Ημερολόγιο καραντίνας – Της Κατερίνας Δήμτσα

Σκέφτομαι τα άτομα που το σπίτι τους τούς προκαλεί ασφυξία, οι τοίχοι έχουν γι’ αυτούς δύο θεόρατα χέρια και τους κρατάνε από το λαιμό. Τα άτομα που καταπιέζονται από τους οικείους τους κι εξαναγκάζονται αυτές τις μέρες να υπομείνουν ένα μολυσματικό περιβάλλον που εξαντλεί ψυχικά και σε πατάει κάτω. Αυτούς τους ανθρώπους σκέφτομαι. Που περιμένουν ένα ξεπόρτισμα λίγων λεπτών έστω, για να ανασάνουν ελεύθερα και τώρα δεν έχουν την δυνατότητα αυτής της αναπνοής.

Υπάρχουν άνθρωποι που ένας απογευματινός καφές στο καφενεδάκι της γειτονιάς ήταν γι’ αυτούς σανίδα σωτηρίας, ενώ πλέον η δυσφορία του σπιτικού περιβάλλοντος είναι αναπόδραστη. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής και ψυχολογικής, που πλέον το θύμα είναι αναγκασμένο να περνά όλη του τη μέρα υπό την παρουσία του θύτη.

Μην παραπονιέστε και για το θεό, μην γκρινιάζετε αν το μοναδικό θεματάκι που σας δημιουργεί η καραντίνα είναι το «πώς θα γεμίσουν οι ώρες μου». Αν απλά ξενερώνετε που ακυρώθηκαν προγραμματισμένα ραντεβού και χάσατε για λιγάκι την επαφή με τον περίγυρο. Αν απλά το πολύ ΜΕΣΑΣΤΟΣΠΙΤΙ έτσι μονοκοπανιά σας έχει βαρέσει κατακέφαλα.

Αν ξυπνάτε το πρωί και μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας όπως τον θέλετε, σε ένα σαλόνι όπως το θέλετε και να χτίσετε τη μέρα σας όπως τη θέλετε πάνω- κάτω, με μόνο περιορισμό τα τετραγωνικά μέτρα, μην γκρινιάζετε. Υπάρχουν άλλοι που η καραντίνα τους περιορίζει όχι απλά την κυκλοφορία, αλλά την ψυχή και τους πετσοκόβει τη γαλήνη.

Αν έχετε την πολυτέλεια το πρόβλημα λόγω εγκλεισμού να είναι μόνο η βαρεμάρα, ε γαμώτο, μην γκρινιάζετε.