«ΚΟΙΤΑΞΤΕ..ΜΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ!» – Η Υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών – Της Ηλιάνας Μ.

Με την χθεσινή μας παράσταση «ΚΟΙΤΑΞΤΕ..ΜΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ» , η οποία σηματοδοτεί και
την ολοκλήρωση του φθινοπωρινού εξαμήνου.. συμπληρώνεται ο πρώτος χρόνος φοίτησής
μου στην επαγγελματική σχολή θεάτρου «το θέατρο των Αλλαγών «, που δεν θέλανε ποτέ οι
ιδρυτές της ( Ευδόκιμος Τσολακίδης, Βίλια Χατζοπούλου και Θοδωρής Αθερίδης) να
εντάξουν στο σύστημα των αναγνωρισμένων από το υπουργείο πολιτισμού δραματικών
σχολών διότι, όπως λένε οι ίδιοι, αυτό θα αλλοίωνε την φυσιογνωμία και τον πρωτοποριακό
τρόπο λειτουργίας της σχολής.

Σήμερα, παρακολουθώντας τις αποφάσεις του υπουργείου πολιτισμού, αντιλαμβάνομαι
περισσότερο από ποτέ την ανάγκη διαχωρισμού της θέσης τους. Δεν θα επεκταθώ ούτε
πολιτικά, ούτε οικονομικά αλλά ούτε και ηθικά επί του θέματος! Επί αυτών, ο καθένας μας
μπορεί να παρακολουθεί τα γεγονότα, τις εξελίξεις και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.
Αυτό που θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι η εμπειρία μου, από την επαφή μου με
το θέατρο! Και πόσο σημαντική είναι η παρουσία του στη ζωή και στην εκπαίδευση!
Μια σειρά εντελώς διαφορετικών επιλογών που πήρα πέρσι, είχαν ως αποτέλεσμα να βρεθώ
στο Θ.Τ.Α., χωρίς καμιά απολύτως προηγούμενη επιθυμία μου να εμπλακώ με την τέχνη της
υποκριτικής! Όσο καλύτερα τη γνωρίζω.. τόσο περισσότερο με μαγνητίζει! Οι λόγοι αυτής της έλξης?
Πολλοί και διάφοροι…

