Περί μουσικής δίλημμα – Του Αντώνη Βαμβακά

Το παρακάτω άρθρο είναι το πρώτο μου για τη μουσική ενότητα του solidaritywebradio.gr και έχει το χαρακτήρα πρόλογου και γνωριμίας με εσάς τους αναγνώστες,μέσω ενός  διλήμματος και προσωπικής άποψης που θα αποτυπώσω παρακάτω για το εάν πρέπει να ανήκεις κάπου μουσικά (σαν ακροατής) η να ανοίξεις τα φτερά σου (στην προκειμένη περίπτωση αυτιά σου) και σε άλλα είδη μουσικής ; Η άποψή μου δεν θα οδηγήσει σε τι είναι σωστό η λάθος μιας και το συγκεκριμένο θέμα ο καθένας το βλέπει όπως θέλει και κάνει ότι επιθυμεί.Πριν αποτυπώσω την άποψη μου,ας μιλήσω λίγο για το ιστορικό μου ως μουσικόφιλος ακροατής μιας και η άποψή μου πηγάζει από κάποια συμβάντα και έπειτα θα αναλύσω το δίλημμα και τα ενδεχόμενα υπέρ και κατά του,μέχρι τελικά να καταλήξω εκεί που θέλω.

Ξεκίνησα να ακούω σοβαρά μουσική κάπου στα 11 μου χρόνια παίρνοντας το έναυσμα από τους γονείς μου που άκουγαν rock κυρίως.Ακουγόταν μουσική καθημερινά στο σπίτι,στο αυτοκίνητο,παντού.Άρχισε κάτι να με σκανταλίζει και έπαιρνα τα cd’s και τις κασέτες των γονιών μου και τις ξεψάχνιζα ακούγοντας μουσική με τις ώρες.Εθίστηκα με κλασσικό rock του 70 και heavy metal του 80,μέχρι που στο γυμνάσιο και την εφηβεία μέσω ραδιοφώνου και internet ανακάλυψα και πιο μοντέρνα rock και εναλλακτική μουσική που με κέρδισε με τη μία.

Με άγγιξε ακόμη περισσότερο από το παλιό rock ίσως επειδή ήταν της εποχής και ταυτιζόμουν περισσότερο όπως και κάποιοι συνομήλικοί μου.Στο λύκειο ήμουν φανατισμένος με alternative και indie rock ακούσματα του 80,90,00’s και θεωρούσα πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στη μουσική και ερχόμουν αρκετές φορές σε αντιπαράθεση με επίσης μουσικοφανατισμένους άλλων ειδών (χιπχοπάδες,μεταλλάδες κλπ).Γινόταν του σνομπαρίσματος.

Εκεί γνώρισα πολλά άτομα που είχαν διάφορα ακούσματα και αν και πολλές φορές ο καθένας με έπαρση και σθένος υπερασπιζόταν το που ανήκει  μουσικά και υπήρχαν κόντρες στο τέλος μοιραζόμασταν μουσικές.Οι καθηγητές το έβλεπαν αυτό και τους ενοχλούσε και κάποιοι μάλιστα μας έλεγαν νομίζετε ότι ξέρετε από μουσική,άντε καθίστε να ακούσετε και να ανακαλύψετε και άλλα είδη μη είστε κολλημένοι και μην φανατίζεστε μάθετε τις επιρροές των αγαπημένων σας καλλιτεχνών,ταξιδέψτε στο χρόνο να μάθετε πως ξετυλίχθηκε το κουβάρι και γεννήθηκαν τόσα είδη και υποείδη μουσικής.Υπήρχαν και αντίστοιχα μαθήματα που  βοηθούσαν σε αυτό ωστόσο το όπλο της γενιάς μας είναι το internet μιας και κάποτε για να ανακαλύψεις μουσική απαιτούσε πάρα πολύ χρόνο και ας είχε περισσότερη μαγεία λόγω δυσκολίας.Κάτι άρχισε να ξυπνάει μέσα μου τότε και ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα με μια έντονη λογομαχία που είχα εκείνη την εποχή με έναν ιντερνετικό μουσικόφιλο φίλο μου που είχαμε κοινά γούστα,ωστόσο εκείνος επειδή ήταν μεγαλύτερος,άκουγε κυριολεκτικά παπάδες και δεν δεχόταν με τίποτα ταμπέλες τύπου είμαι ροκάς,μεταλλάς κλπ. Έπειτα από όλα αυτά άρχισα να βαριέμαι να ακούω συνέχεια μουσικές και υποείδη γύρω από το rock και ένιωσα την ανάγκη να ψαχτώ πιο εγκυκλοπαιδικά και με άλλα είδη μουσικής από διάφορες δεκαετίες όπως κλασσική,πειραματική,ηλεκτρονική, μαύρη μουσική και ελληνική μουσική από ρεμπέτικο και παλιό λαϊκό μέχρι συνθέτες όπως Mάνος Χατζιδάκις αλλά και ελληνόφωνο rock και hip-hop που παλαιότερα σνόμπαρα ασύστολα. Μόλις τελείωσα το σχολείο αποφάσισα να σπουδάσω ηχοληψία και μουσική τεχνολογία.

