Αέρηδες – Της Έφης Αγγελοπούλου

Πέντε μέρες τώρα, διαβάζω για αέρηδες. Ένα βιβλίο που σιγά σιγά τελειώνει κι ένα τραγούδι που αν θες, δεν τελειώνει ποτέ. Απ΄ τη μία ο αέρας που σε αναγκάζει να γράφεις κι απ’ την άλλη εκείνος που διώχνει ομίχλες και φουσκώνει πανιά. Μακάρι να μη χρειαζόταν να διαλέξεις. Το ρήμα “διαλέγω” καμιά φορά, θολώνει τις ξεκάθαρες επιλογές. Κι ενώ ζαλιζόμουν, το διάλεξα. Το αγαπημένο μου βιβλίο, έχει μπλε εξώφυλλο και μιλάει για σπίτια που είναι αφιλόξενα κελιά. Λέει πως θα το σκάσουμε απ’ το μετρό, για να μη δούμε το φως της ημέρας που μας γερνάει. Λέει πως συνήθως γράφεις για να μιλάς με τον εαυτό σου και να μη σε νομίζουν για τρελό όταν σε ακούνε μέσα στο λεωφορείο, έξω στο δρόμο. Κι ακόμα πως γράφεις για να θυμηθείς ιστορίες που ξέχασες ή που ήθελες και ξέχασες κι όταν τις θυμηθείς, τραβάς την πιο ίσια γραμμή, χωρίς χάρακα.

Το αγαπημένο μου βιβλίο, έχει μια λέξη στον τίτλο του και μιλάει για όνειρα που πέρασαν και το μέλλον τους αρνήθηκε την φιλοξενία. Το διαβάζω ακούγοντας μουσική, για να μην ακούω ήχους που θυμίζουν μεγαλούπολη. Το αγαπημένο μου βιβλίο δεν ταιριάζει με τη θάλασσα κι ας μιλάει γι’ αυτή και για ένα σπίτι δίπλα της, πάνω σε ένα βράχο. Μιλάει για δρόμους υπόγειους, χωρίς κίνηση και όνομα και για ανθρώπους χωρίς καταγωγή, που βαφτίζουν τις οδούς με ονόματα αστερισμών και νοτών. Στο αγαπημένο μου βιβλίο, δε βάζω σελιδοδείκτη γιατί δεν το κλείνω ποτέ κι αν το κλείσω δε χάνομαι. Κανείς δε χάνεται διαβάζοντας το αγαπημένο του βιβλίο, ακούγοντας το αγαπημένο του τραγούδι, τρώγοντας την αγαπημένη του σοκολάτα κάτω από ένα δέντρο, απλώνοντας τα πόδια του στην αγαπημένη του καρέκλα, (ξανά)πηγαίνοντας στο αγαπημένο του νησί, αγοράζοντας τα αγαπημένα του λουλούδια, κοιτώντας στο αγαπημένο του ψηλά…

Κανείς δε χάθηκε, μιλώντας για τη θάλασσα και τον ουρανό. Μα το βιβλίο μου τον ξέχασε τον ουρανό γιατί στο υπόγειο που γράφτηκε δεν τον είδε ποτέ του. Και τη θάλασσα τη φαντάστηκε, γι’ αυτό δεν της ταιριάζει κι είναι σα να την μπερδεύει. Το βιβλιαράκι μου, μιλάει για κύματα αλλιώτικα, πανύψηλα μα ακίνδυνα. Δε γράφτηκε σε γραφομηχανή, ούτε σε υπολογιστή κι ούτε μόνο από έναν κι ας έχει ένα όνομα στη ράχη του. Το αγαπημένο μου βιβλίο, παραλίγο να γραφτεί σε μία άλλη γλώσσα, μοναδική. Κι ίσως και να γράφτηκε και να ταξίδεψε μέχρι εδώ με τον αέρα, όπως ταξιδεύουν όλες οι μουσικές…

*Αυτό το βιβλίο, δεν υπάρχει, αλλά το κείμενο ήρθε μετά την ανάγνωση της πρώτης σελίδας του Πριν, του Βασίλη Αλεξάκη, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.