ο Χο Τσι Μινχ διακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ και ο Μπάο Ντάι παραιτείται. Οι Γάλλοι σύντομα αναγνώρισαν το Βιετνάμ σαν ελεύθερο κράτος και ορίστηκε ένα δημοψήφισμα με βάση το οποίο θα αποφασιζόταν αν έπρεπε να ενωθούν και τα τρία τμήματα του Βιετνάμ. Γρήγορα φάνηκε ότι οι Γάλλοι ήθελαν να ξεχωρίσουν από το Βιετνάμ το Νότιο τμήμα αφού εκεί είχαν συγκεντρωθεί όλες οι επενδυτικές τους δραστηριότητες στη χώρα. Επίσης, οι Γάλλοι επέμεναν να ελέγχουν το στρατό και τη διπλωματία καθώς και τη νομισματική πολιτική και οικονομία του Βιετνάμ .

Ο κομμουνιστής ηγέτης Χο Τσι Μινχ (αυτός που φωτίζει) www.katiousa.gr

Κάτω από τις εν λόγω συνθήκες άρχισαν να ξεσπούν συγκρούσεις σε όλο το Βιετνάμ και οι Γάλλοι σχημάτισαν ένα κράτος ανδρεικέλων στο Βιετνάμ υπό τον Μπάο Ντάι. Τον Φεβρουάριο του 1954 η στρατιωτική κατάσταση που χειροτέρευε παροδικά ανάγκασε τους Γάλλους να αναλάβουν τις πρωτοβουλίες για μια ρύθμιση του ζητήματος με μια συνδιάσκεψη, η οποία αποφασίστηκε να γίνει στη Γενεύη στις 26 Απριλίου. Πριν όμως, γίνει η συγκεκριμένη συνδιάσκεψη, οι Γάλλοι, μετά από υπόδειξη των Αμερικανών, αποφάσισαν να ρίξουν 20.000 από τους καλύτερους στρατιώτες τους στην περιοχή Ντιέν Μπιέν Φου, στην οποία βρισκόταν τα στρατεύματα των Βιετναμέζων.

Η Αμερικάνικη ανάμειξη άρχισε με τον καιρό να γίνεται πιο έντονη. Ο Αϊζενχάουερ εξήγησε στην κοινή γνώμη γιατί γινόταν αυτή η επέμβαση και τους μίλησε για τη «θεωρία του ντόμινο»: η πτώση της Ινδοκίνας θα οδηγούσε στη πτώση της Βιρμανίας, της Ταϊλάνδης, της Μαλαισίας και της Ινδονησίας. Η Ινδία θα συρόταν στον Κομμουνισμό ενώ σε μεγάλο κίνδυνο βρισκόταν επίσης, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, οι Φιλιππίνες, η Φορμόζα και η Ιαπωνία. Στις 16 Απριλίου 1954 έγινε φανερό πως οι γαλλικές δυνάμεις είχαν παγιδευτεί στο Ντιέν Μπιέν Φου και ο αντιπρόεδρος Νίξον διακήρυξε ότι αν οι Γάλλοι αποσύρονταν οι Αμερικάνοι ήταν αναγκασμένοι να επέμβουν .

Η ανακωχή αποφασίστηκε στις 21 Ιουλίου. Προέβλεπε την προσωρινή διαίρεση του Βιετνάμ στον 17ο παράλληλο και τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών μέσα στα επόμενα δυο χρόνια για την προσπάθεια ενοποίησης της χώρας. Ο όρος αυτός είχε τεθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πεποίθηση ότι οι Βιετμίνχ θα κέρδιζαν τις εκλογές αυτές οποιαδήποτε στιγμή και αν γίνονταν ήταν διάχυτη σε όλους. Οπότε προέβλεπαν πως οι Κομμουνιστές του Χο Τσι Μινχ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα επικρατούσαν.

