Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει – Του Πάνου Λιάκου

Μια ανάσα πριν την Απονομή των Όσκαρ πλέον. Ολοκληρώνουμε το πρώτο στάδιο της μελέτης (διότι μετά θα έχουμε να προσέξουμε και να αναλύσουμε τα τελικά αποτελέσματα) βλέποντας την ταινία του Μπάρι Τζένκινς Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει. Η Ακαδημία την επισημαίνει με υποψηφιότητες σε τρεις κατηγορίες: καλύτερου σεναρίου εκ διασκευής (Μπάρι Τζένκινς), υποστηρικτικού γυναικείου ρόλου (Ρετζίνα Κινγκ) και μουσικής (Νίκολας Μπριτέλ).

Η ιστορία του βιβλίου του Τζέιμς Μπάλντγουιν που ανέλαβε να μετατρέψει σε κινηματογραφικές εικόνες ο Μπάρι Τζένκινς διαδραματίζεται στο Χάρλεμ της δεκαετίας του ’70. Κεντρικό θέμα ο έρωτας ανάμεσα στους Τις και Φόννυ, η εγκυμοσύνη της πρώτης αλλά και η άδικη φυλάκιση του δεύτερου- έπειτα από γνωστή πρακτική των ρατσιστών αστυνομικών της περιόδου να φορτώνουν στους μαύρους όποια εγκλήματα αναζητούσαν ενόχους.

Δεν παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα με χρονολογική σειρά, υπάρχουν πολλά φλας μπακ που είναι πέρα για πέρα περίτεχνα, δεν μπερδεύουν ούτε στο ελάχιστο το θεατή και ακριβώς ο τρόπος που είναι γραμμένα υποδηλώνει ότι ο σεναριογράφος είχε στο μυαλό του και το πώς θα βγει όλο αυτό στο μοντάζ!

Προτού σχολιάσουμε την υποψήφια από την Ακαδημία ερμηνεία της Ρετζίνα Κινγκ, ας τονίσουμε ότι εξαίρετοι, ευθείς, με συναισθήματα πηγαία είναι και οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, Κίκι Λέιν και Στέφαν Τζέιμς- ιδίως αυτόν ας τον παρακολουθούμε και στα επόμενα υποκριτικά του βήματα. Το βασικό με αυτό το ζεύγος είναι ότι διαθέτουν την απαραίτητη χημεία, μιας και όλο το έργο έχει να κάνει με την αγάπη (να βλέπουμε οι νεότεροι τι σήμαινε αγάπη σε εποχές ακόμα πιο δύσκολες!). Πόσο ποιητική η σκηνή της πρώτης τους φοράς, πόσο πετυχαίνει η Λέιν να βγάλει όλα τα υποστηρικτικά αισθήματα προς τον άνδρα της που σπαράζει άδικα φυλακισμένος.

Βεβαίως το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει, μιας και το κορίτσι έχει μια μάνα από εκείνες που αποτελούν σύμβολα. Δυναμική, υποστηρικτική, μια Ρετζίνα Κινγκ το κάτι άλλο σε αυτό το ρόλο που ιδίως στο δεύτερο μέρος και τις σκηνές στο Πουέρτο Ρίκο (όπου σχεδόν προσπέφτει!) σε κάνει να τρέμεις. Αυτό που λέμε »τον έσκισε» το ρόλο της.

Στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία κυριαρχούν τα χρώματα του καφέ αλλά και του σκούρου πράσινου ενώ όσον αφορά στη μουσική του Μπριτέλ αυτή είναι κλασσικίζουσα, συνοδεύει απαλά και χωρίς εξάρσεις τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης ενώ δεν λείπουν και τα τραγούδια της περιόδου από το soundtrack που οπωσδήποτε συμβάλουν στην επιτυχημένη ανασύσταση του κλίματος της εποχής.