🎭Αρχικά, η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ενός καλλιτεχνικού αποτελέσματος.. Αυτό, από μόνο του, μου
είναι αρκετό! Να συμβαίνει απλά ΤΕΧΝΗ και εγώ να βρίσκομαι κοντά της, να την αισθάνομαι
και να τη θαυμάζω! Πόσο μάλλον.. να συμμετέχω και να τη βιώνω!
🎭Το θέατρο, (όπως και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης) δίνουν την ευκαιρία στον καλλιτέχνη
να δώσει υπόσταση στην ψυχή και στη φαντασία του.. ζωντανεύει τις σκέψεις του,
επιτρέποντας και σε άλλους να τις βιώσουν μαζί του!
🎭 Αυτό το «ΜΑΖΙ» είναι πάρα πολύ δυνατό στο θέατρο, υπάρχει ένα όραμα, και όλοι μαζί
δουλεύουμε πάνω σ’ αυτό! Αν έστω και ένας παρεκκλίνει, το όραμα αυτό δεν μπορεί να
υλοποιηθεί.. χρειάζεται να είμαστε «ΕΝΑ»!
🎭Χτίζεις ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.. είναι υπέροχο το συναίσθημα να μπορείς να αφεθείς και να
νιώσεις ασφάλεια! Σκηνές βίας,(που δεν θα σε πονέσουν ποτέεε), χορευτικές φιγούρες και
άλματα, (που θα σε προσγειώσουν στην αγκαλιά του παρτενέρ σου), ερωτικές
σκηνές(γεμάτες σεβασμό), η δημόσια εικόνα σου ( στα χέρια ενός σκηνοθέτη) κ.τ.λ..
🎭Η ΕΚΘΕΣΗ! Έχουμε μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που ορίζουν ως σημαντικότερο το πώς
δείχνουμε, αντί του πώς είμαστε.. δρούμε με γνώμονα το «τι θα πουν οι άλλοι » και «πώς θα
τους φανεί αν..» αντί για την προβολή της αληθινής εικόνας μας και του αληθινού εαυτού μας.
Στο θέατρο γνωρίζεις και αποδέχεσαι ΕΣΕΝΑ!
🎭Να κάνει στην άκρη ΕΓΩΙΣΜΟΥΣ και ναρκισσισμούς! Να αναγνωρίσει ο καθένας μας τη
σημαντικότητά του πίσω από τις κάμερες, στο ρόλο του κακού, του άσχημου, στον τελευταίο
βοηθητικό ρόλο…είμαστε όλοι εξίσου πολύτιμοι και όλοι κομμάτια του ίδιου puzzle. Αν κάποιο
λείπει δεν είναι πότε ολοκληρωμένο! Ναι, οκ…το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης
το ζητάμε! Όπως και κάθε άνθρωπος όμως, στο τέλος της ημέρας! Κάνε εικόνα, για
παράδειγμα, να χειροκροτούσαμε ελεύθερα όλοι από το αυτοκίνητό μας, κάθε οδοκαθαριστή
που συναντάμε!!! Δεν το κάνουμε όμως, ενώ και το επιθυμεί και κυρίως το αξίζει.. Κάθε
εκπαιδευτικό μετά το μάθημά του.. κάθε σεφ μετά το γεύμα μας στο εστιατόριό του κ.τ.λ.! Δεν
είναι ναρκισσισμός αυτό, είναι αναγνώριση και σύνδεση!
🎭 Η ΚΡΙΤΙΚΗ. Ό,τι λέγεται στον ηθοποιό είναι για το κοινό καλό και την συνολική εικόνα μιας
παράστασης. Για την εξέλιξή του και την βοήθεια του προς την ομάδα. Πρώτα μαθαίνεις να
ακούς.. ύστερα αποδέχεσαι την κριτική και τέλος μετουσιώνεις τις αδυναμίες σου στα δυνατά
σου σημεία!
🎭 Η ΕΚΤΟΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ. Κατεβαίνοντας απ’ τη σκηνή είσαι λαχανιασμένος,
η καρδιακοί σου παλμοί έχουν ανέβει.. Στο θέατρο χαρίζεις την ενέργεια σου στους
ανθρώπους, στα αντικείμενα και στο χώρο(κάποιες φορές και έξω από αυτόν!)… Διαδράς με
τα πάντα και απευθύνεσαι στους πάντες.. μέχρι να φτάσει η υπόκλιση και να αρχίσεις να
γεμίζεις ξανά με την ενέργεια που μοιράζουν απλόχερα, αυτή τη φόρα, οι θεατές.. είναι
δούναι και λαβείν! Και η ανταλλαγή αυτής της ενέργειας ανάβει «πυροτεχνήματα»!!
🎭ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ! Οι άνθρωποι είμαστε όντα κοινωνικά, και είναι υπέροχο
να συναντάς σε ένα μόνο χώρο, τόσους ανθρώπους με τους οποίους συγκλίνεις! Μόνος σου
δεν μπορείς να λειτουργήσεις στο θέατρο.. υπάρχει η ανάγκη της ομάδας.. που ύστερα από
λίγο γίνεται επιθυμία! Μοιράζεσαι ιδέες και τεχνικές, προβλήματα και λύσεις, γνώσεις και
εμπειρία, αγάπη και υποστήριξη!
🎭Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΣ. Στη ζωή προσπερνάμε με ευκολία τις νίκες και τις επιτυχίες μας ενώ
εγκλωβιζόμαστε μεγάλα χρονικά διαστήματα στις αποτυχίες και τα λάθη μας! Στο θέατρο τα
δεδομένα αλλάζουν.. προσπερνάμε ακαριαία τα λάθη μας ή τα μεταμορφώνουμε σε σωστά..
βρίσκουμε τρόπους να μη σταθούν εμπόδιο…ενώ αντίθετα γιορτάζουμε τα όσα έχουμε
πετύχει, με ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ, ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, PARTIES, FESTIVALS κ.τ.λ.
🎭Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ! Στο θέατρο των Αλλαγών, πραγματοποιούνται εθελοντικές δράσεις, οι
οποίες έχουν μορφή αλληλεγγύης, προσφοράς και γενικότερα κοινωνικού έργου και
απευθύνονται σε ασθενείς ομάδες του πληθυσμού.
🎭 Η ΕΚΦΡΑΣΗ! Η σοβαροφάνεια και άλλου τύπου καθωσπρεπισμοί ελέγχουν τη
συμπεριφορά μας και τα συναισθήματά μας.. το θέατρο σου δίνει την ευκαιρία να
τσαλακωθείς.. να γίνεις κάποιος άλλος.. να είσαι ό,τι θες…ΕΛΕΥΘΕΡΑ!
🎭Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Είναι η μοναδική σχολή στην οποία ο σπουδαστής μπορεί να επιλέξει τον
δάσκαλο που θέλει να έχει!!! Τον αριθμό των μαθημάτων που θέλει να παρακολουθήσει!!!
Και συνεπώς, το συνολικό κόστος που μπορεί να επενδύσει την εκάστοτε στιγμή!
Χρησιμοποιούμε όλες τις αίθουσες αν τις χρειαζόμαστε για πρόβες, τα αντικείμενα του
φροντιστηρίου αν εξυπηρετούν το σκηνικό μας, τα ρούχα και τα αξεσουάρ του βεστιαρίου για
να αποδώσουμε την εικόνα του ρόλου μας. Και η ελευθερία αυτή μόνο ένα αποτέλεσμα
μπορεί να έχει…..Δημιουργικότητα και εξέλιξη!!!
🎭Η ΓΝΩΣΗ! Παρ’ ότι πτυχιούχος ανθρωπιστικών σπουδών, με πληθώρα φιλολογικών
μαθημάτων διδαγμένη, μέσω του θέατρο έχω γνωρίσει καλύτερα και σε βάθος τον κόσμο της
λογοτεχνίας, αρχαία δράματα, ποίηση κ.τ.λ. Και εκτός απ’ τον γραπτό πλούτο που μελετάμε
στο θέατρο.. βαρύτητα δίνεται και στον προφορικό! Και εδώ μετά λύπης μου, διαπιστώνω ότι
τα 13 χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης και η πανεπιστημιακού επιπέδου επάρκειά μου να
διδάξω σε άλλους την ελληνική γλώσσα, ιστορία και λογοτεχνία, δεν δίδαξαν ποτέ σε εμένα
τη σωστή ΕΚΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ. Μου μοιάζει αδιανόητο να κάνουμε τόσες ώρες ανάγνωση
στο σχολείο, χωρίς να μας διορθώσουν και να μας διδάξουν ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΡΟΦΟΡΑΣ! Στην
αρχή ντράπηκα που διδάσκω φιλολογικά και δεν μιλούσα σωστά ελληνικά ως τώρα…ύστερα,
στενοχωρήθηκα διότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της παράληψης του εκπαιδευτικού συστήματος
καθώς ποτέ μου δεν έλαβα ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ και πλέον είμαι γεμάτη χαρά και πληρότητα
που βρέθηκαν καθηγητές στο θέατρο να με διδάξουν ΟΡΘΟΦΩΝΗΣΗ!