Το 1959 οι Κομμουνιστές ηγέτες του Βορρά αποφάσισαν να ενισχύσουν το κίνημα και την ένοπλη εξέγερση στον Νότο. Τα στελέχη των Κομμουνιστών που είχαν καταφύγει στο Βορρά το 1954 εστάλησαν πίσω με σκοπό να ηγηθούν του αντάρτικου κινήματος. Αυτοί με τη σειρά τους ίδρυσαν το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο στα πρότυπα της Βιέτ Μινχ. Η ίδρυση του Μετώπου έλυσε και το πρόβλημα με το τί θα γίνονταν οι εκατοντάδες χιλιάδες άκληροι αγρότες που θα ενίσχυαν το στρατό: θα γίνονταν μέλη του Μετώπου, αλλά όχι του Κόμματος. Έτσι οι Βόρειοι κράτησαν κατά κάποιο τρόπο τα ινία του κινήματος, αλλά δεν ίδρυσαν αυτοί το Μέτωπο όπως ισχυρίστηκαν οι Αμερικάνοι. Οι αντάρτες Βιέτ Κονγκ ήταν Νότιοι. Εκείνη την περίοδο στο Νότο δεν υπήρχαν καθόλου Βορειοβιετναμέζοι, ούτε όπλα που προέρχονταν από το Βόρειο Βιετνάμ. Οι Βιέτ Κονγκ ήταν αναγκασμένοι να αρπάξουν ή να αγοράσουν τα όπλα τους από τους Νοτιοβιετναμέζους .

Στο Νότιο Βιετνάμ ο Ντιέμ απομονωνόταν όλο και περισσότερο. Ήταν φανερό ότι έχανε τον έλεγχο της κατάστασης. Άνθρωποι των ΗΠΑ στην πρεσβεία της Σαϊγκόν υποστήριζαν ότι ο Ντιέμ ήταν υπερβολικά τρελός, υπερβολικά απομονωμένος και υπερβολικά Καθολικός για να σώσει το Νότιο Βιετνάμ. Ο Ντιέμ από την πλευρά του αντιστεκόταν στην αποστολή περισσότερων Αμερικανικών στρατευμάτων αφού δεν ήθελε να θεωρείται λακές των Αμερικάνων και να χάνει την υποστήριξη των πολιτών του κράτους του. Ο αδερφός του από την άλλη ο Νου επικοινώνησε με το Ανόι για την πιθανότητα να απομακρύνουν τους Αμερικάνους και να σχηματίσουν μια ουδέτερη συμμαχική Κυβέρνηση. Μόλις αυτό έγινε γνωστό ο Αμερικάνος πρέσβης στη Σαϊγκόν, οργάνωσε ένα πραξικόπημα εναντίον του Ντιέμ, που είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του Ντιέμ και του αδερφού του το Νοέμβριο του 1963. Και μετά όμως, την δολοφονία του Ντιέμ ο Kennedy συνέχισε να στέλνει Αμερικάνικα στρατεύματα . Μετά από ένα μήνα ακολούθησε η δολοφονία του προέδρου Kennedy και πρόεδρος έγινε ο αντιπρόεδρος Lynton Johnson.

Μετά τη δολοφονία του Ντιέμ την εξουσία την ανέλαβε ο μια νέα στρατιωτική Κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Μινχ. Προς έκπληξη των Αμερικάνων έγινε γνωστό πως ο Μινχ είχε έρθει σε στενές επαφές με τους Βουδιστές. Οπότε άρχισε να προσπαθεί να οργανώσει μια Κυβέρνηση ουδέτερη. Αυτή τη φορά το πραξικόπημα που έγινε το οργάνωσε το ίδιο το Πεντάγωνο για να ναι σίγουρο για την επιτυχία του. Το πραξικόπημα αυτό έφερε μια άλλη Κυβέρνηση υπό τον στρατηγό Κναχ. Το Απελευθερωτικό Μέτωπο όμως, άρχιζε να ενισχύεται στα χωριά και οι όσοι στις πόλεις δεν ανήκαν σε αυτό, ήθελαν ειρήνη. Ο Κναχ τότε, κατάλαβε πως η μόνη ελπίδα να διατηρηθεί στην εξουσία, ήταν να δημιουργηθεί μια ουδέτερη συμμαχική Κυβέρνηση. Έστειλε λοιπόν ένα γράμμα στον Χουίνχ Ταν Φατ, ο οποίος ήταν μέλος της κεντρικής επιτροπής του Μετώπου για να έρθουν σε συνεννόηση. Οι Αμερικάνοι όμως, βρήκαν το γράμμα αυτό και με νέο πραξικόπημα έφεραν στην εξουσία τον στρατηγό Θιέου και ως αντιπρόεδρο είχε τον πτέραρχο Κι. Οι δυο αυτοί ήταν εντελώς διεφθαρμένοι με όλες τις συνηθισμένες μεθόδους. Όπως και οι δυο ήταν μπλεγμένοι στο εμπόριο ηρωίνης στην περιοχή .