Σήμερα λοιπόν δεν έχω σταματήσει φυσικά να ακούω και να ψάχνω τις μουσικές που έπλασαν την προσωπικότητά μου,ωστόσο το κάνω λιγότερο και το ενδιαφέρον μου και τα αυτιά μου δεν κολλάνε πια σε κάτι συγκεκριμένο.Eίμαι »ανοιχτός» να ακούσω το οτιδήποτε (ποιοτικό πάντα) με κάνει νιώσω και να βιώσω ιδιαίτερα συναισθήματα και εμπειρίες. Αυτά για εμένα ήρθε η ώρα να αναλύσω και τις δύο πλευρές του διλήμματος και έπειτα να πω τη γνώμη μου.

Το να ανήκεις κάπου μουσικά και να το υποστηρίζεις είναι ωραίο συναίσθημα και σε κάνει να ξεχωρίζεις από τη μάζα και την υποκουλτούρα που μαστίζει σήμερα και πλασάρεται σαν κανονικότητα.Δεν είναι καθόλου ωραίο να είμαστε όλοι ίδιοι λες και βγήκαμε από γραμμή παραγωγής εργοστασίου.Η διαφορετικότητα κάνει τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη σε όλους τους τομείς.Ωστόσο υπάρχουν και οι παγίδες του να εθιστείς στην ιδέα της διαφορετικότητας,να μπει ο εγωκεντρισμός και η έπαρση στη μέση και να θεωρείς πως είσαι τόσο ξεχωριστός που δεν δέχεσαι άλλες απόψεις,ιδέες και ερεθίσματα και καμία απολύτως κριτική,νομίζοντας πως έχεις πάντα δίκιο επιβάλλοντας στους άλλους την άποψή σου.

Το να είσαι ανοικτός σε μουσικά ακούσματα από την άλλη σε κάνει φιλομαθή και έχει τη μαγεία του ταξιδιού και της εξερεύνησης κάτι που οδηγεί σε κατάλυση της απολυτότητας μιας και διευρύνονται οι ορίζοντες.Το αρνητικό ίσως σε όλο αυτό είναι η ανασφάλεια και η κρίση ταυτότητας που μπορεί να βιώσεις για το ότι δεν ανήκεις κάπου η μπορεί ο περίγυρος σου να θεωρεί ότι δεν έχεις προσωπικότητα επειδή και καλά είσαι ασαφής μέσα σε όλα και δήθεν ψαγμένος. Φυσικά δεν πρέπει να σε απασχολεί τι πιστεύει και νομίζει ο καθένας αν νιώθεις καλά με τις επιλογές σου.

Εν κατακλείδι η άποψη μου τείνει περισσότερο προς το να μαθαίνεις και να αναζητάς μουσικές για να μην υπάρχει πλήξη και στασιμότητα αλλά εξέλιξη και ενδιαφέρον. Κάτι ανάλογο πιστεύω και προσπαθώ να το έχω σαν αρχή και ιδανικό στη ζωή μου.Θέλω να είμαι για πάντα μαθητής και εξερευνητής.Δεν υπάρχει νόημα φοβίας για κλονισμό και απώλεια της προσωπικότητας.Η προσωπικότητα δεν θα σταματήσει να είναι ένα κράμα από σταθερές και συγκεκριμένα βιώματα και καταστάσεις ωστόσο πολλά θα μεταβάλλονται και θα εξελίσσονται όπως και στη ζωή που τίποτα δεν μένει απολύτως σταθερό αλλά ούτε και εξελίσσεται και ολοκληρωτικά. The choice is yours.