Πάθαμε…Μάθαμε; – Tου Αποστόλη Σερέτη

Τους τελευταίους μήνες  έχει παρατηρηθεί μία ενισχυμένη παρουσία των ταξικών δυνάμεων και η συγκρουσιακή τους κατεύθυνση η οποία όλο και κλιμακώνεται, όταν εκπρόσωποι της συνδικαλιστικής ηγεσίας γυρίζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, υπογράφοντας επιταγές και δίνοντας τα διαπιστευτήρια τους για τις υπηρεσίες που παρέχουν στην πανευρωπαϊκή οικονομική ελίτ.  Παράλληλα, στον Τύπο και στα πανελ ιδιωτικών και κρατικών τηλεοπτικών σταθμών, παρουσιάζεται μία εικόνα από διάφορους δήθεν εκπροσώπους του εργατικού κινήματος, η οποία τείνει να μην αναδείξει στον εργαζόμενο λαό την πραγματική κατάσταση, που οδηγείται στο λανθασμένο συμπέρασμα του »όλοι ίδιοι είναι». Τελικά όμως είναι όλοι ίδιοι; Τι πραγματικά συμβαίνει στο εργατικό κίνημα; Τα σωματεία εκπροσωπούνται από εργαζόμενους; Γιατί στα δέκα χρόνια αυτά της επίθεσης της αστικής τάξης, μέσω των κομμάτων που ελέγχει και του νομικού οπλοστασίου του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού Δικαίου που αξιοποιεί όλα τα βέλη της φαρέτρας της για να αυξάνει τη κερδοφορία της, το εργατικό κίνημα ειδικά τα τελευταία έξι χρόνια δεν απαντάει με ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις; Αυτά είναι ερωτήματα που ταλανίζουν τον μέσο εργαζόμενο πολίτη αυτής της χώρας και θα επιχειρηθεί να δοθούν κάποιες απαντήσεις, βάσει των γεγονότων της τελευταίας περιόδου και των περιστατικών με την ηγεσία της ΓΣΕΕ και τους φορείς εκείνους που μιλούν στο όνομα των πολλών αλλά πίνουν νερό στο όνομα λίγων.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται μία αύξηση των ταξικών δυνάμεων στην εκπροσώπηση των συλλογικών οργάνων των εργαζομένων, στα εργατικά κέντρα.  Όσο οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, τόσο περισσότερο είναι εμφανής ο ρόλος της ηγεσίας του εργατικού κινήματος και πλέον γίνεται ακόμα περισσότερο εμφανές το σχέδιο της οικονομικής ελίτ και των κυβερνήσεων και ότι δεν εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, αλλά την ίδια την εθνική ή μη οικονομική ελίτ. Τον ΣΕΒ, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους και στέκονται ως ανάχωμα ανάμεσα στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, βάζουν εμπόδια στις αρχαιρεσίες του ή ακόμα χειρότερα προβαίνουν σε μεθόδους σκύλευσης του, πίσω από το προσωπείο ενός κούφιου και δίχως περιεχομένου »δημοκρατισμού».

Ο μηχανισμός που έχει στήσει η ελληνική αστική τάξη για να εμποδίσει τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος είναι εμφανής από το γεγονός ότι θέσεις αντιπροσώπων τις καταλαμβάνουν εργοδότες, αντιπρόσωποι που συμμετέχουν σε διοικήσεις ανωνύμων επιχειρήσεων, τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, άλλοι έχουν και δικές τους εταιρείες, άλλοι είναι μέτοχοι. Μία άλλη παθογένεια του εργατικού κινήματος, είναι το γεγονός ότι πολλά σωματεία δεν έχουν καταθέσει πρακτικά αρχαιρεσιών στα Πρωτοδικεία ενώ την ίδια στιγμή έχουν φέρει δεκάδες αντιπροσώπους μέσα στη ΓΣΕΕ.

Πραγματοποιούνται συνέδρια, όπου η υποταγμένη στα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ συνδικαλιστική ηγεσία, περιφρουρεί με μπράβους και ποινικούς οι οποίοι δεν δίστασαν να κάνουν έλεγχο σε αντιπροσώπους, ενώ υπήρξαν καταγγελίες μέχρι και για Face Control έως και τέσσερις φορές πριν μπουν σε αίθουσες αντιπρόσωποι εκλεγμένοι από τα ταξικά συνδικάτα. Το καταστατικό της ΓΣΕΕ επίσης καθορίζει τη σύσταση επιτροπών οι οποίες δεν έχουν γίνει, ενώ την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη της χώρας μας αιμορραγεί, η ηγεσία της ΓΣΕΕ οργανώνει συνέδρια σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Σε συνέδρια όπου απέκλεισαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, 20 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και 60 αντιπρόσωποι έχουν καταθέσει εξώδικο 90 σελίδων. Ωστόσο ας μη θρέφουμε αυταπάτες. Αυτό δεν είναι η λύση. Δεν γίνεται μέσα από το δικαστικό δρόμο να λυθούν τέτοια ζητήματα. Η καθημερινότητα μας το υπενθυμίζει επίμονα.