Στις 2 Νοεμβρίου 1964 ο Johnson κέρδισε τις προεδρικές εκλογές και στην Ουάσιγκτον άρχισε να γίνεται σοβαρός σχεδιασμός για τον βομβαρδισμό του Βόρειου Βιετνάμ, ο οποίος ξεκίνησε στις 2 Μαρτίου 1965. Το Πεντάγωνο και η πρεσβεία της Σαϊγκόν έκριναν όμως, πως ο πόλεμος δεν μπορούσε να κερδηθεί αν δεν γινόταν η αποστολή χιλιάδων Αμερικάνων στρατιωτών. Έτσι ήρθαν σε ρήξη με τον Λευκό Οίκο.

Το Απελευθερωτικό Μέτωπο (Βιέτ Κογκ) είχε περίπου 250.000-300.000 μάχιμους αντάρτες. Στην κορύφωση του πολέμου οι Αμερικάνοι είχαν 500.000 άντρες στο Βιετνάμ, αλλά απ’ αυτόν τον μεγάλο αριθμό ένας στους έξι ήταν μάχιμος, οι υπόλοιποι ήταν απλώς υποστηρικτικοί και εφεδρείες. Οι Βιέτ Κογκ υπερείχαν των Αμερικάνων στρατιωτών στις μάχες πολλές φορές τρεις ή τέσσερις προς έναν και είχαν και την έμπρακτη υποστήριξη των κατοίκων της περιοχής .

Το Πεντάγωνο αποφάσισε να εξισορροπήσει την κατάσταση στέλνοντας περισσότερο πυροβολικό και αεροπλάνα. Αφού δεν μπορούσαν να κερδίσουν στο Νότιο Βιετνάμ αποφάσισαν να βομβαρδίζουν το Βόρειο Βιετνάμ. Αρχικά, υποστήριζαν πως οι επιθέσεις γίνονταν σε στρατηγικούς στόχους, βιομηχανικές μονάδες και σε έργα υποδομής. Έριξαν αρκετές βόμβες σε όλα αυτά, αλλά οι Βορειοβιετναμέζοι συνέχισαν να πολεμούν με γενναιότητα. Οι κάτοικοι του Βόρειου Βιετνάμ διασκόρπισαν όση βιομηχανία είχαν στη χώρα τους και έφτιαξαν υπόγεια καταφύγια και ενισχύονταν και από την Κίνα. Σ’ αυτό το επίπεδο οι βομβαρδισμοί δεν λειτουργούσαν. Ο βαθύτερος λόγος όμως, των βομβαρδισμών ήταν άλλος και συχνά δεν αναφέρεται. Οι απώλειες σε ανθρώπους θα ήταν τόσο μεγάλες που ο πληθυσμός του Βόρειου Βιετνάμ θα υποχρέωνε τους ηγέτες του να προβούν σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Ενώ στο Νότο ο βομβαρδισμός θα μείωνε τον αριθμό των Βιέτ Κογκ και θα οδηγούσε τους κατοίκους των χωριών που τους υποστήριζαν στις πόλεις .

Οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί ιθύνοντες που οργάνωναν τον πόλεμο στο Βιετνάμ δεν διανοήθηκαν να στείλουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν εκεί. Οι περισσότεροι στρατιώτες ήταν παιδιά της αμερικάνικης εργατικής τάξης. Το 80% των φαντάρων που βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης στο Βιετνάμ προέρχονταν από την εργατική τάξη. Κάπου το 20% είχε γονείς που εργάζονταν σε κάπως καλύτερες θέσεις, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν συνηθισμένες δουλείες.

