The Fisher King – Του Πάνου Λιάκου

Η μελέτη των οσκαρικών συνεχίζεται με το φιλμ The Fisher King (στα ελληνικά Ο Βασιλιάς της μοναξιάς), μια δραματική κωμωδία με στοιχεία παραλόγου σκηνοθεσίας Τέρι Γκίλιαμ. Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου έστειλε το 1992 το συγκεκριμένο έργο υποψήφιο σε πολλές σημαντικές κατηγορίες όπως εκείνης του Α’ Ανδρικού ρόλου (Ρόμπιν Γουίλιαμς), του πρωτότυπου σεναρίου (Ρίτσαρντ ΛαΓκράβανες), της σκηνογραφίας, της μουσικής (Τζορτζ Φέντον, βρίσκει τζαζ γι’ αυτό το ψυχολογικό, ενήλικο παραμύθι), αποσπώντας όμως αγαλματίδιο στην κατηγορία του υποστηρικτικού γυναικείου ρόλου για τη Μερσέντες Ρούελ που δίνει σάρκα και οστά στην Αν, μια λαϊκή γυναίκα.

Ούτε συζήτηση ότι είναι από τα σενάρια εκείνα που επιβάλλεται να πέφτεις με τα μούτρα και να μελετάς για περισσότερες από μία φορές. Να δούμε λίγο το μπάσιμο της ιστορίας. Ο Τζεφ Μπρίτζες στο ρόλο του Τζακ, ενός λογά ραδιοφωνικού παραγωγού (πλονζέ από τις πρώτες στιγμές, παράλογο, κάτι τον παρακολουθεί). Κατόπιν close-up στα χείλη του. Γιατί το τι λέει το στόμα του, πόσο σαρκάζει τους ίδιους τους ακροατές του δεν το χωρά ανθρώπου νους. Και συνεχίζει το πορτρέτο αυτού του τύπου. Νιώθει θεός, ετοιμάζεται να γράψει την αυτοβιογραφία του, ετοιμάζεται να πάρει μέρος σε κωμικό σόου όπου ψάχνει να βρει τρόπο να εκφέρει την ατάκα »Forgive me». Ποιος; Αυτός ο κυνικός (έστω και χιουμοριστικό που είναι αυτό το »Forgive me»). Αλλά επειδή ο κυνικός πάντα είναι ένας λαβωμένος ρομαντικός, φανταστείτε τι μπακστόρι θα έλαβε ο Τζεφ Μπρίτζες…Το ζουμί της υπόθεσης αρχίζει όταν αυτός ο Dj ακούσει στις ειδήσεις ότι ένας από τους ακροατές που περιγελούσε, μπήκε σε ένα νεοϋορκέζικο εστιατόριο κι άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως. Εκεί το close-up είναι πια στα μάτια του. Αρχίζει εντός του να αλλάζει ο ρυθμός του κόσμου.

Τον βρίσκουμε τρία χρόνια αργότερα, αφού έχει πλέον αποσυρθεί, να δουλεύει σε βίντεο κλαμπ μαζί με την Αν, μια λαϊκή, άμεση γυναίκα. Εκείνη κατανοεί τη μισανθρωπία του και καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας καταφέρνει να τον κουμαντάρει πότε με την τρυφερότητα, πότε με το άγριο, πότε με τις λιχουδιές της, πότε με το σεξ. Μας τα δίνει με άμεσο τρόπο όλα αυτά η Μερσέντες Ρούελ, μαζί και με το καμπανάκι της περί μητρότητας. Βραβεύεται, φυσικά! Αξίζει δε να επισημάνουμε δύο άλλους υποστηρικτικούς ρόλους: αφενός εκείνον του Μάικλ Τζέτερ ως άστεγη drag queen που μπορεί κανείς να μελετήσει το πώς την παίζει στο πλαίσιο του παραλόγου και όχι όπως αν βρισκόμασταν σε μια καθαρή φάρσα αλλά και της συνεσταλμένης ηρωίδος της Αμάντα Πλάμερ όπου εκεί κι αν έχουμε να φανταστούμε για το παρελθόν της που σίγουρα δουλεύτηκε από τον σεναριογράφο.

Σε αυτή, λοιπόν, την περίοδο της ζωής του και στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, ο Τζακ συναντιέται με τον Πάρρυ (Ρόμπιν Γουίλιαμς), ένα ψυχονευρωσικό που ζει στους δρόμους. Συν τοις άλλοις ανακαλύπτει ότι η σύζυγός του υπήρξε ένα από τα θύματα εκείνου του μακελάρη. Για να ξεφύγει από αυτό το σύμπλεγμα της ενοχής, θα θελήσει να τον σώσει, μέχρι να του βρει και ταίρι. Κι από όλη αυτή την περιπέτεια θα βγούνε φίλοι κανονικοί.

Οι διακυμάνσεις που έχει να περάσει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς είναι πιο δύσκολες από εκείνες του Τζεφ Μπρίτζες, γι’ αυτό και βλέπουμε εκείνον να επισημαίνεται τελικά από την Ακαδημία. Ο Γουίλιαμς είναι ένας τρομακτικός παλιάτσος. Τη μια στιγμή μπορεί να βουτήξει μέσα στην παράνοια (προσέξτε ειρήσθω εν παρόδω στις σκηνές στο υπόγειο του τρελού πώς το σενάριο που λέει ότι αυτός ο ήρωας είναι παθιασμένος με την ανεύρεση του ιερού δισκοπότηρου κατευθύνει και τη σκηνογραφία, ακόμα και τη σκηνοθεσία που έχει να κάνει τράβελινγκ επί αυτής), κατόπιν να αναδυθεί, να δώσει έναν ερωτικό μονόλογο που σε σμπαραλιάζει (με μάτια που θυμίζουν Τσάπλιν) κι έπειτα να επιστρέψει ξανά στον κόσμο του παραλόγου. Δύσκολο, απαιτεί ψυχικές δυνάμεις, κι εκείνη την εν συναίσθηση που κάνει κάθε μία λέξη του υποκριτή να φορτίζεται και κατόπιν να ακουμπά την καρδιά του καθενός από εμάς. Γι’ αυτό και ο πλανήτης έκλαψε τόσο τον (κωμικό) ηθοποιό του αυτό.