Εμείς ότι κάνουμε – Του Στέφανου Κλαμενάκου

Επιτέλους ας γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε στην κοινωνία, αλλιώς θα την βλέπουμε να εκφασίζεται όλο και περισσότερο κι εμείς να χάνουμε (κυριολεκτικά) τις ζωές μας.

Ένας ακόμη άνθρωπος δολοφονήθηκε χθες βράδυ γιατί απλώς βρέθηκε έξω από το γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας μια μέρα πριν εκείνη δώσει ένα σημαντικό ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ένας άλλος νεαρός πριν ενάμιση χρόνο σε μια άλλη πόλη της χώρας μας δολοφονήθηκε από υπανθρώπους οι οποίοι μπήκαν σε αμάξια και σουλάτσαραν στο κέντρο της πόλης έχοντας μαζι τους και δρεπάνι.

Τα παιδιά αυτά, λοιπόν, έχουν όνομα, δεν είναι μια ακόμη στατιστική. Είναι ο Μιχάλης. Είναι ο Άλκης.

Ήταν η Ζάκι, ήταν ο Παύλος, ήταν ο Λουκμάν.  Άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από ορδές φασιστών που λυμαίνονται τους δρόμους, τον δημόσιο βίο, τον βίο μας. Κι όλα αυτά υπό την ανοχή κι άλλες φορές την συνέργεια της ΕΛΑΣ.

Χθες το μεσημέρι λοιπόν μιλώντας με τον κολλητό μου, μου μετέφερε την πληροφορία που κι αυτος είχε λάβει από αλλού, οτι οπαδοί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ έχουν φτάσει στην Αθήνα. Η άμεση απορία μου ήταν ότι αφού το γνωρίζουν άτομα σαν κι εμάς, άσχετα ως προς ξυλίκια κι άλλου είδους τέτοια σκηνικά, πώς γίνεται να μην το γνωρίζει η αστυνομία. Σκέφτηκα είτε στο αεροδρόμιο είτε στα σύνορα θα τους κόψουν.

Μια που το συζητήσαμε λοιπόν, μια που το αφήσαμε.

Μες στην μέρα όπως είδα αργότερα, διάφορα βίντεο με το κομβόι των ναζί στην εθνική οδό είχαν ήδη ανέβει στο ίντερνετ. Μάλλον όμως η ΕΛΑΣ δεν θα είχε καλή σύνδεση. Σήμερα βγήκαν και είπαν ότι τους είχαν υπό διακριτική επιτήρηση. Στην χώρα που δολοφονήθηκε άνθρωπος με σφαίρα στο κεφάλι επειδή ήταν Ρομά, αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος, στην χώρα που αγωνιστές έχουν καταδικαστεί σε χρόνια φυλάκιση με κατασκευασμένα στοιχεία, στην χώρα που η αστυνομία προβαίνει σε προληπτικές προσαγωγές, κλείνει σταθμούς σε απεργίες, βασανίζει ανθρώπους, ταυτόχρονα κάνει τις πλάτες σε νεοναζί χούλιγκανς.

Το βράδυ λοιπόν, φτάνοντας στην Νέα Φιλαδέλφεια να βρω έναν φίλο, μου λέει “πάμε μέχρι το γήπεδο, κάτι συμβαίνει. Πρέπει να έχουν έρθει οπαδοί του Παναθηναικού και της Ντινάμο”. Περπατώντας στην Δεκελείας, πλησιάσαμε στο γήπεδο της ΑΕΚ, κόσμος διάσπαρτος χωρίς πολεμοφόδια  (προς κατηγορηματική διάψευση για ραντεβού κι άλλα τέτοια) αλαφιασμένος. Κάτι είχε γίνει όντως. Τα μαγαζιά πέριξ του γηπέδου μάζευαν τα τραπεζοκαθίσματα. Ρωτήσαμε για το τι συνέβαινε μια κοπέλα που δούλευε σε ένα μαγαζί και μας απάντησε ότι έχουν μαχαιρώσει ένα άτομο και τον έχουν αφήσει στο περίπτερο λίγα μέτρα πιο κει. Εκείνη την ώρα πέρασε ένας άνδρας ο οποίος φώναζε επιτακτικά για “ασθενοφόρο”.