Το σχέδιο της ανώτερης ηγεσίας ήταν να σκοτώνουν όσους περισσότερους Βιετναμέζους γινόταν, με απώτερο σκοπό να τους κάνουν να παραδοθούν λόγο των απωλειών που θα έχουν. Η πίεση που ασκούσε το Πεντάγωνο προς αυτόν το σκοπό ήταν φοβερή. Ζητούσαν μάλιστα και στατιστικές με τα θύματα και τους νεκρούς. Σε κάποιες μονάδες των μετόπισθεν οι αξιωματικοί ζωγράφιζαν με κιμωλίες τους συγκεντρωτικούς θανάτους εχθρών πάνω σε πίνακες. Οι αξιωματικοί αυτοί ήξεραν πως οι μελλοντικές καριέρες τους εξαρτιόνταν από τους αριθμούς των νεκρών. Αν και σπάνια έδιναν εντολές για την εκτέλεση αμάχων, αν συνέβαινε δεν τιμωρούσαν. Αντιθέτως επαινούσαν όποιον το έκανε.

Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν η επίθεση της Τετ, η οποία έγινε την Πρωτοχρονιά του 1968. Αποτέλεσε μια συντριπτική ήττα για τους αντάρτες στο Νότο, αλλά και για την Αμερικάνικη άρχουσα τάξη. Τις προηγούμενες χρονιές κατά την Τετ επικρατούσε ησυχία. Αυτό θεωρούσε πως θα συνέβαινε και εκείνη τη χρονιά και η αμερικάνικη πρεσβεία . Το Απελευθερωτικό Μέτωπο όμως, είχε αρχίσει να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του κρυφά για βδομάδες. Ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ είχε συγκεντρωθεί στην περιοχή Κχε Σανχ. Ο στρατηγός Γουεστμόλαρντ είχε ρίξει σε αυτή την περιοχή ό, τι είχε και δεν είχε.

Το Απελευθερωτικό Μέτωπο είχε πολεμήσει για πολύ καιρό με ανυπέρβλητο κουράγιο. Οι στρατηγοί του όμως, δεν ήξεραν αν μπορούσαν να αντέξουν άλλο. Είχαν ανάγκη την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια του λαού για να συνεχίσουν. Έτσι αποφάσισαν να βαδίσουν εναντίον των πόλεων με την ελπίδα ότι ο κόσμος θα εξεγείρονταν μετά το παράδειγμά τους. Την ημέρα της Τετ χτύπησαν με όσες δυνάμεις είχαν. Τα τούνελ στο Κου Τσι ήταν η κύρια βάση τους για την επίθεση εναντίον της Σαϊγκόν. Μαχητές άρχισαν να ξεχύνονται ξαφνικά στους δρόμους. Το επόμενο πρωινό οι σκαπανείς των τούνελ επιτέθηκαν και κατέλαβαν ένα μέρος της αμερικάνικης πρεσβείας στη Σαϊγκόν για αρκετές ώρες. Ο κόσμος βλέποντας τις εικόνες στην τηλεόραση είδε πως ανάμεσα στους σκαπανείς ήταν και μια γυναίκα. Οι μάχες στους δρόμους της πόλης ήταν αιματηρές και πολύνεκρες. Επιπλέον, το Απελευθερωτικό Μέτωπο κατείχε σχεδόν όλη την πόλη της Χουέ και οι αντάρτες στα Όμορφα Νερά μπήκαν και αυτοί στη μάχη.

Οι αντάρτες Βιέτ Κογκ είχαν θάρρος, αλλά στο τέλος απέτυχαν στο σκοπό τους. Στους δρόμους της Σαϊγκόν ο αρχηγός της αστυνομίας δολοφόνησε έναν αιχμάλωτο αντάρτη με το όπλο του. Τη σκηνή αυτή απαθανάτισε ένας Αμερικάνος cameraman και την έδειξε στην τηλεόραση των ΗΠΑ. Στη Χουέ οι αντάρτες κατέλαβαν την παλιά αυτοκρατορική πόλη και τα όμορφα κτήριά της, πολεμώντας από κτήριο σε κτήριο τους εξαντλημένους Αμερικάνους πεζοναύτες

