Για τον Lorenzo Osretti – Του Λευτέρη Στάικου

Ο Lorenzo Osretti, ήταν Ιταλός αναρχικός, γεννημένος στη Φλωρεντία, κι εδώ κι ενάμιση χρόνο, πολεμούσε στα εδάφη του συριακού Κουρδιστάν, όπου κι άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 33 ετών. Σκοτώθηκε τη Δευτέρα 18/3, κατά τη διάρκεια της μάχης του Baghouz, το οποίο αποτελεί ένα από τα ελάχιστα σημεία που ήλεγχαν ως τώρα ομάδες του Ισλαμικού Κράτους. Ο Osretti, είχε ενταχθεί ως εθελοντής στις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), και ήταν από αυτό το μετερίζι όπου μαζί με Κούρδους, Άραβες και άλλους ξένους συντρόφους του, πάλευε ενάντια στην τρομοκρατία του ISIS καθώς και στον τούρκικο ιμπεριαλισμό, που παραδοσιακά συνιστούσε ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ελεύθερη ανάπτυξη του κουρδικού λαού.

Στο παρόν κείμενο, δεν υπάρχει ούτε η πρόθεση, ούτε ασφαλώς ο χώρος για ανάλυση του χαρακτήρα και των αιτημάτων των κουρδικών επαναστατικών δυνάμεων, μιας κι αυτές συνδυάζουν αρκετά αντιφατικά στοιχεία που αντανακλώνται άλλωστε και στα πολιτικά τους προγράμματα και τις στρατηγικές τους, όσο και στις κατά καιρούς μετατοπίσεις-υποχωρήσεις-συμβιβασμούς τους.

Τουναντίον, αυτό που θα πρέπει να λεχθεί διαμέσου του κειμένου και να λέγεται γενικά από τις ριζοσπαστικές φωνές, είναι η αλήθεια που δεν μπορεί να φιμώνεται από τους κυρίαρχους συστημικούς διαύλους προπαγάνδας. Ότι δηλαδή, συνεχίζουν να υπάρχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, άνθρωποι που βιώνοντας την εκμετάλλευση στο πετσί τους, δεν σωπαίνουν απέναντι στην εκμετάλλευση και την αδικία που υφίστανται και οι άλλοι γύρω τους. Ότι αυτοί οι άνθρωποι, κατανοώντας τις συνθήκες που γεννούν κι αναπαράγουν τη φτώχεια, την ανισότητα, τον πόλεμο, τον ολοκληρωτισμό, τον φασισμό, αποφασίζουν να μην γυρίζουν το άλλο μάγουλο στα αλλεπάλληλα χαστούκια που δέχονται, αλλά να ρίχνουν κλωτσιά στο καλάμι.  Ότι οι ίδιοι άνθρωποι, δεν συμβιβάζονται με τις υπάρχουσες διαχειριστικές πολιτικές και αρνούνται πια να υπομένουν τη βαρβαρότητα που τους υποβιβάζει αντικειμενικά, με φιλεύσπλαχνα λόγια, σε αναλώσιμα γρανάζια προς όφελος των ολιγαρχιών, και πως η λύση στο πρόβλημα της ύπαρξής τους, επέρχεται αποκλειστικά με την ενέργεια, τον αγώνα, την συντροφική βοήθεια, την έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη. Τέτοιος άνθρωπος ήταν κι ο Lorenzo Osretti.

Για κάποιος, το γεγονός ότι υπήρξε αναρχικός, ίσως συνεπάγεται το αυτόματο, σχεδόν αντανακλαστικό διαχωρισμό του από τους »πραγματικούς επαναστάτες». Ο αναρχικός συλλήβδην, εξωθείται αφοριστικά στη σφαίρα του αυθόρμητου, του μικροαστικού, της ιδεαλιστικής εκτροπής, ή της λουμπεναρίας που κινείται μεταξύ προβοκατόρικου μπάχαλου και αναμάσησης κλισεδιάρικων τσιτάτων από έργα του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν. Ας μη γενικεύουμε όμως. Ας κάνουμε αντίθετα, συγκεκριμένες εκτιμήσεις πάνω σε συγκεκριμένες καταστάσεις και συγκεκριμένα πρόσωπα. Ανάμεσα στο άρρωστο τμήμα του α/α χώρου και στον ιδεολόγο της πράξης, μεσολαβεί η άβυσσος. Ο πρώτος, βλάπτει το κίνημα και τις προοπτικές του, ο δεύτερος δικαιώνει την επαναστατική παράδοση του χώρου του. Και ναί, ας το παραδεχτούν ως και οι πλέον δύσπιστοι, ο αναρχικός χώρος, είχε σε κάμποσες φάσεις της ιστορίας, προωθητικό ρόλο στα πράγματα.

