Η διαφθορά της δικτατορίας 1967-1974 – Του Αποστόλη Σερέτη

Βλέπουμε να κυριαρχεί η άποψη περί Χούντας, έναν Παπαδόπουλο θέλουμε και όλα τα σχετικά. Αν λοιπόν απευθύνουμε τον λόγο μας σε αυτούς τους »ανθρώπους» που υπερασπίζονται τη Χούντα, στην επιχειρηματολογία μας δεν πρέπει να κάνουμε λόγο ούτε για τους διωγμούς, τις εξορίες ,τα βασανιστήρια αυτών που αρνήθηκαν να υποταχθούν, την σύμπραξη Ελλάδας ΗΠΑ που οδήγησε στη καταστροφή της Κύπρου την οποία πιστώνεται εξ’ ολοκλήρου η Χούντα, ειδικά μετά το πραξικόπημα εις βάρος του Μακαρίου. Ας πούμε ότι δεν τους ενδιαφέρουν ούτε οι πάνω από 200.000 πρόσφυγες Ελληνοκύπριοι, ότι δεν τους ενδιαφέρει που ένα τανκ μπήκε στον ιερό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης, που έβαζαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας τους κρατουμένους να πίνουν τα ούρα τους και γυναίκες απέβαλλαν μέσα στα κρατητήρια. Ας κάνουμε λόγο για την περίφημη οικονομία και τους δρόμους τους. Πρώτα από όλα όσον αφορά τους περίφημους δρόμους, ήταν έργα που είχαν εγκριθεί με προϋπολογισμούς των κυβερνήσεων 1963 και 1965.

Η φιλοπατρία του καθεστώτος φάνηκε και στο λιτό βίο που διατυμπανίζουν οι υποστηρικτές τους ότι έκαναν. Συγκεκριμένα σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ. Επίσης αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς. Ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου.

Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση τον οποίο στήριζε ο Παπαδόπουλος στη διαμάχη που είχε με τον Νιάρχο τον οποίο στήριζε ο Μακαρέζος, προκαλώντας έτσι πολλές φορές διαμάχες στο εσωτερικό της δικτατορικής διακυβέρνησης. Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος διορίστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Ο Παπαδόπουλος με τον Αριστοτέλη Ωνάση

Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967, οι δικτάτορες ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως» Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης. Η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Ωστόσο η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της.

Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικάνος αποχώρησε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι δικτάτορες εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του Δημοσίου το οποίο δεν άντεξε το κόστος. Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα.

Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).Παράλληλα έδωσαν το πράσινο φως για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.

Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο. Στη συνέχεια, κατ’ εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον. (Του προέδρου που οδήγησε τις ΗΠΑ στην πανωλεθρία του Βιετνάμ).

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την ανάλυση καθώς ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος με τις παρατυπίες, τη κακοδιαχείριση, τα ρουσφέτια, την υποταγή στον ξένο παράγοντα και τα συμφέροντα του μα κυρίως τη τυφλή υποταγή στα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ της χώρας. Με αφορμή λοιπόν την 17η Νοεμβρίου και κυρίως τη μόδα των τελευταίων ετών που έχει ξεσπάσει περί αδιάφθορων δικτατόρων και περί ευημερούσας οικονομίας, είναι κατάλοιπα μιας πολύ καλά ενορχηστρωμένης κρατικής προπαγάνδας της εποχής που δεν στοιχειοθετείται από πουθενά.

Βιβλιογραφία
Διονύσιος Ελευθεράτος, Λαμόγια στο χακί- Οικονομικά ‘θαύματα’ και θύματα της Χούντας, εκδόσεις Τόπος
Μήλιος, Γιάννης. «Η Ελληνική Οικονομία κατά τον 20ο αιώνα». Επίσημη Στατιστική εμπορικού Στόλου 1900-2000
Η δικτατορία εδραιώνεται, Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 76-81, Καθημερινή (1998)
Μαρκεζίνης Σ., Αναμνήσεις 1972 – 1974, Αθήνα 1979