Δεν προσεγγίσαμε παραπάνω το σημείο. Γυρίσαμε πίσω μέσα από στενάκια. Στο άκουσμα ήχου από μηχανάκι, οι γροθιές έσφιγγαν. Αίσθημα τρομοκρατίας.

Άραγε αυτό το γεγονός θα γίνει η αφετηρία να αλλάξουμε; Και όχι δεν θα ζητήσουμε περισσότερη ή καλύτερη αστυνόμευση. Ας γίνει κάποτε αντιληπτός ο ρόλος της αστυνομίας στην αστική δημοκρατία. Όργανο το οποίο λειτουργεί με όρους ομερτά, μαφιόζικη πειθαρχία και συγκαλύπτει κάθε είδους παρανομία αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πολιτικού εργοδότη. Ούτε να ζητήσουμε από τους ολιγάρχες-προέδρους των ανώνυμων εταιρειών που υποστηρίζουμε (άλλο οξύμωρο σχήμα που όμως η ανάλυσή του δεν θα γίνει στο παρόν άρθρο) τους οποίους το μόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος και συνήθως πάει πάντα κόντρα στα συμφέροντα των οπαδών. Να μην βάζουμε πλάτη “για το καλό της ομάδας” σε φασίστες προέδρους.

Οι οπαδοί μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή ή θα ανοίξουμε μια ακόμα βεντέτα; Να κυνηγάμε οποιονδήποτε θεωρούμε εχθρό μας, οποιουδήποτε χρώματος; Όταν δεν σου αρέσουν τα διαφορετικά χρώματα, τότε μετατρέπεσαι σε έναν κτηνώδη υπάνθρωπο που κινείται μόνο από το μίσος για το διαφορετικό. Είτε έχει να κάνει με την σεξουαλική προτίμηση, την θρησκεία, το φύλο, την εθνικότητα, την ομάδα, την πολιτική ταυτότητα. Και κοίτα να δεις που τελικά αυτός ο άνθρωπος που είναι σε μια από αυτές τις κατηγορίες έχει ανοίξει μια ομπρέλα και τις εχει βάλει όλες από κάτω της. Ένας επίδοξος δολοφόνος.

Το οπαδικό κίνημα, αν υπάρχει, ας αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του. Πανό για νεκρούς και συλλυπητήρια και κροκοδείλια δάκρυα και την ίδια ώρα συνθήματα για πεσίματα και “νίκες” όταν οι αντίπαλοι αφήνουν πίσω τους μηχανάκια και πολλές φορές…ανθρώπους. Σε σκηνικά που από τύχη κάποιος δεν δολοφονήθηκε. Όπως για παράδειγμα στα Γιάννενα πριν λίγους μήνες. Κι όλα αυτά σε μια γηπεδική (μα καθόλου γηπεδική) ατμόσφαιρα που η σεξουαλική πράξη είναι μέσο τιμωρίας του “εχθρού”, που οι μεν υπερηφανεύονται ότι την έχουν μεγαλύτερη από τους δε (δυστυχώς κυριολεκτώ) και ομοφοβικά συνθήματα που πλαισιώνουν την “καυτή ατμόσφαιρα” των ελληνικών γηπέδων.

Όταν οπαδοί θα αντιδρούν αντί να σωπαίνουν όταν ακούγεται ένα τέτοιο σύνθημα αντί να το φωνάζουν κι αυτοί εν χορώ, όταν θα διώξουν αυτούς που πάνε έξω από δικαστήρια για να συμπαρασταθούν σε δολοφόνους και όταν στο τούνελ μεταξύ ΣΕΦ και Καραισκακης σβηστεί το “Παιανία 2007”, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για οπαδικό κίνημα.

Μην μένουμε σιωπηλοί όπως κάνουμε με τις δολοφονίες στο Αιγαίο και στον Έβρο (τι τραγική ειρωνεία που το ελληνικό κράτος υψώνει τείχη για τους “κακούς μετανάστες” αλλά στους κακούς ναζί έκανε τα στραβά μάτια), με τις δολοφονίες δεκάδων γυναικών, με τις δολοφονίες στους δρόμους από συμμορίες που έχουν όμως όλες το ιδιο πρόσημο. Μια αντικοινωνική φασίζουσα συμπεριφορά. Μην δεχθούμε οτι η βία είναι νόμιμο μονοπώλιο ελάχιστων.  Δεν θέλουμε άλλους μάρτυρες, ούτε μαρτυρική ζωή. Ζωή θέλουμε!