Να παραμείνεις άνθρωπος – Του Αποστόλη Σερέτη

50 χρόνια φίλοι και φίλες μου.

Μισός αιώνας από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Αναμφίβολα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αποτέλεσε μία συνθήκη, μέσα από την οποία γονιμοποιήθηκαν, νέες ιδέες για την ελληνική κοινωνία της εποχής. Αιτήματα και συνθήματα που ακούστηκαν εκείνο το Νοέμβρη, παραμένουν ιδιαίτερα επίκαιρα και είναι ικανά να προκαλέσουν πολιτικό σεισμό στα θεμέλια όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, λόγω της εξαιρετικά κρίσιμης γεωστρατηγικής-γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας.

Εκτιμώ, ότι δεν είναι ωφέλιμο στο παρόν κείμενο να πραγματοποιηθούν ιστορικές αναφορές και αναλύσεις. Υπάρχουν ειδικότεροι γι’ αυτό. Κατανοώ  ότι έχετε κουραστεί. Περάσαμε πολλά. Ζήσαμε σκληρές καταστάσεις. Τα μάτια μας βλέπουν τόσο σκοτάδι. Καταστολή, περιστολή δικαιωμάτων, απουσία προοπτικής, συγκρούσεις, περιορισμός ελευθεριών, οικονομική κατάρρευση. Μετανάστευση. Πόλεμοι στη γειτονιά μας. Πανδημίες, εγκλεισμοί που μας έκαναν ακόμα πιο εγωιστές και ατομικιστές. Όμως… Μετά από το σκοτάδι έρχεται το φως. Μετά από τη νύχτα, έρχεται το ξημέρωμα και ο ήλιος παίρνει τη θέση του ψηλά στον ουρανό.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου, ανήκει μόνο στον ελληνικό λαό. Βρίσκεται εκεί να μας υπενθυμίζει όλους τους λόγους για τους οποίους οφείλουμε να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Γιατί το όνειρο για κάτι καλύτερο, πεθαίνει τη στιγμή που σταματάει ο άνθρωπος να παλεύει. Ένα σωρό ερωτήματα βομβαρδίζουν τη κοινή λογική. Η ενημέρωση μας σε ποιους ανήκει. Λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, βιομηχανία θεάματος, αθλητικοί σύλλογοι, τράπεζες σε ποιους ανήκουν; Η εκπαίδευση, από ποιον ελέγχεται και τι ανθρώπους δημιουργεί; Ποιος έχει γεμίσει τη χώρα βάσεις, είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και ανεξάρτητοι; Ποιοι είναι αυτοί που επωφελούνται από μία κατάσταση κοινωνικής κρίσης όπως η ακρίβεια που μας διαλύει; Ποιοι απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές, ποιοι διαλύουν τη φύση; Ποιοι είναι αυτοί που ελέγχουν δικαστές, από που ξεκινάει η διαφθορά πολιτικών, καθηγητών στα πανεπιστήμια, στην αστυνομία και αλλού; Γιατί υποχρηματοδοτούνται τα Πανεπιστήμια, η δημόσια εκπαίδευση γενικά, τα νοσοκομεία, η πυροσβεστική, γιατί ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα; Γιατί απουσιάζει η προοπτική; Γιατί γίναμε τέτοια τέρατα και εμείς οι ίδιοι; Τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή;

Και πως όλη αυτή η κατάσταση εισβάλλει στην υπόσταση του ανθρώπου, τι ανθρωπότυπο δημιουργούν;  Πως οι σχέσεις μεταξύ μας, γίνανε τόσο δύσκολες, τι φταίει; Γιατί βάζουμε τόσο πολύ το εγώ μας πάνω από το εμείς. Γιατί τέτοια ανασφάλεια, τόσος φόβος, επιθετικότητα. Γιατί γινόμαστε σαν το τέρας που μας εξουσιάζει; Ως εδώ. Να σταθείς. Να φωνάξεις. Ειρήνη! Να μη δειλιάσεις. Ειρήνη!

