Το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015

Σαν σήμερα, στις 5 Ιουλίου 2015 έλαβε χώρα στην πατρίδα μας το δημοψήφισμα που θα μείνει στην ιστορία ως το »Δημοψήφισμα του ΟΧΙ». Ένα περήφανο ΟΧΙ που είπε ο λαός μας, μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, με πρωτοφανείς παρεμβάσεις από θεσμούς της ΕΕ. Ήταν Κυριακή όταν ο λαός μας είπε ΟΧΙ στο ΝΑΙ της υποτέλειας. Τι πραγματικά όμως συνέβη και τα πράγματα πήρανε την πορεία που πήρανε; Η αλήθεια είναι ότι με το δημοψήφισμα αυτό αλλά και την έκβαση των πραγμάτων, έκλεισε ένας μεγάλος συγκρουσιακός κύκλος, 7 χρόνων σφοδρών ταξικών συγκρούσεων με το αστικό κράτος,. Ένας συγκρουσιακός κύκλος που καθόρισε μία γενιά.

Από το Δεκέμβρη του 2008 και τη μεγάλη εξέγερση της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική βία για τη δολοφονία του συμμαθητή της ελληνικής νεολαίας Αλέξη Γρηγορόπουλο, μέχρι τις μεγαλειώδεις μαζικές γενικές απεργίες με εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων, της περιόδου 2010-2013, τις πλατείες και τους Αγανακτισμένους με πλήθος ετερόκλητων δυνάμεων στο εσωτερικό τους. Μέχρι την πολύμηνη συγκρουσιακή απεργία των ηρωικών Χαλυβουργών απέναντι στην ελληνική ελίτ βιομηχάνων, το μπλόκο της Κερατέας, τη Χαλκιδική, όπου καμπάνες στα χωριά να χτυπάνε και αστυνομικές δυνάμεις να κάνουν επεμβάσεις ακόμα και μέσα στα σπίτια, με μωρά να κλαίνε και παιδιά να βλέπουν τους πατεράδες, τα αδέρφια τους να τους τραβάνε στο τμήμα, τις μαζικές κινητοποιήσεις, τον αγώνα για την ανοιχτή δημόσια ΕΡΤ, την πτώση και αλλαγή από το 2008 έως το 2015 πέντε κυβερνήσεων σε 7 χρόνια!

Μία έκρηξη αλληλεγγύης μέσω συλλογικοτήτων ξέσπαγε σε όλη τη χώρα διδάσκοντας αλληλεγγύη σε όλους. Από εκείνη την περίοδο όλα τα κανάλια, οι εφημερίδες, τα sites, οι υπάλληλοι της οικονομικής ελίτ, στοχοποίησαν το λαό που διαδήλωνε για τη διάλυση της ζωής του για να προετοιμάσουν στη κοινή γνώμη την απαγόρευση των διαδηλώσεων και τις υπερεξουσίες στην Αστυνομία που βλέπουμε σήμερα, όταν πρόβαλλαν εικόνες 10-20 προβοκατόρων πιθανότατα αστυνομικών που δρούσαν σε διατεταγμένη υπηρεσία αντί να προβάλλουν τους εκατοντάδες χιλιάδες που κατέβαιναν να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα το φωνάζουμε μέχρι τέλους αποδείχτηκε κλασική περίπτωση…σοσιαλδημοκρατίας. Το »Όχι που έγινε Ναι», είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Στις 20 Φεβρουαρίου 2015, 4 βδομάδες αφού ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τη διακυβέρνηση, έληγε η δανειακή σύμβαση και έπρεπε είτε να υπογραφεί νέο μνημόνιο, με τα δημόσια ταμεία τα oποία η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ είχε αφήσει ουσιαστικά με ελάχιστα αποθεματικά. Ο Αλέξης Τσίπρας προβληματίζεται. Θέλει μεν τη χρηματική βοήθεια καθώς τα αποθεματικά των εγχώριων ταμείων είχαν εξαντληθεί, αλλά όχι να εφαρμόσει τα επαχθή μέτρα που συνεπάγονταν. Ο λαός μαζικά είχε στηρίξει την »Αριστερά» εφόσον μετά από 7 χρόνια συγκρούσεων στράφηκε στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και στη σύγκρουση με τους δανειστές. Ο λαός ήταν αποφασισμένος αλλά ελλιπώς ενημερωμένος ή παραπλανημένος. Τότε η κυβέρνηση μπορούσε είτε να αρνηθεί να συνάψει δανειακή σύμβαση είτε να πάει σε πιθανή ρήξη. Έτσι η κυβέρνηση υπέγραψε επέκταση της προηγούμενης δανειακής σύμβασης για 4 μήνες ώστε να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο ρήξης.