Ο Οsretti, -ας τολμήσουμε να το εκφέρουμε- ήταν ένας τέτοιος αναρχικός. Άφησε τη χώρα του για έναν εντελώς άγνωστο όσο και διαφορετικό τόπο, για να πολεμήσει όχι μόνο για τα δικά του ιδανικά, μα και για τα ιδανικά ενός ολόκληρου λαού, ενός ολόκληρου είδους. Διότι η ελευθερία και η ισότητα είναι ιδεώδη που απαντώνται σε όλον τον κόσμο, ακριβώς επειδή πουθενά στον κόσμο δεν εφαρμόζονται.

Μια διευκρίνηση, είναι νομίζω αναγκαία. Δεν εξυμνούμε τον αναρχισμό. Αναγνωρίζουμε το ετερόκλητο των ρευμάτων του, σε σημείο που αυτός να μην θεωρείται ενιαία και συστηματική θεωρία. Αναγνωρίζουμε επίσης τα ιδεαλιστικά του κατάλοιπα και τις φιλοσοφικοεπιστημονικές του ανεπάρκειες, όπως και την αντιδραστική θέση που πολλοί εκπρόσωποί του κράτησαν σε κρίσιμες μέρες της Ιστορίας. Πλάι σ’ αυτά όμως, επισημαίνουμε και τη συμβολή του, στα γεγονότα του Σικάγο το 1886, στον Ισπανικό εμφύλιο, στην Ιταλική Κόκκινη Διετία, -ακόμα ακόμα- και στην Οκτωβριανή Επανάσταση, την οποία κάποιοι μαυροκόκκινοι στήριξαν έστω και κριτικά, με την ελπίδα ενός νέου μέλλοντος.

Δεν έχουμε ως τώρα κάποιον λόγο να πιστεύουμε πως ο Osretti δεν ήταν ένα υγιές τμήμα της αναρχίας. Ο ακτιβισμός του και η σιγουριά με την οποία έφυγε απ’ τη ζωή, με το όπλο στο χέρι, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να αμφισβητήσουμε την επαναστατικότητά του, ούτε και την πίστη του σε ένα καλύτερο αύριο.

Οπωσδήποτε, τα πολλά λόγια και οι βερμπαλισμοί ωχριούν μπροστά σε τέτοιους αγωνιστές, γιατί οι ίδιοι έχουν μιλήσει με τις δράσεις τους. Το αποχαιρετιστήριο γράμμα που άφησε ως τελευταία κληρονομιά σε αυτούς που μένουν πίσω, συμπυκνώνει όλα τα παραπάνω.

«Γεια σας.

Αν διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτό το μήνυμα είναι σημάδι πως δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην λυπηθείτε παρά μόνον λιγάκι γιατί εμένα δεν με λυπεί· δεν μετανιώνω για τίποτα, είμαι νεκρός επειδή έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους πιο αδύναμους και παραμένοντας πιστός στις ιδέες μου για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Επομένως, παρόλο που έφυγα νωρίς, η ζωή μου μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία και είμαι σχεδόν σίγουρος πως έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν θα μπορούσα να έχω επιθυμήσει κάτι περισσότερο.

Σας εύχομαι το καλύτερο δυνατό και ελπίζω (αν δεν το έχετε ήδη κάνει πράξη) να αποφασίσετε να δώσετε την ζωή σας για τον πλησίον σας, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Μόνον νικώντας τον ατομισμό και τον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε στην παραίτηση, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα· ποτέ! ούτε για μια στιγμή.

Ακόμα και τότε που όλα μοιάζουν χαμένα και που οι δυστυχίες που χτυπάνε τους ανθρώπους και τον κόσμο μας μοιάζουν ανυπέρβλητες, ψάξτε να βρείτε τη δύναμη και να την μεταφέρετε και στους συντρόφους σας. Είναι κυρίως στις πιο σκοτεινές στιγμές που το δικό σας φως είναι χρήσιμο. Και να θυμάστε πάντα πως «κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα». Παλέψτε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα.

Σας αγαπώ όλους και ελπίζω τα λόγια μου να βρουν γόνιμο έδαφος σε εσάς.

Serkeftin!

Orso,

Tekoser,

Lorenzo»