Ναι ξέρω. Κούρασαν όλα αυτά. Οφείλουμε όμως να κατανοήσουμε στο ότι μας έμαθαν, να λειτουργούμε μόνοι. Μας έμαθαν να μην λειτουργούμε σε κοινότητες. Μας έμαθαν στο εύκολο. Μας θέλουν διχασμένους, δίχως συγχώρεση, δίχως συμπόνια, δίχως όρεξη  για όνειρα. Βουτηγμένους σε μία λογική ανάθεσης, ναρκοκουλτούρας, επιφανειακών σχέσεων, σάπιων προτύπων, ματαιοδοξίας, ξεχνώντας πως ο άνθρωπος δίχως όραμα, δίχως έρωτα, αγάπη, προσφορά μεταμορφώνεται σε αγρίμι. Όμως τα Πολυτεχνεία της ιστορίας δεν ξεκίνησαν από αγρίμια. Τίποτα στην ανθρώπινη ιστορία, που κίνησε τη κοινωνία προς κάτι καλύτερο, που κίνησε τον ίδιο τον άνθρωπο προς κάτι πιο καλό, κάτι δικαιότερο, δεν ξεκίνησε από αγρίμια. Ξεκίνησε από το αίσθημα αγάπης προς τον άνθρωπο. Είναι υπέροχο να καλλιεργείς τον εαυτό σου. Να παλεύεις να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του. Να τον φροντίζεις. Όχι όμως με το να αποκοπείς από το εμείς. Να τους πεις όχι. Είμαι μέρος ενός συνόλου. Τα όνειρα μου, όνειρα μας. Η ανάγκη μου, ανάγκη μας. Και τότε η ανάγκη, θα γίνει ιστορία. Αξίζει. Να το θυμάσαι.

Κάτι που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε, είναι τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή, Γιάννη Ρίτσου όταν έλεγε »πως σπούδασα ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος, στη σύγχρονη σχολή του αγώνα». Ο δρόμος ενώνει ανθρώπους. Σμιλεύει καρδιές. Ενώνει ψυχές. Ανταμώνει οράματα. Ξεδιψάει το πάθος με όνειρα και ανοίγει νέους δρόμους, για νέες ιστορικές αφετηρίες. Οι κοινωνικοί αγώνες, όταν στοχεύουν το εκάστοτε κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα στη ρίζα που το δημιουργεί, κινητοποιούν με τον πιο βάναυσο τρόπο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που καλούνται να καταστείλουν την οργή και αγανάκτηση μας. Και τότε, η οικονομική ελίτ, για να μας ηρεμεί, έχει το τρόπο να μας αποσπά, να μας χωρίζει, να μας δημιουργεί αυταπάτες και να φυτεύει δικούς της ανθρώπους που θα ενσωματώσουν τα κοινωνικά αιτήματα σε μία λογική διαχείρισης, κατευνασμού ώστε να ξεθυμάνει το ανθρώπινο ποτάμι που γέμιζε τους δρόμους.

Μη ξεχάσεις. Μη ξεχάσεις φίλε μου εκείνα τα συνθήματα.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία

Κοινωνική Δικαιοσύνη

Λαϊκή εξουσία

Εθνική Ανεξαρτησία

Έξω αι Ήπα

Έξω το ΝΑΤΟ

Κλείνεις τα μάτια. Σκέφτεσαι το όραμα σου για κάτι καλύτερο. Για εσένα. Για τους δικούς σου ανθρώπους. Για το λαό σου. Σκέφτεσαι τα αδέρφια σου που έφυγαν από τη χώρα. Σκέφτεσαι τα αδέρφια σου που βάλανε τέλος στη ζωή τους. Σκέφτεσαι τους προγόνους σου και τις ιστορίες που σου διηγούνταν. Σκέφτεσαι τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Σκέφτεσαι την αδικία. Σκέφτεσαι τα παιδιά στη Γάζα που δεν πρόλαβαν καν να σκεφτούν για όλα αυτά στη ζωή τους. Σκέφτεσαι ολάκερη τη γη, σαν να είναι η γειτονιά σου. Σκέφτεσαι την αγαπημένη σου. Τη κοιτάς στα μάτια. Τη φιλάς με όλο σου το είναι. Κάνετε έρωτα. Την αγκαλιάζεις σφιχτά. Σηκώνεσαι. Ντύνεσαι. Κοιτάζεις το καθρέφτη. Εκείνη έρχεται κοντά σου και σου χαρίζει μια τελευταία αγκαλιά. Στο χαμόγελο της, βλέπεις όλη τη γη να φωτίζει. Της φιλάς το χέρι.

Είσαι έτοιμος.

Οι δρόμοι της φωτιάς σε καλούν.