Ανήλεη Τελειότητα – Της Αλεξίας Κουφοπούλου

Σήμερα η σκέψη μου είναι και πάλι με τους τέλειους ανθρώπους. «Μα πώς;» σε ακούω να φωνάζεις. «Αφού δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι!»

Μπορείς να ηρεμήσεις; Προφανώς και δεν υπάρχουν. Ούτε οι μονόκεροι υπάρχουν. Η διαφορά είναι ότι οι πρώτοι είναι ήρωες θεατρίνοι. Θυμάμαι τα λόγια εκείνου του ανθρώπου που εξήγησε υπέροχα το πώς παίζουμε θέατρο σε όλη μας τη ζωή. Εκείνοι λίγο παραπάνω.

Η παραπλάνηση μετατοπίζει το βλέμμα στα ρούχα, στο πρόσωπο, στα προσόντα και τις προοπτικές. Είναι σαν μαγικό κόλπο, που σε κάνει να ξεχνάςόσα είναι ή θα έπρεπε να είναι σημαντικά. Δεν βλέπεις πώςφτάνει το νόμισμα στα δάχτυλα. Και έτσι θυμάμαι έναν άλλον σοφό να λέει πωςόλα αυτά είναι μια συνάρτηση της κοινωνικής καταγωγής και των οικονομικών σου δυνατοτήτων. Λογικό. Όταν δεν έχεις χρήματα να δώσεις στο γυμναστήριο, αλλά μια σαλάτα κοστίζει περισσότερο από ένα burger, μάλλον θα καταλήξεις να καταριέσαι το λίπος απλά επειδή υπάρχει και τις καρδιακές παθήσεις, επειδή είναι σκύλες. Κάποιος θα πει πως οι υγιεινές επιλογές δεν είναι τόσο δύσκολες (το ότι γυμνάζεις το μυαλό σου σε μια καρέκλα καθημερινά δεν είναι δικαιολογία για να μην περπατάς και λίγο, λυπάμαι που στο χαλάω). Αλλά το μιντιακό σύμπαν σου εγγυάται πως έχεις καιρό για μερικές ζαβολιές. Όλοι είναι τόσο αδύνατοι! Μπορείς κι εσύ! Αλλά εντέλει δεν μπορείς. Το μιντιακό σύμπαν δεν ξέρει ότι δεν μπορείς να προσλάβεις διατροφολόγο postmortem. Και αισθάνεσαι στο τέλος λίγο εξαπατημένος. Αυτό ήταν ένα σύντομο παράδειγμα ενός παράδοξου σε ό,τι αφορά τη σωματική τελειότητα. Πίσω στο πρόγραμμά μας.

Θεατρίνοι. Οι άνθρωποι που τα κάνουν όλα να φαίνονται συγκλονιστικά προσβάσιμα και εύκολα και δεν τσαλακώνονται ποτέ. Αλήθεια, εμένα αν χαλάσει η μέρα μου θα φανεί στη φάτσα μου. Κι αν αυτό δεν αρκεί, το σύμπαν ίσως μου χαριστεί όταν πια θα έχει βαρεθεί να ακούει την γκρίνια μου. Η περίοδος χάριτος διαρκεί λιγότερο από δέκα λεπτά συνήθως. Για έναν τέλειο άνθρωπο η περίοδος χάριτος είναι για πάντα. Γιατί την κάνει να είναι. Και οι μίμοι κάνουν κάτι παρόμοιο. Φέρνουν τα πράγματα που φαντάζονται στη ζωή.

Ξέρεις, τέτοιοι άνθρωποι κάποτε γίνονταν βασιλιάδες. Οι υπόλοιποι υπήρχαν για να πληρώνουν φόρους και να προσφέρουν δημόσια θεάματα.

«Ελάτε να δείτε τον άνθρωπο χωρίς κεφάλι! Κοιτάξτε πώς συσπάται. Πριν του το κόψουν κατουρήθηκε επάνω του! Αυτά παθαίνεις όταν κοιτάζεις τον βασιλιά στα μάτια». Κι όταν κοιτάζεις τον ήλιο τυφλώνεσαι. Τέτοια επίδραση έχουν τέτοιοι θεατρίνοι. Τότε και τώρα.

Λογικό δεν είναι; Ποιος θα ήθελε να ακολουθήσει κάποιον απολύτως συνηθισμένο; Ακόμη και η επιβολή με τη βία απαιτεί κάποιο ταλέντο. Αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι τελειότητα. Είναι βία. Και τέτοιες περιπτώσειςδεν μακροημέρευσαν ποτέ.

Υπάρχει μια εγγενής δυσκολία στον κόσμο μας. Αγκομαχάει να αποδεχτεί το άσχημο. Αυτό που θεωρείται αποκρουστικό. Ό,τι είναι υπερβολικά μακριά από το τέλειο. Ό,τι δεν είναι συμμετρικό. Από μια στραβή μύτη έως έναν πανέμορφο άνθρωπο, που του λείπει η εξυπνάδα ή πουδεν μπορεί να μαγειρέψει καλά. Μια κοπέλα που πρέπει να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα στο πρώτο ραντεβού, γιατί αυτό που έφαγε την πείραξε.

Και ο κόσμος δεν το αποδέχεται. Εξού και οι αποκεφαλισμοί. Η ασχήμια, σε κάθε της μορφή είναι αδυναμία. Σε έναν κόσμο που όσο πιο γρήγορα τρέχεις τόσες περισσότερες πιθανότητεςέχεις να φτάσεις κάπου κάποτε, οι αδυναμίες είναι μεγάλο μειονέκτημα. Κανείς δεν μιλά ποτέ για την εσωτερική ασχήμια, αλλά αυτά είναι τα ψιλά γράμματα. Η τελειότητα έχει να κάνει με το περίβλημα. Αν κρυφτείς καλά στο φως θα τους τυφλώσεις όλους. Θα γίνεις κι εσύ ήρωας θεατρίνος. Θα σε καλωσορίσουν στον θίασο. Ακούγεται κάπως καλύτερο από το να χάσεις το κεφάλι σου, σωστά;

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν προσπαθώ να ζω ή αν προσπαθώ να με τελειοποιήσω.

Φωτογραφία: Αλιευμένη απο το instagram του Skitsofrenis