James Bond: No time to Die 2021 – Του Οδυσσέα Σουρίλα

Δυο χρόνια σχεδόν μετά την τελευταία μου φορά σε κινηματογράφο, απόλαυσα χθες την τελευταία ταινία James Bond με τον Daniel Craig. Πρόκειται ίσως για μια από τις πιο άρτιες του όλου franchise με ήρωα τον Άγγλο πράκτορα. Στο εν λόγω φιλμ η δράση είναι πολυεπίπεδη, ενώ με μαστοριά ο σκηνοθέτης της ταινίας, Cary Joji Fukunaga, δανείζεται στοιχεία από άλλα είδη ταινιών, εκτός από τα τυπικά γνωρίσματα μιας ταινίας δράσης, όπως το δράμα, το θρίλερ και τις ταινίες μυστηρίου.

Στην πρώτη σκηνή συστήνεται στον θεατή ο βασικός «κακός» της ταινίας ο Lyutsifer Safin (Rami Malek). Η σεκάνς είναι βασισμένη πάνω στις ταινίες θρίλερ. Το σπίτι που εισβάλει o Safin είναι αποκομμένο σχεδόν από τον πολιτισμό, έξω υπάρχει ομίχλη, ενώ το πρόσωπό του είναι καλυμμένο με μάσκα. Στην ίδια σκηνή εισάγεται και η βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας Madeleine (Léa Seydoux). Ζει με την μητέρα της που είναι άρρωστη και αλκοολική. Ο Safin θέλοντας να πάρει εκδίκηση για την δολοφονία της οικογένειάς του από τον πατέρα της, που ήταν πράκτορας, αποφασίζει να σκοτώσει όλη την οικογένεια του για να τον εκδικηθεί. Σκοτώνει την μητέρα αλλά σώζει την μικρή, για να του είναι υπόχρεη αργότερα.

Η επόμενη σκηνή εκτυλίσσεται στην Ιταλία. Η Madeleine έχει μεγαλώσει και βρίσκεται με τον Bond σε ταξίδι εκεί. Σκοπός τους είναι να μπορέσει ο πράκτορας να συμφιλιωθεί με τον θάνατο της αγαπημένης του Vesper Lynd (Eva Green, Casino Royale 2006), την οποία ακόμα δεν είχε ξεπεράσει. Η δράση εδώ είναι καταιγιστική. Αξίζει να προσέξει κανείς την συνήθεια που υπήρχε στο μέρος που πήγαν, να γράφουν οι άνθρωποι πράγματα που θέλουν να ξεχάσουν σε ένα χαρτί, να του βάζουν φωτιά και να το πετάνε μακριά. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούσαν να διαγράψουν το παρελθόν. Στο τέλος τη σκηνής ο Bond πιστεύοντας πως η αγαπημένη του τον είχε προδώσει στους εχθρούς του, την εγκαταλείπει. Οι δυο πρώτες σκηνές αφορούν το παρελθόν της ταινίας.
Στο παρόν ο James Bond έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ζει μια ήρεμη ζωή. Όπως είναι φυσικό η ηρεμία αυτή δεν κρατάει για πολύ, αφού ένας φίλος του από την CIA, ο Felix Leiter (Jeffrey Wright), του ζητάει βοήθεια για την λύση μιας υπόθεσης. Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας κυκεώνας αποκαλύψεων που θα οδηγήσει τον Bond στην επιστροφή και στην τελική μονομαχία με τον νέο κακό, ο οποίος εξόντωσε την Spectre, την οργάνωση που στεκόταν πάντα εμπόδιο στον Bond, τον Safin.

Πέρα από την πλοκή που σίγουρα θα συνεπάρει τον θεατή, στα συν της ταινίας είναι και ο τρόπος που σκηνοθετούνται οι ηθοποιοί. Ο James Bond, παρουσιάζεται πιο ανθρώπινος από κάθε άλλη ταινία. Έντονα είναι τα συναισθηματικά του ξεσπάσματα, ενώ ίσως για πρώτη φορά αγαπά βαθιά και αληθινά. Το άτρωτο προσωπείο που είχε στις προηγούμενες ταινίες, εδώ αποκαθηλώνεται.
Οι «κακοί» της ταινίας δίνονται απλά, χωρίς να υπάρχουν υπερβολές στον παίξιμο των ηθοποιών. Η σκηνή της επίσκεψης του Bond στον Blofeld (Christoph Waltz), θυμίζει έντονα την ταινία «Η σιωπή των αμνών» ( Silence of the Lambs). O Safin από την άλλη δεν είναι ο μανιακός κακός που έχουμε συνηθίσει από τις προηγούμενες ταινίες. Όλες του οι πράξεις είναι μια πράξη εκδίκησης για όσα συνέβησαν στο παρελθόν. Στην ταινία δίνεται χρόνος στο να ψυχολογηθεί περισσότερο ο χαρακτήρας και τα κίνητρά του.

Πολύ καλή δουλεία επίσης, έχει γίνει και στην διεύθυνση φωτογραφίας. Ο Linus Sandgren μπόρεσε και έδωσε εξαιρετικές εικόνες και τοπία, από μια πληθώρα χωρών που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας. Έτσι οδηγούμαστε από τα ηλιόλουστο και ξερό τοπίο της Ιταλίας στο ομιχλώδες τοπίο της Νορβηγίας και από τον μουντό καιρό του Λονδίνου στην Κούβα και την Τζαμάικα. Το γρήγορο μοντάζ μπορεί και συνθέτει μια πλοκή που δεν κουράζει τον θεατή παρά την μεγάλη διάρκεια της ταινίας (163 λεπτά). Τέλος, η μουσική του Hans Zimmer για άλλη μια ταινία είναι υποβλητική και συνοδεύει με τον καλύτερο τρόπο την δράση των διάφορων σκηνών, ενώ το τραγούδι τίτλων «No time to die» από την Billie Eilish, ίσως έχει μια ευκαιρία στα Όσκαρ της φετινής χρονιάς.

Φωτογραφία: https://www.cnet.com/