Σκέψεις που ακούστηκαν από τη μεριά του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη ήταν το χακάρισμα των πληροφοριακών συστημάτων ώστε να έχει πρόσβαση που δεν είχε τότε το υπουργείο και να πάει σε παράλληλο ηλεκτρονικό σύστημα πληρωμών και να εξασφαλίσει μια έστω και πρόσκαιρη επάρκεια σε φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα (κάτι που πέτυχε) και σχεδιασμό μονομερών ενεργειών απέναντι στη Τρόικα. Ο Τσίπρας βλέποντας ότι οι διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν καταλήγουν σε θετικό αποτέλεσμα, δίνει εντολή στον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη να του ετοιμάσει μια έκθεση με όλες τις επιπτώσεις σε περίπτωση που εγκαταλείπαμε την ευρωζώνη. Πράγματι, μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα ο υπουργός παρουσιάζει στο Μαξίμου όλα τα δυσμενή σενάρια με τον φίλο του Αμερικανικό οικονομολόγο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ. Του εξηγήθηκε ότι μεταξύ άλλων απαιτείται εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, κλείσιμο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, έλεγχος στα καύσιμα, δελτίο στα τρόφιμα και τα φάρμακα, εκτύπωση υποσχετικών (IOU) για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, επιστράτευση δημοσίων υπαλλήλων και κινητοποίηση τόσο της Ελληνικής Αστυνομίας όσο και του Στρατού.

Η πίεση από την ΕΕ, από τα κανάλια και τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού να παρακαλάνε για υπογραφή μνημονίου, ήταν εξαντλητική προς τους πολίτες και τα κανάλια προέβησαν σε πρωτοφανείς παρεμβάσεις με σκοπό να επηρεάσουν τη κοινή γνώμη υπερ του ΝΑΙ. Οι φασίστες στους δρόμους να βρίσκουν τη στιγμή στον πανικό να προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη ματιά του λαού. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία είχε ένα αίσθημα ρήξης, ένα αίσθημα ανάτασης που έλειπε. Η τρομοκρατία στα κανάλια με ψεύτικες εικόνες από άλλες χώρες να δείχνουν ανθρώπους να πεινάνε, ήταν γεγονός. Στη Βουλή σκληρή σύγκρουση μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, με το ΚΚΕ να προτείνει στη κυβέρνηση ότι είναι η στιγμή να προχωρήσει σε δημοψήφισμα με το αν ο λαός είναι υπέρ ή κατά της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και της κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, πρόταση που η κυβέρνηση απέρριψε.

Εντός της Αριστεράς και στις συνελεύσεις, άλλοι μιλούσαν για προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι αντέδρασαν εντός του Υπουργικού συμβουλίου, άλλοι μίλησαν για λανθασμένη τακτική του ΚΚΕ, άλλοι για στήριξη στη κυβέρνηση για καλύτερη διαπραγμάτευση, άλλοι αντιδρούσαν εντός του ΚΚΕ, άλλοι υποστήριξαν τη κυβέρνηση, άλλοι την πρόταση του ΚΚΕ, πολλοί όμως δεν ήταν πλήρως ενημερωμένοι ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν ουσιαστικά προαποφασισμένο ενώ εντός δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής βρίσκονταν σε έντονες αντιθέσεις και γενικότερα άρχισε να διαφαίνεται αυτό που ακολούθησε εντός του κινήματος από εκείνη τη μέρα.

