Der Hauptmann – Tου Πάνου Λιάκου

Να πάρουμε μια ανάσα από την οσκαρική κούρσα, να βρεθούμε σε ευρωπαϊκό έδαφος. Με μια ταινία που βλέπουμε από χθες στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Είναι το γερμανόφωνο Der Hauptmann του Ρόμπερτ Σβέντκε. Μας μεταφέρει στις τελευταίες στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου ένας Γερμανός στρατιώτης που τον κυνηγούν για αποστασία βρίσκει κατά τύχη τη στολή ενός λοχαγού της Βέρμαχτ, υποδύεται αυτό το ρόλο μέχρι που μεταμορφώνεται πλήρως σε σαδιστικό κτήνος.

Είναι ένα έργο σκληρό, βίαιο, σαρδόνιο που μας καθηλώνει με τη φωτογραφία του (Φλόριαν Μπαλχάους, γιος του θρυλικού Μάικλ των τριών οσκαρικών υποψηφιοτήτων) και κυρίως με τη δουλειά που γίνεται στον ήχο. Όπως μπορούμε να υποψιαστούμε, το σενάριο έχει γραφτεί από το Σβέντκε με την πρόθεση να κρατάει την προσοχή μας μέσω του ήχου. Το αυτό δηλώνεται από το ξεκίνημα κιόλας του έργου, τους ήχους των ναζί που κυνηγούν το στρατιώτη κι από εκεί αιχμαλωτίζονται ήχοι της φύσης, αναπνοές, βήματα, εκτελέσεις σε στρατόπεδα, ήχοι από γιορτές και όργια, ακόμα και ήχοι που κάνει ένα πεινασμένο στομάχι.

Γι’ αυτό και τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου τη βράβευσαν σε αυτό τον τομέα. Ας μην προσπερνάμε, όμως, και την πρωταγωνιστική αντρική ερμηνεία. Ο Μαξ Χουμπάχερ έχει όχι μόνο την χαρακτηριστική φυσιογνωμία για το ρόλο, αλλά είναι πραγματικά τρομακτικός από την πρώτη κιόλας σκηνή της εύρεσης της στολής. Και οι πρώτοι αστεϊσμοί δίνουν τη θέση τους σε εντολές, φωνές, εκτελέσεις που μας προκαλούν φρίκη.