Σκέψεις μίας μαθήτριας – Της Χρύσας Ματζαριώτη

Είναι γνωστό, με βάση τη λογική και την ιστορία, πως σε κάθε σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα ενός λαού, οι νέοι είναι εκείνοι που θα αγωνιστούν και αν χρειαστεί θα επαναστατήσουν. Κατά την άποψή μου αυτό δεν είναι πλέον δεδομένο, αφού αλλάζει σταδιακά η θέση τους. Συνήθως τους συναντάμε με το πέρασμα των καιρών, ιδιαίτερα τους μαθητές λυκείου, όλο και περισσότερο ανενεργούς προς την κοινωνία. Ως μαθήτρια έχω παρατηρήσει διάφορες απόψεις συμμαθητών πάνω σε σοβαρά ζητήματα. Ένα παράδειγμα είναι η σημερινή πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.

Είναι φανερό πλέον πως οι μαθητές λυκείου δεν έχουν τεκμηριωμένη θέση πάνω σε αυτό, διότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει και προτιμούν να απέχουν, ακόμα και όταν ολοφάνερα το πρόβλημα τους αφορά. Έκτος από αυτό υπάρχει ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό που θεωρεί τη γνώση πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων δευτερεύον θέμα για εκείνους, λόγω, όπως αναφέρουν, το »νεαρό» της ηλικίας τους και υποστηρίζουν πως οι μοναδικές ασχολίες τους πρέπει να είναι το ενδοσχολικό διάβασμα και ύστερα η διασκέδαση.

Απεναντίας συναντάμε και την εξαίρεση των μαθητών που προσπαθούν να επεκτείνουν τις γνώσεις τους σε κοινωνικοπολιτικό τομέα, με προσωπικό αγώνα και χωρίς κάποια ιδιαίτερη βοήθεια. Εκτός από αυτό, έχουν διάθεση να δραστηριοποιηθούν μέσα από διάφορες κοινωνικές ομάδες-συλλογικότητες, ακόμα και αν δεν τους προσφέρονται εύκολα ευκαιρίες. Τα προαναφερθέντα γεγονότα, είναι αποτελέσματα των γνώσεων, ερεθισμάτων, αλλά και παραδειγμάτων που έχουν λάβει τόσο από το οικογενειακό, όσο και από το σχολικό τους περιβάλλον. Το πρώτο αίτιο, η οικογένεια, δεν έχει ως κύριο μέλημα, ειδικά στην σημερινή εποχή, την πληροφόρηση των νεότερων για σοβαρά ζητήματα. Εντούτοις οι γονείς ελπίζουν, χωρίς να τους δίνουν οι ίδιοι ώθηση, να πάρουν πρωτοβουλίες.

Ταυτόχρονα όμως σε αρκετές περιπτώσεις, δεν έχουν φροντίσει να τους δείξουν την αξία ενός εξωσχολικού βιβλίου ή του ελεύθερου, προοδευτικού τρόπου σκέψης. Παράλληλα το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, όχι μόνο δεν προτρέπει τον μαθητή να έχει προσωπική άποψη, αλλά και το υλικό που παρέχεται στα σχολεία, τους επιδεικνύει πως η ελευθερία λόγου δεν έχει θέση στον εκπαιδευτικό τομέα. Επιπλέον τα ελάχιστα μαθήματα που εξασκούν και διευρύνουν τον λογισμό στον κοινωνικοπολιτικό τομέα θεωρούνται δευτερεύοντα και δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία, ούτε από τους μαθητές, ούτε από καθηγητές αλλά κυρίως αλλά κυρίως από την εκάστοτε κυβέρνηση. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κατάλληλη πληροφόρηση για να κινηθεί το ενδιαφέρον τους.

Τα αποτελέσματα αυτής της άγνοιας γίνονται συνεχώς πιο αντιληπτά αφού πλέον, οι πολίτες σιωπούμε απέναντι σε γεγονότα αδικίας προς εμάς. Έτσι προσφέρουμε την ευκαιρία να γινόμαστε εύκολα εκμεταλλεύσιμοι από οποιοδήποτε κυβερνητικό κόμμα. Επομένως μία τέτοια κατάσταση καταλήγει να είναι μη δημοκρατική και κατά του λαού. Γνωρίζουμε όμως όλοι ότι η δύναμη είναι στα χέρια μας και οφείλουμε να αλλάξουμε οτιδήποτε χρειάζεται. Τέλος θα ήθελα προσωπικά να υπενθυμίσω στους νέους, ότι όσο υπάρχει αυτόνομη, ανθρωπιστική ριζοσπαστική σκέψη και πράξη, μπορούμε να ελπίζουμε και να διεκδικούμε το μέλλον μας και να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο που σίγουρα αξίζουμε.