Τελικά μέσα σε αυτό το χάος επικράτησε το ΟΧΙ με ποσοστό 61,31% έναντι 38,69% του «Ναι». Μετά από λίγο διάστημα, το τρίτο μνημόνιο ήταν γεγονός. Τι κι αν κέρδισε τις εκλογές του Σεπτέμβρη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτή ήταν μια κλασική τακτική να νομιμοποιήσει την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που ο λαός γεμάτος ηττοπάθεια μπήκε από τη σκέψη της ανάτασης στη λογική »ας το εφαρμόσουν αυτοί καλύτερα από τους άλλους». Ας μην κρυβόμαστε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι σοσιαλδημοκράτες είναι απόλυτα ενταγμένοι στο εγχώριο καπιταλιστικό σύστημα και ειδικά από την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχ αδυνατούν να προβούν ακόμα και σε μέτρα που ανταποκρίνονται σε κάποια από τα αιτήματα της Β’ Διεθνούς, αδυνατώντας να διαχειριστούν έστω τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που κατακλύζει τον πλανήτη μετά την ανατροπή του πρώιμου σοσιαλισμού που έλαβε χώρα πριν από 30 χρόνια. Κανείς όμως δεν μπορεί να μειώσει τη σημασία εκείνου του ΟΧΙ. Από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου μετά το δημοψήφισμα, άρχισε να υφαίνεται η επιστροφή των κλασικών βρικολάκων που διψούσαν για αίμα. Της οικογένειας που είναι στα κοινά του τόπου 150 χρόνια και των φασιστών, ακροδεξιών στοιχείων που άρχισαν να ελέγχουν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, εκτοπίζοντας μετριοπαθείς, φιλελεύθερους, κεντροδεξιούς πολιτικούς.

Η χώρα επέστρεψε σε μία ρητορική και πολιτική εκ μέρους του κράτους που θυμίζει την περίοδο 1950-1960. Πλέον να ξέρουμε ότι δεν αρκεί να φωνάξουμε ένα Όχι. Αλλά να το κάνουμε πράξη. Για να φτιάξουμε μια πολιτεία όπου πυλώνες της θα είναι η ανεξαρτησία, οι αμοιβαία επωφελείς διακρατικές συμφωνίες, η παιδεία, η δωρεάν δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, η εργασία, η στέγαση, η εξέλιξη,οι τέχνες, η αλληλεγγύη, η παραγωγή πολιτισμού και όχι μαυρίλας. Είμαστε οι μαθητές που βγήκανε να ουρλιάξουν από οργή το Δεκέμβρη του 2008. Είμαστε τα παιδιά που δακρύσαμε όταν μας κατηγορούσαν σαν τρομοκράτες για τον άδικο θάνατο των εργαζομένων της Μαρφίν. Είμαστε τα παιδιά που δώσαμε γαρύφαλλα στους Χαλυβουργούς που υπερήφανοι πέρασαν τις πύλες της Χαλυβουργίας. Είμαστε τα παιδιά που παλεύαμε στα αμπέλια της Κερατέας σώμα με σώμα με τους πραιτοριανούς.

Είμαστε η γενιά που σήκωσε σημαίες αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ, στη Χαλκιδική, στις Σκουριές. Είμαστε η γενιά των συνελεύσεων της Πλατείας. Είμαστε η γενιά που τραγούδησε Πότε Θα κάμει ξαστεριά όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στην ΕΡΤ και τρέξαμε στο ραδιομέγαρο για μια δημόσια και όχι κρατική κυβερνητική τηλεόραση. Είμαστε η γενιά που έχασε δεκάδες χιλιάδες φίλους, σχέσεις, συγγενείς στην ξενιτιά. Όχι στη λογική της παραίτησης. Όχι στη λογική της ανάθεσης. Όχι στους λαοπλάνους κάπηλους ιδεών και αξιών που κάνουν τα Όχι Ναι, όχι σε απατεώνες που κρύβουν τη μίζερη βρωμερή ύπαρξη τους πίσω από την πατρίδα. Έχουμε ευθύνη απέναντι στο σύνολο, στο συνάνθρωπο, σε όλες και όλους. Τίποτα δεν τέλειωσε. Ένας ιστορικός κύκλος έκλεισε το 2015. Ένας καινούριος θα ανοίξει.