The Great Gatsby 2013 – Του Οδυσσέα Σουρίλα

Πρόκειται για μια ταινία που βασίζεται στο ομότιτλό βιβλίο του F. Scott Fitzgerald, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως είχε προηγηθεί και ταινία με τον ίδιο τίτλο και στον ρόλο του Jay Gatsby τον Robert Redford, το σενάριο εκείνη της ταινίας ανήκει στον Francis Ford Coppola. Επιστρέφοντας στην ταινία του 2013, ένα πράγμα καταλαβαίνουμε από τις πρώτες σκηνές της, μια λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει όλη την ταινία: πλούτος. Πράγματι η εξέλιξη της ιστορίας εκτυλίσσεται  στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920. Πρόκειται για μια δεκαετία «τρελής» ανάπτυξης για την οικονομία της χώρας. Ήταν ακόμα η εποχή που το Αμερικάνικο Όνειρο βρισκόταν στην φάση κορύφωσής του. Την εποχή αυτή γίνεται η κατασκευή υπερπολυτελών ουρανοξυστών, γεφυρών και άλλων εντυπωσιακών κτιρίων που υπάρχουν ως σήμερα. Η ταινία, βέβαια, επικεντρώνεται, ως επί το πλείστον, στην σπάταλη ζωή των πλουσίων και των διάσημων προσωπικοτήτων της εποχής, σε κάποια σημεία όμως φαίνεται και η αντίθεση με τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας.

Η παρουσίαση της ζωής του Gatsby (DiCaprio), είναι, ουσιαστικά, μια εξιστόρηση του συγγραφέα και επενδυτή της Wall Street Nick Carraway (Tobey Maguire). Χρησιμοποιώντας λογοτεχνικούς όρους μπορεί να πει κάποιος πως η αφήγηση των γεγονότων είναι πρωτοπρόσωπη, αφού ο συγγραφέας συμμετέχει ενεργά στα γεγονότα. Ο Nick σε αυτή τη φάση της ζωής του ήταν κλεισμένος σε ένα ψυχιατρείο, όντας κυνηγημένος από μια ζωή που δεν εκπληρώθηκαν οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στη νεότητα. Η συγγραφή της γνωριμίας με τον Gatsby, λειτουργεί σαν μια μορφή ψυχανάλυσης, που θα μπορέσει να καταπραΰνει τον ψυχικό πόνο του Nick. Η θύμηση αυτή ήταν ένα βάλσαμο και ένας φάρος ελπίδας για τον καταρρακωμένο συγγραφέα. Ο Gatsby ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, υπήρχαν διάφορες γνώμες για το πως απέκτησε τον πλούτο του, την καταγωγή του, ενώ οι περισσότεροι που πήγαιναν στα πάρτι που έκανε, δεν τον γνώριζαν καν προσωπικά. Η πραγματικότητα, πάντως, που εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Gatsby  στον Nick για την καταγωγή και την ζωή του,  ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που περιέγραφαν.

Όπως αποδείχθηκε από τα λεγόμενα του Gatsby, όλες οι πράξεις του, όλα τα πλούτη που μάζεψε, ακόμα και το μέρος που διάλεξε να αγοράσει το σπίτι του ήταν εξαιτίας του έρωτα που ένιωθε για την  Daisy (Carey Mulligan). Οι δυο τους είχαν γνωριστεί πριν τον Πόλεμο και είχαν ερωτευτεί, αλλά ο πόλεμος τους χώρισε και δεν μπόρεσαν να παντρευτούν. Η Daisy παντρεύτηκε έναν πλούσιο τον Tom Buchanan (Joel Edgerton), αλλά παρά τον πλούτο η ζωή της ήταν μίζερη και μέσα στη λύπη, εξαιτίας των απιστιών του Tom. Η επανένωση των δυο τους μετά από χρόνια, αν και αποτελεί ένα προσωρινό βάλσαμο, θα αποδειχθεί καταστροφική και θα στοιχίσει την ζωή του Gatsby. Το τέλος της ταινίας δεν γίνεται να μην συγκινήσει κάποιον, αφού όλοι εγκατέλειψαν τον Gatsby, παρ’ όλο που πήγαιναν στα πάρτι που διοργάνωνε.

Στην ταινία αυτό που αξίζει να παρατηρήσει κάποιος είναι η σημασία των συμβολικών στοιχείων και ο ρόλος που έχουν στην πλοκή και στην εξέλιξη της ταινίας. Το πράσινο φως που φαίνεται από το σπίτι της Daisy και του Tom δηλώνει την ελπίδα του Gatsby, ότι θα μπορέσει κάποτε να είναι μαζί με την Daisy. Προσπαθούσε να πιάσει το φως αυτό με το χέρι αλλά αυτό χανόταν και απομακρυνόταν χρόνο με το χρόνο και δεν είχε καταλάβει πως το πράσινο φως είχε χαθεί και ήταν ένα μακρινό όνειρο. Μια άλλη συμβολική εικόνα ήταν το ζευγάρι γυαλιά και τα μάτια που ήταν σε μια πινακίδα και λειτουργούσαν σαν τα μάτια του Θεού, που βλέπουν, ζυγίζουν τις πράξεις και  τιμωρούν. Δεν είναι τυχαία τα κοντινά που κάνει ο σκηνοθέτης και εκ των σεναριογράφων Baz Luhrmann.

Αυτά που επίσης, θα παρατηρήσει ο θεατής και θα του προκαλέσει εντύπωση είναι ο όγκος των κοστουμιών που χρησιμοποιείται (Όσκαρ η  Catherine Martin), οι κομμώσεις που παραπέμπουν στην εποχή εκείνη, όπως και το μακιγιάζ, τέλος τα σκηνικά μας θυμίζουν έντονα την εποχή αυτή. Όλα έχουν αποδοθεί στην εντέλεια και μας οδηγούν στην δεκαετία του ’20 (Όσκαρ Σχεδιασμού Παραγωγής η Catherine Martin και η Beverley Dunn). Αυτό που μου προκάλεσε πάντως περιέργεια είναι η χρήση σύγχρονης μουσικής, ενώ η ταινία αναφέρεται στη δεκαετία του ’20 που μεσουρανούσε η Τζαζ μουσική και θα μπορούσε να γίνει η χρήση της συγκεκριμένης μουσικής.