Μαίρη Σέλλεϋ (Mary Shelley) – Του Πάνου Λιάκου

Στην εκπνοή της κινηματογραφικής εβδομάδας, βλέπουμε την ταινία Μαίρη Σέλεϊ σε σκηνοθεσία της εκ Σαουδικής Αραβίας Haifaa Al Mansour και σενάριο της πρωτοεμφανιζόμενης Emma Jansen. Ταινία εποχής από εκείνες με τα επιμελημένα σκηνικά και κοστούμια που τόσο γουστάρουμε. Εδώ έχει γίνει καλό κάστινγκ ως προς την πρωταγωνίστρια. Δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστό μουτράκι από εκείνο της Ελ Φάνινγκ ώστε να υποδυθεί το συγκεκριμένο ρόλο.
Είμαστε της άποψης ότι στα επόμενα χρόνια της καριέρας της και αν συνεχίσει να επιλέγει τις ταινίες εποχής, κάποια στιγμή εκεί θα δώσει τη μεγάλη- ίσως και οσκαρική- ερμηνεία της. Διότι πολλοί μας κοροϊδεύουν που είναι του γούστου μας τέτοιες γυναίκες, της ψυχρής ομορφιάς, όμως εάν παρατηρήσει κανείς την ερμηνεία, τις παύσεις, τις ανάσες της- ειδικά αυτές- δεν γίνεται να μην διακρίνει ότι είναι ταλαντούχα η μικρή. Μέσα στα προτερήματα της ταινίας θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβουμε το στρωτά γραμμένο σενάριό της- με τις κλιμακώσεις του, φυσικά- που σου δίνει ακριβώς να καταλάβεις ποιο ήταν το οικογενειακό περιβάλλον της συγγραφέως του Φρανκενστάιν, ποιος ο Πέρσι Σέλεϊ, ο Λόρδος Βύρων και πώς όλοι αυτοί με την καμιά φορά ακατανόητη συμπεριφορά τους »έσπρωξαν» τη νεαρή γυναίκα να δώσει ένα από τα αριστουργήματα του φανταστικού στην ανθρωπότητα. Κατά αυτό τον τρόπο δικαιώνεται και το από κάποιους υποτιμημένο είδος του φανταστικού. Πόσος ανθρώπινος πόνος, θρήνος και αίτημα για επικοινωνία (»όλοι είμαστε εκτεθειμένοι και μόνοι από την ώρα που ερχόμαστε σε αυτό το κόσμο») μπορεί να καμουφλαριστεί κάποτε εκεί μέσα!
Στις ρομαντικές σκηνές οι Φάνινγκ και Ντάγκλας Μπουθ (Πέρσι Σέλεϊ) φαίνεται να διαθέτουν την απαραίτητη χημεία ενώ ο Τομ Στάριτζ ως Λόρδος Βύρων αποδεικνύεται ικανότατος στο να επικοινωνήσει αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στο κοινό. Να μην παραλείψουμε τον ήχο- ιδιαιτέρως δε τη δουλειά που έχει γίνει στις σκηνές με μπόρες αλλά και στους εφιάλτες. Η δε μουσική κατευθύνει τα συναισθήματά μας, η τελευταία όμως σκηνή του ζευγαριού ίσως να λειτουργούσε άψογα και χωρίς αυτή, μόνο με τις ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών.