Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος.

…..Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς….

Ο μεγάλος λογοτέχνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, γνωστός ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων» ή όπως χαρακτηρίστηκε από τον Κ. Π. Καβάφη «η κορυφή των κορυφών», γεννήθηκε στην Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851. Το 1874 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία ωστόσο ποτέ δεν αποφοίτησε. Ο Παπαδιαμάντης αγάπησε την απλοϊκή ζωή, τη νοσταλγούσε και την ονειροπολούσε συνεχώς. Έτσι «έπλασε» τα «Ρόδινα Ακρογιάλια» (1908), «Ολόγυρα, στη λίμνη» (1892), «Το Αστεράκι» (1909), «Το μοιρολόγι της φώκιας»(1908) κ.ά. καθώς έσκυβε πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, έγραψε τη «Μαυρομαντηλού» (1891), τη «Σταχομαζώχτρα» (1889), το «Σπιτάκι στο λιβάδι» (1896), την «Υπηρέτρα» (1888) ή το μικρό αριστούργημα «Στο Χριστό στο κάστρο» (1892).

Τα διηγήματα του οποίου θεωρούνται κορυφαία στη νεοελληνική λογοτεχνία. Ήταν αλόγιστα ανιδιοτελής και ιδιαίτερα φίλος με τους αδύναμους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Πράος άνθρωπος, που αγαπούσε τον περίπατο στην παραλία, το διαλογισμό στην εκκλησία και σιχαινόταν την πλουτοκρατία της εποχής. Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα από το διήγημα του με τίτλο »Οἱ Χαλασοχώρηδες», όπου γράφει για τους πολιτικούς εκπροσώπους της εποχής του και την οικονομική ελίτ.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1911 έφυγε από τη ζωή απο πνευμονία και σήμερα στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Σκιάθο τιμάτε με ένα Μουσείο προς τιμήν του.

Πηγή:

https://www.sansimera.gr/biographies/1144