Σωματεία φαντάσματα όπως το σωματείο Ψύξης Διαλογής Κονσερβοποιίας ο Αγώνας, που εξέλεξε αντιπροσώπους για το Εργατικό Κέντρο Βέροιας, φέρεται να έχει κάνει εκλογές με συμμετοχή 3.525 εργαζομένων. Από όλους αυτούς στο πρωτόκολλο ψηφοφορίας δεν έχουν υπογράψει οι περισσότεροι ενώ σε ελάχιστες περιπτώσεις αναφέρεται ο αριθμός δελτίου ταυτότητας. Ο αριθμός των ψηφισάντων και το γεγονός ότι το εν λόγω σωματείο εξέλεξε μόνο 8 αντιπροσώπους για το Εργατικό Κέντρο αντί για 117 που έπρεπε να εκλέξει σύμφωνα με τον αριθμό των 3.525 ψηφισάντων. 16 από τα 29 σωματεία του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας δεν έχουν καταθέσει πρακτικά αρχαιρεσιών για τις εκλογές, καθώς αναζητήθηκαν στα Πρωτοδικεία και δεν βρέθηκε τίποτα.

Ίδια ή παρόμοια περιστατικά έχουμε σε πολλούς νομούς της χώρας. Η »ηγεσία» του εργατικού κινήματος διακατέχεται από μεθοδεύσεις και μία προσπάθεια νομιμοποίησης μηχανορραφιών, με απώτερο σκοπό να ελέγξουν το κίνημα και να ορθώσουν αντίσταση για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που επιθυμεί να αυξήσει τη κερδοφορία της, εντατικοποιώντας την εργασία, αυξάνοντας την παραγωγικότητα με όλο και πιο απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Ευέλικτες μορφές εργασίας ή εξοντωτικά ωράρια, έλλειψη πληρωμών υπερωριών, εργασία σε αργίες, διάλυση κοινωνικής ασφάλισης, δώρα που εργοδότες ζητούν να επιστραφούν με μετρητά ώστε να μην φαίνεται μέσω της κίνησης λογαριασμών στη τράπεζα, η απάνθρωπη αυτή τους πρακτική.  Εργαζόμενοι μπορεί να απουσιάζουν σε αναρρωτική άδεια, το αφεντικό να συνειδητοποιεί ότι μπορεί να καλύψει τη βάρδια τους με μικρές υπερωρίες και χρηματικά μπόνους σε άλλους εργαζόμενους. Η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών αιμορραγεί την ίδια στιγμή που η επιθεώρηση εργασία όχι μόνον δεν πράττει το έργο της, αλλά προειδοποιεί τηλεφωνικά την εκάστοτε εργοδοσία δίνοντας ονόματα για καταγγελίες.

Έτσι από όλα τα προαναφερθέντα προκύπτουν κάποια ζητήματα που οφείλουμε όλοι μας να αντικρίσουμε. Η αστική τάξη, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεκδότες, καναλάρχες, όλη η οικονομική ελίτ φοβάται. Και φοβάται το οργανωμένο κίνημα, όπως έχω αναφέρει ξανά, που θα θέτει το πρόβλημα στη ρίζα του, δίχως μονοθεματική πολιτική ατζέντα εμπλουτισμένη με αδιέξοδους δικαιωματισμούς και ελευθεριότητες. Που θα οργανώνει τον αγώνα για κατάκτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών και όχι δικαιωματισμών και ελευθεριοτήτων. Με ένα όραμα πολιτικό που θα εμπνεύσει τους λαούς να πάρουν τις πατρίδες τους και να στείλουν στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας τους εξουσιαστές τους.  Ο σοσιαλισμός όχι μόνο δεν πέθανε ποτέ αλλά είναι πιο επίκαιρος απ’ότι θα μπορούσαν να φανταστούν και οι πνευματικές μήτρες που τον γέννησαν. Ας μην έχουμε αυταπάτες για καλύτερη διακυβέρνηση, πολυσυλλεκτικές ακομμάτιστες συγκεντρώσεις, για αυτοδιαχείριση εντός καπιταλιστικού συστήματος και για ευκαιριακές πολιτικές δράσεις εντός θεσμικού πλαισίου. Πλέον υπάρχει συσσωρευμένη πείρα, η οποία πρέπει να μετουσιωθεί σε αντίδραση. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η ώρα να επιλέξουμε στρατόπεδο ήρθε. Πάθαμε…Μάθαμε;