Οι αντάρτες Βιέτ Κογκ σε κάποιες περιοχές του Νότιου Βιετνάμ ήταν περισσότερα ισχυροί, αλλά σε σύγκριση με πιο πριν ήταν πιο αδύναμοι. Τώρα είχαν να αντιμετωπίσουν και το πρόγραμμα της CIA «Phoenix». Το πρόγραμμα αυτό οργανώθηκε από τον τότε σταθμάρχη της CIA στη Σαϊγκόν, William Colby. Σε αυτό έπαιρναν μέρος πράκτορες της CIA, Νοτιοβιετναμέζοι στρατιώτες και αστυνομικοί. Στόχος ήταν να μπουν στο στόχαστρο ηγετικά μέλη των Βιέτ Κογκ και να εξοντωθούν. Η δυσκολία του εγχειρήματος αυτού ήταν να μάθουν ποιοι ήταν μέλη της αντίστασης. Το πρόβλημα λύθηκε, αφού ο καθένας μπορούσε να καταδίδει όποιον ήθελε ανώνυμα έναντι χρηματικής αμοιβής. Με αυτόν τον τρόπο πολλοί ηγέτες του Απελευθερωτικού Μετώπου βρήκαν τον θάνατο.

Μετά την Τετ οι περιπολίες των Αμερικάνικων μονάδων αυξήθηκαν. Έψαχναν για τους Βιέτ Κογκ που είχαν επιζήσει. Στις 16 Μαρτίου 1968 μια ομάδα υπό τον λοχαγό Medina συγκεντρώθηκε έξω από ένα χωριό, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενά του ήταν προπύργιο των αναρτών. Η διαταγή του προς τους στρατιώτες της μονάδας του ήταν να συγκεντρώσουν όλον τον πληθυσμό και να τους εκτελέσουν. Το χωριό αυτό ήταν το Μι Λάι. Η σφαγή του Μι Λάι διατάχθηκε από τους αξιωματικούς, οι οποίοι αργότερα απέκρυψαν το περιστατικό. Το γεγονός αποκαλύφθηκε ένα χρόνο αργότερα στις ΗΠΑ. Απ’ όλους τους εμπλεκόμενους μόνο ένας άντρας καταδικάστηκε ο υπολοχαγός Carey. Εξέτισε μόνο 4.5 μήνες ποινής μέχρι που αποφυλακίστηκε.

https://www.news247.gr/afieromata/o-pragmatikos-polemos-toy-vietnam-se-300-kare.6231166.html

Το 1968 οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν διαπραγματευτικές συζητήσεις με τους Βορειοβιετναμέζους, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, στο Παρίσι. Οι βομβαρδισμοί στο Βόρειο Βιετνάμ σταμάτησαν για αρκετό χρονικό διάστημα. Συνέχισαν όμως, να βομβαρδίζουν για ακόμα επτά χρόνια το Νότιο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη. Παράλληλα αμερικάνικα στρατεύματα παρέμειναν στο Νότιο Βιετνάμ για ακόμα πέντε χρόνια .

Ο Nixon προσπάθησε να τελειώσει τον πόλεμο χωρίς να τον χάσει. Ο Λευκός Οίκος έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο Duck Hook που προέβλεπε ισοπεδωτικό βομβαρδισμό του Βορείου Βιετνάμ και της Καμπότζης, εισβολή στρατευμάτων στην Καμπότζη και το Λάος και τέλος, αν κρινόταν απαραίτητο βομβαρδισμός με πυρηνικά του Βόειου Βιετνάμ.

Το έτος 1969 οι περισσότεροι στην Αμερική περίμεναν πως ο Nixon θα προσπαθούσε να κάνει διαπραγματεύσεις ειρήνης με το Βόρειο Βιετνάμ. Όταν όμως, συνειδητοποίησαν πως δε θα το έκανε και ότι οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είχαν κολλήσει στο Παρίσι, οι διαδηλωτές επέστρεψαν πιο δυναμικά. Το Νοέμβριο του 1969 500.000 άνθρωποι βρέθηκαν να διαδηλώσουν υπέρ της ειρήνης στην Ουάσιγκτον. Αυτή είναι ίσως, αν όχι η μεγαλύτερη, μια από τις μεγαλύτερες πορείες που έχουν γίνει ως τώρα στις ΗΠΑ. Επί 30 ώρες ένας τεράστιος όγκος διαδηλωτών βάδιζαν κρατώντας στα χέρια τους ένα πλακάτ με το όνομα ενός κατεστραμμένου χωριού στο Βιετνάμ ή το όνομα ενός νεκρού Αμερικάνου στρατιώτη.

