Η φλόγα του Δεκέμβρη – Της Κατερίνας Δήμτσα

Πώς είναι να ζεις σε μια χώρα ποτισμένη με το αίμα αθώων; Σαν μια ροή που διακόπτεται βίαια από μια σφαίρα μια βραδιά κοινή με τις υπόλοιπες. Κι εξακολουθεί να διακόπτεται κάθε που πάει να κυλήσει. Και εμείς που ζυμωθήκαμε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του ’08, ίσως δεν ξέρουμε πώς να περιγράψουμε αυτή την εντός μας φλόγα που θεριεύει κάθε που φτάνουν αυτές οι μέρες.

Μία φορά μου είχανε πει «αναζητάτε τυφλά ήρωες»• όχι δεν αναζητάμε ήρωες ,ούτε ινδάλματα, ούτε βάθρα. Ζητάμε παρουσίες, ή έστω να μην υπάρχουν απουσίες. Ζητάμε να μη μας δέρνουν. Να μην μας απειλούν. Να μην μας παρενοχλούν. Να μη μας γραπώνουν τα λαρύγγια με τα δακρυγόνα τους, να μη φοβόμαστε. Ζητάμε να μη μας σκοτώνουν. Να μη βλέπουμε τα μάτια τους να γυαλίζουν μέσα από τα κράνη από απανθρωπιά, από ακόρεστη δίψα για επιβολή. Να μην κινδυνεύουμε.

Πίσω από κάθε υψωμένη γροθιά, από κάθε σύνθημα, από κάθε πορεία, από κάθε «σκατά στους μπάτσους και τους ασφαλίτες» κρύβονται οι ψυχές μας αγανακτισμένα πληγωμένες. Τα φτερά  μας κάπως κατακρεουργημένα. Και οι επέτειοι δεν μας λένε κάτι. Γιατί αυτό που συμβαίνει στις 6 του Δεκέμβρη, αυτή η φλόγα θυμού κι αγανάκτησης π’ αναζωπυρώνεται μέσα μας δεν είναι επετειακή,  δεν ανάβει «εις μνήμην» ,πολύ απλά γιατί δεν σβήνεται ποτέ. Και δεν σβήνεται ποτέ, επειδή συνεχώς η εξουσία- και αν θέλετε και συγκεκριμένα η αστυνομική εξουσία , φροντίζει να της πετάει αλλεπάλληλα προσανάμματα.

Μέσα σε ένα σύστημα που ζεχνει, μέσα σε ένα σύστημα που κανονικοποιεί τη βία των ένστολων, μέσα σε ένα σύστημα που πάντα κατηγορεί το θύμα, σε αυτό το τρισάθλιο πλυντήριο, εμείς δεν «θυμόμαστε». Γιατί απλα ποτέ δεν ξεχνάμε. Δηλαδή και να θέλαμε, δεν μπορούμε . Και δεν ορίζουμε ελαφρά τη καρδία επετείους. Η έκτη του Δεκέμβρη δεν χαράχτηκε απλά ως μνήμη• έγινε συνθήκη στη ζωή μας.
Όσο αυτή η κοινωνία ταχταρίζει στα γόνατα της την ματσίλα, την επίδειξη ισχύος, την αυθαιρεσία, την θεοποίηση της στολής, όσο ακούμε τους κρότους από τα άρβυλα και τις ασπίδες ως υπόκρουση στις ανύποπτες βραδιές μας, όσο οι μπάτσοι δε διστάζουν να φτύνουν στα μούτρα μας μαγκιες και βία, τόσο αυτή η φωτιά θα φουντώνει.  Κι εμείς θα χορεύουμε γύρω της, αποφεύγοντας με τα βήματά μας τις γκλομπιες των μπάτσων, την σαπίλα των νοικοκυραίων, τη βαρβαρότητα της εξουσίας.