Επίτηδες, στάθηκα μόνο σε μαθήματα που αφορούν και στις δύο σχολές μου και όχι στις
αυτές καθαυτές καλλιτεχνικές γνώσεις που λαμβάνω από το θέατρο! Διότι, εκεί εντοπίζω τη
λύση εγώ! Η λύση δεν είναι να υποβαθμίζουμε την προσπάθεια, τους κόπους και την επιλογή τόσων
ανθρώπων που επιθυμούν να ασχοληθούν με την τέχνη τους και αφιερώνουν ώρες σκληρής
δουλειάς και γνώσης για να το πετύχουν… δεν μπορεί να τους λέμε «Κοιτάξτε…Μα Από
Μακριά»..

Η λύση είναι να αναγνωρίσουμε το υψηλό επίπεδο γνώσης που προσφέρουν, να τους
βοηθήσουμε να εξελιχθούν και να επιτρέψουμε στην τέχνη να κάνει τη δουλειά της για την
ανθρωπότητα όπως ξέρει και το κάνει τόσα χρόνια, χωρίς να την ευτελίζουμε.
Ας ανοίξουμε λίγο τους ορίζοντες μας και ας εντοπίσουμε ποια κενά του σημερινού
προτύπου εκπαίδευσης καλύπτουν οι τέχνες και ας τα εντάξουμε στο πρόγραμμα σπουδών
των σχολείων και των πανεπιστημίων μας. Ας χρησιμοποιήσουμε τις τέχνες ως εργαλεία
μετάδοσης της γνώσης.. Ας τους δώσουμε χώρο στη ζωή και στα θρανία μας.. οι καλλιτέχνες
έχουν δικαιώματα που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε.. η παρουσία της τέχνη και του
πολιτισμού, μας είναι απαραίτητη. Δεν χρειάζεται να στεκόμαστε απέναντι στις τέχνες και να
τις πολεμάμε…ας τις γνωρίσουμε και ας πορευόμαστε δίπλα τους! Γιατί το πιο σπουδαίο που
έμαθα αυτό το χρόνο στη σχολή, όχι απλά δεν είναι η αξία των θεατρικών ως ισότιμες του
απολυτηρίου λυκείου, αλλά αντίθετα:
Κάθε απολυτήριο λυκείου ή πανεπιστημίου δεν είναι επαρκές αν ο άνθρωπος δεν έχει
διδαχθεί ΘΕΑΤΡΟ! Οι τέχνες ως αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας,
ολοκληρώνουν επιστήμονες, ανθρώπους και ψυχές!