H τελευταία παράσταση (The Last Picture Show) 1971 – Του Πάνου Λιάκου

Από τις θρυλικές ταινίες των αρχών της δεκαετίας του ’70. Ο λόγος για το The Last Picture Show σε σκηνοθεσία Πίτερ Μπογκντάνοβιτς. Ο ίδιος έγραψε το σενάριο από κοινού με το συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, Λάρι Μακμάρτρυ. Η Ακαδημία της έδωσε credits το 1972 ακριβώς στην κατηγορία του σεναρίου εκ διασκευής καθώς επίσης και σε εκείνες της σκηνοθεσίας, της φωτογραφίας (αυτός ο Ρόμπερτ Σέρτις, από τους κορυφαίους της ιστορίας του σινεμά) και των υποστηρικτικών ρόλων (Τζεφ Μπρίτζες και Έλεν Μπέρστιν). Οι νίκες της; Και πάλι από υποστηρικτικούς ρόλους προέρχονται, εκείνο το ρόλο ζωής και ολοκλήρωσης του Μπεν Τζόνσον (αν μελετούσαν σοβαρά οι νεότεροι Έλληνες σεναριογράφοι πόσους τέτοιους διαμαντένιους ρόλους θα μπορούσαν να προσφέρουν στους ηθοποιούς!!!) και τη σπαραξικάρδια ερμηνεία της Κλόρις Λίτσμαν.

Το έργο διαδραματίζεται σε επαρχία, στο Τέξας του 1951 και έχει αρκετά πρόσωπα- όλοι οι ρόλοι εξαίσια γραμμένοι. Εάν είναι να μιλήσουμε για κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο- εκείνος είναι ο ρόλος του Τίμοθι Μπότομς. Αργούμε λίγο να τον καταλάβουμε ως τέτοιον- είναι μια τοιχογραφία η ταινία- αλλά όσο προχωράει το έργο, οδεύουμε και από το δεύτερο μέρος στο φινάλε, παίρνουμε το μήνυμα, καταλαβαίνουμε την αλλαγή του μετά τις περιπέτειες που έχει περάσει αλλά και το πραγματικό του ποιόν όταν το καθυστερημένο διανοητικά παιδί του τόπου σκοτώνεται… Είναι ένα από εκείνα τα σενάρια που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στον ήχο. Από το φύσημα του ανέμου στις μουσικές (δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες σκηνές χωρίς μουσικές της δεκαετίας του ’50) κι από εκεί στους φυσικούς ήχους των καβγάδων, των κρεβατιών που τρίζουν κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης ή στο σπάσιμο αντικειμένων.

Οι νέοι του φιλμ είναι οι τυπικοί με ανησυχίες για τη ζωή τους και παράλληλα αρκετά περιορισμένοι από τις πουριτανικές αρχές της επαρχίας, αρχές που πολλές φορές οδηγούν τους ανθρώπους στο να κουκουλώνουν βρωμιές που τυχόν έχουν κάνει, αρχές που δημιουργούν απωθημένα, τραγικούς έρωτες, »τιθαπειοκόσμος» κ.ο.κ.. Φιγούρες μιας τέτοιας επαρχίας είναι η φαινομενικά κυνική Λόις της Ε. Μπέρνστιν (τι δραματουργία, όταν ο μονόλογος της συμπληρώνει εκείνον τον αριστουργηματικό του Τζόνσον), η ενοχική Ρουθ της Λίτσμαν που ερωτεύεται νεότερό της (η τελική σκηνή της πάλης με τα αισθήματα και ποιο επικρατεί) αλλά και η πεταχτούλα Τζέισι της Σίμπιλ Σέπερντ (όπως και οι υπόλοιποι νεαροί-και όχι μόνο- ηθοποιοί του έργου, εκπέμπει τέτοια σεξουαλικότητα!) για χάρη της οποίας θα μαλώσουν οι δυο φίλοι. Η σκηνή του καβγά τους όπως επίσης και της συμφιλίωσης- αποχωρισμού λόγω του ότι ο ένας φεύγει για τον πόλεμο στη Κορέα οφείλουν πολλά στο υποκριτικό ταλέντο του Μπρίτζες. Ακόμα και ο τρόπος που αιχμαλωτίζει την παύση, την αμηχανία του φίλου που τελικά παραδέχεται με τον τρόπο του ότι δεν έπρεπε να αφήσουν μια γυναίκα να τους χωρίσει είναι κάτι το αδιανόητο. Μέσα σε όλα, η επαρχιακή πόλη φαίνεται να περνά οικονομική ύφεση, καθώς οδεύουμε στο υπέροχο φινάλε ο κινηματογράφος του τόπου κλείνει επιλέγοντας να παίξει ως τελευταίο έργο το Red River με Τζων Γουέιν και Μοντγκόμερι Κλιφτ.