Όσκαρ 2020 – Τρεις στιγμές όπου το αυτονόητο επιτέλους βραβεύτηκε

Χτες πραγματοποιήθηκε η τελετή βράβευση των Όσκαρ για το 2020. Ωστόσο στην περίπτωση των Όσκαρ ένας »άλλου είδους πάγος έσπασε» σε τρεις περιπτώσεις, τη γκλαμουριά και το lifestyle που τα Όσκαρ και η βιομηχανία του κινηματογράφου επιθυμούν. Έτσι είχαμε τρεις ξεχωριστές στιγμές, όπου το αυτονόητο βραβεύτηκε ενώ υπήρξαν κάποιες πολύ ξεχωριστές ομιλίες. Σίγουρα κάποιος θα σπεύσει να μιλήσει για κάποιους ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς. Ωστόσο, είναι πολύ σημαντικό όλοι οι δημιουργοί να αξιοποιούν τη φωνή τους για να ακουστούν αυτοί που δεν τους ακούει κανείς. Πάμε να δούμε λοιπόν τρεις στιγμές που που σίγουρα θα μείνουν και μακάρι να πολλαπλασιαστούν.

Χοακίν Φίνιξ: Ήμουν κάθαρμα όλη μου την ζωή

Ο Φίνιξ βραβεύτηκε με το Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου για τη ταινία Joker. Η καθηλωτική υποκριτική του ικανότητα και ο τρόπος που αναδείκνυε τον άνθρωπο που ζει στο περιθώριο, το κοινωνικό αποκλεισμό και την εκμετάλλευση ενός ολόκληρου συστήματος και τα λεπτά όρια μεταξύ λογικής και παραφροσύνης ήταν απολαυστικός. Πιο απολαυστικός όμως υπήρξε ο μνημειώδης λόγος του.

» Νομίζω μερικές φορές ότι νιώθουμε ή είμαστε φτιαγμένοι να νιώθουμε πως υπερασπιζόμαστε διαφορετικούς σκοπούς. Εγώ βλέπω ομοιότητα. Πιστεύω πως είτε μιλάμε για τις έμφυλες διακρίσεις, τον ρατσισμό, τα queer δικαιώματα, εκείνα των αυτοχθόνων ή των ζώων, μιλάμε για την μάχη ενάντια στην αδικία. Μιλάμε για την μάχη ενάντια στην αντίληψη πως ένα έθνος, ένας λαός, μια φυλή, ένα φύλο, ένα είδος, έχει το δικαίωμα να κυριαρχεί, να χρησιμοποιεί και να ελέγχει κάποιο άλλο με ατιμωρησία.

Νομίζω πως έχουμε αποσυνδεθεί πολύ από τον φυσικό κόσμο. Πολλοί από εμάς έχουμε μια εγωκεντρική οπτική του κόσμου και πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Μπαίνουμε στον φυσικό κόσμο και τον λεηλατούμε για τις πηγές του. Νιώθουμε πως έχουμε δικαίωμα να γονιμοποιούμε τεχνητά μια αγελάδα και να κλέβουμε το μωρό της, παρόλο που οι κραυγές απελπισίας της είναι ολοφάνερες. Μετά παίρνουμε το γάλα της που προορίζεται για το μικρό της και το βάζουμε στον καφέ και τα δημητριακά μας.

Φοβόμαστε την ιδέα της προσωπικής αλλαγής, επειδή νομίζουμε πως χρειάζεται να θυσιάσουμε κάτι, να παρατήσουμε κάτι. Αλλά οι άνθρωποι, στην καλύτερη εκδοχή μας, είμαστε τόσο δημιουργικοί και εφευρετικοί, και μπορούμε να φτιάξουμε, να αναπτύξουμε και να εφαρμόσουμε συστήματα αλλαγής που θα ωφελούν όλα τα όντα και το περιβάλλον. Ήμουν κάθαρμα όλη μου την ζωή, ήμουν εγωιστής. Υπήρξα σκληρός μερικές φορές, δύσκολος στη συνεργασία και είμαι ευγνώμων που τόσοι εδώ μέσα μου έδωσαν δεύτερη ευκαιρία. Νομίζω πως τότε είμαστε στα καλύτερά μας: όταν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Όχι όταν ακυρώνουμε ο ένας τον άλλον για παλιά μας λάθη, αλλά όταν βοηθάμε ο ένας τον άλλον να αναπτυχθεί. Όταν μορφώνουμε ο ένας τον άλλον, όταν αλληλοκαθοδηγούμαστε προς την εξιλέωση. Όταν ήμουν 17 ετών, αδερφός μου έγραψε αυτόν τον στίχο. Είπε: «τρέξε προς την σωτηρία με αγάπη και η ειρήνη θα ακολουθήσει» .

Τζούλια Ράικερτ : Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε

Η σκηνοθέτιδα Τζούλια Ράικερτ, παρέλαβε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το “American Factory”. Το ντοκυμαντέρ ουσιαστικά πραγματεύεται την προσπάθεια εργατών σε ένα εργοστάσιο, που έχει εξαγοραστεί από κινεζική εταιρεία, να οργανωθούν συνδικαλιστικά. Η προσπάθεια τους όμως δέχεται εμπόδια από την εργοδοσία.

Η ίδια δήλωσε «Πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα όταν οι εργάτες όλου του κόσμου ενωθούν», παραφράζοντας το σύνθημα θρύλο του Καρλ Μαρξ “Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε” στο Κομμουνιστικού Μανιφέστο.

Τα παράσιτα »νίκησαν»

Η ταινία που πραγματικά έχει συγκλονίσει το παγκόσμιο κοινό είναι »Τα Παράσιτα» του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Γιουν – Χο. Η ταινία στέφθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς, και έγινε έτσι η πρώτη διεθνή ταινία που κερδίζει το μεγάλο βραβείο στην ιστορία των Όσκαρ.

Ο Μπονγκ Γιουν – Χο κατόρθωσε να αποδώσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο τη σκληρή, βίαιη, ταξική πάλη με ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο καθώς επίσης και τις ταξικές ανισότητες της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όπως ο ίδιος δήλωσε χαρακτηριστικά πρόκειται για την ανάδειξη ενός υπόγειου ταξικού πολέμου. Χαρακτηριστικό της ταινίας είναι τα γενικά πλάνα, που ανέδειξαν τις αντιθέσεις ανάμεσα στις δύο οικογένειες και κατά συνέπεια στις δύο τάξεις, που ανήκουν κάτι που γέννησε ένα απολαυστικό αποτέλεσμα και έκανε τη ταινία να αποτελεί ένα πολύ εύστοχο και καίριο καυστικό κοινωνικό σχόλιο.