O Nixon πλέον, ήθελε να καθησυχάσει τους διαδηλωτές, αλλά επίσης, δεν ήθελε να χάσει και τον πόλεμο. Έτσι, στις 20 Απριλίου 1969 δήλωσε ότι μέχρι την επόμενη χρονιά θα έχουν επιστρέψει από το Βιετνάμ 150.000 Αμερικάνοι στρατιώτες. Παράλληλα όμως, το σχέδιο Duck Hook συνεχιζόταν. Δέκα μέρες μετά απ’ αυτή τη δήλωση ο Αμερικάνικος στρατός εισέβαλε στην Καμπότζη. Ο πόλεμος πια είχε εξαπλωθεί σ’ όλη την Ινδοκίνα. Τόσο στο Λάος, όσο και στην Καμπότζη οι Κομμουνιστές πολεμούσαν εναντίον των κυβερνήσεων τους, τις οποίες ενίσχυαν οι Αμερικάνοι.

https://www.news247.gr/afieromata/o-pragmatikos-polemos-toy-vietnam-se-300-kare.6231166.html

Δεν ήταν μόνο όμως ο πληθυσμός που διαδήλωνε εναντίον του πολέμου. Το ίδιο έκαναν και οι Αμερικάνοι στρατιώτες. Τόσο αυτοί που βρίσκονταν στην Αμερική όσο και αυτοί που βρίσκονταν στο μέτωπο. Περίπου 2.000 βετεράνοι του πολέμου βάδισαν στην πρωτεύουσα τις παλιές στολές τους και τις στολές αγγαρείας τους για να επιστρέψουν τα μετάλλια που είχαν πάρει πίσω στο Κογκρέσο. Ανακάλυψαν ότι μπροστά απ’ τα σκαλιά του Κογκρέσο είχε στηθεί ένας φράχτης για να τους εμποδίσει να προχωρήσουν. Η αστυνομία φυλούσε αυτόν τον φράχτη. Οι βετεράνοι ένας μετά τον άλλον προχωρούσαν προς τον φράχτη και πετούσαν τα μετάλλιά τους. Αυτοί η διαδικασία κράτησε περίπου τρεις ώρες. Κάποιοι άντρες είχαν αν πετάξουν περισσότερα μετάλλια για όσους φίλους είχαν και δεν ήταν εκεί για να τα επιστρέψουν

Το κίνημα των στρατιωτών εξαπλώθηκε περαιτέρω και πλέον δημιουργούνταν οργανώσεις και μέσα στο στρατό. Πολλές απ’ αυτές τις οργανώσεις στις βάσεις εξέδιδαν και δικές τους εφημερίδες. Υπήρξαν περίπου 300 τέτοιες εφημερίδες που εκδίδονταν στις ένοπλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια του πολέμου. Όσοι εξέδιδαν αυτές τις εφημερίδες μετατέθηκαν, στάλθηκαν στο Βιετνάμ, πέρασαν στρατοδικεία όπου τους επιβλήθηκαν μεγάλες ποινές, απολύθηκαν με ατιμωτικό τρόπο η παγιδεύτηκαν με άλλες κατηγορίες.

Ένα άλλο μέσο αντίδρασης των στρατιωτών ήταν και το «fragging». Πολλοί από τους στρατιώτες στα πεδία των μαχών χρησιμοποίησαν το «fragging» εναντίον των πολεμοχαρών αξιωματικών ή λοχίων που είχαν. Η έννοια του «fragging» ήταν να πετάξει κάποιος στρατιώτης μια βόμβα ή χειροβομβίδα στη σκηνή του εν λόγω αξιωματικού ή λοχία που επέμενε να τους στέλνει σε δύσκολες περιπολίες.

Τα στρατεύματα όμως, έπαψαν να πολεμούν ήδη από το 1970 και δεν υπήρχε λόγος να μένουν εκεί. Οι τελευταίοι από τους πεζοναύτες έφυγαν από το Βιετνάμ το 1971. Οι διαπραγματεύσεις εντωμεταξύ ανάμεσα στο Ανόι και την Ουάσιγκτον συνεχίζονταν. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1972 οι Βορειοβιετναμέζοι προχώρησαν σε επιθέσεις εναντίον του Νότιου Βιετνάμ στα βόρεια σύνορα της χώρας. Η πρόθεσή τους ήταν να δείξουν στον Nixon τί μπορούσαν να κάνουν και να τον αναγκάσουν να διαπραγματευτεί σοβαρά μαζί τους. Οι αντάρτες Βιέτ Κογκ δε συμμετείχαν σε αυτή την επίθεση, πράγμα που υποδουλώνει το πόσο αδύναμοι ήταν πλέον. Οι Αμερικάνοι απάντησαν με μαζικούς βομβαρδισμούς.

https://www.news247.gr/afieromata/o-pragmatikos-polemos-toy-vietnam-se-300-kare.6231166.html

Την 1η Ιανουαρίου 1972 υπήρχαν περίπου 156.000 στρατεύματα Αμερικάνων στο Βιετνάμ. Στις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους υπήρχαν μόλις 47.000. Σε αυτούς τους 6 μήνες οι Αμερικάνοι είχαν μόνο 178 απώλειες και 809 τραυματίες. Αντιθέτως, οι δυνάμεις της Νοτιοβιετναμέζικης κυβέρνησης 19.595 νεκρούς και 50.325 τραυματίες. Αυτό αποδεικνύει πως ο αμερικάνικος στρατός είχε πάψει να πολεμάει πλέον .

Τελικά, οι ΗΠΑ λύγισαν κάτω από την πίεση που δεχόταν και υπέγραψε ειρηνευτική συμφωνία στο Παρίσι. Η συμφωνία αυτή έγινε στις 23 Ιανουαρίου 1973. Οι Αμερικάνοι δέχτηκαν να αποσύρουν και τους τελευταίους στρατιώτες από το Βιετνάμ. Η Αμερική όμως, δεν δέχτηκε τη δημιουργία συμμαχικής κυβέρνησης στο Νότιο Βιετνάμ, αλλά δέχτηκε να γίνει εκεχειρία. Η κυβέρνηση στο Νότο και οι αντάρτες αποφασίστηκε να κρατήσουν όσα ήδη είχαν καταλάβει. Οι Βορειοβιετναμέζικες θα έμεναν στο Νότο, αλλά η Βορειοβιετναμέζικη κυβέρνηση δεν θα προσπαθούσε να ανατρέψει την κυβέρνηση στο Νότο. Σε αντάλλαγμα οι Αμερικάνοι θα έδιναν τεράστια οικονομική βοήθεια στους Βορειοβιετναμέζους. Αμερικάνοι σύμβουλοι και κατάσκοποι μπορούσαν να μείνουν στο Νότιο Βιετνάμ, αλλά όχι στρατιώτες. Η αμερικάνικη κυβέρνηση θα σταμάταγε να βομβαρδίζει το Βόρειο Βιετνάμ, αλλά θα συνέχιζε να βομβαρδίζει το Νότιο Βιετνάμ και την Καμπότζη και το Λάος.

Bιβλιογραφία – Πηγές

David Horowitz, «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ, Ανατομία της Διεθνούς Πολιτικής Ζωής (1945-1967)», μετάφραση Δημήτρη Καΐση, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1975

Marilyn Young, «Οι Πόλεμοι του Βιετνάμ 1945-1990», μετάφραση Παυλάκης Δημήτριος, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 2008

Jonathan Neale, «Ο Αμερικανικός Πόλεμος, Βιετνάμ, 1960-1975», εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 2005

Bilton, Michael and Kevin Sim, «Four Hours in My Lai: A War Crime and its Aftermath», London 1992

Christian Appy, «Working Class War: American Combat Soldiers and Vietnam», Chapel Hill, 1993