Κατερίνα Γώγου: »Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”

Ήταν 3 Οκτωβρίου του 1993, στα Εξάρχεια, όταν η αγαπημένη ασυμβίβαστη ηθοποιός, ποιήτρια και σεναριογράφος, Κατερίνα Γώγου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών και…  »την έκανε» από κοντά μας.  Πολλές φορές σε στενά δρόμων των μεγαλουπόλεων, φιγουράρουν στιχάκια της στους τοίχους. Άλλα τα μάθαμε μέσα από μελωδίες μουσικών, άλλα τα διαβάσαμε. Αυτό δείχνει, πως η Κατερίνα είναι βαθιά ριζωμένη στο λαό…

Η Κατερίνα Γώγου, ήταν ένας άνθρωπος, που αγαπούσε την αλήθεια και γι΄αυτό πάντα, μας την έλεγε πάντα ωμά. »Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά. Γι’ αυτό σου λέω. Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!» (Τρία κλικ αριστερά). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και από πολύ μικρή θεωρούνταν παιδί θαύμα της υποκριτικής τέχνης και του θεάτρου. Το 1952 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Ο Άλλος» ενώ σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και χορό στη σχολή της Κούλας Πράτσικα. Στα κινηματογραφικά πλατό της Φίνος Φιλμ διακρίθηκε κατά τη δεκαετία του ‘60, παίζοντας σε δεύτερους ρόλους τραβώντας τα βλέμματα πάνω της και δείχνοντας πως η καριέρα που της επεφύλασσε το μέλλον θα ήταν εφάμιλλη αυτής της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Χαρακτηριστικοί είναι οι ρόλοι της στις ταινίες «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Νόμος 4.000» (1962), «Δεσποινίς Διευθυντής» (1964), «Γάμος αλά ελληνικά» (1964), «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μια τρελλή τρελλή οικογένεια» (1965).

Ωστόσο η Κατερίνα Γώγου ακολούθησε άλλη πορεία. Με την πτώση της Δικτατορίας και το ξεκίνημα της περιόδου της Μεταπολίτευσης, η Γώγου απαρνήθηκε τον εμπορικό κινηματογράφο, ριζοσπαστικοποιήθηκε πολιτικά, ενώ στην ιστορία έμεινε το υποκριτικό της ταλέντο στη ταινία «Βαρύ Πεπόνι» (1977) του τότε συζύγου της Παύλου Τάσιου αλλά και η συγκλονιστική της εμφάνιση, ως αφηγήτριας, στην «Παραγγελιά» (1980), στην οποία απήγγειλε ποιήματα από τις συλλογές της «Τρία κλικ αριστερά» και «Ιδιώνυμο», που λατρεύτηκαν από τη νεολαία της εποχής εντός και εκτός συνόρων, με τη συλλογή »Τρία κλικ αριστερά» να αποκτά διεθνή αναγνώριση.  Το 1977 τιμήθηκε με βραβείο α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στο «Βαρύ Πεπόνι» και το 1984 με βραβείο β’ γυναικείου ρόλου στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Όστρια ή το τέλος του παιγνιδιού», όπου η ίδια είχε συνυπογράψει το σενάριο. Η ίδια, είχε πολύ μεγάλη συνεισφορά στη νεοελληνική ποίηση, κατορθώνοντας να αναδείξει τις ανησυχίες μίας γενιάς ενώ μέσα από την πολιτική της στάση, τις ελευθεριακές της αντιλήψεις, τη βαθιά ριζωμένη σχέση της με το λαό και τις κοινωνικές της ανησυχίες, αγαπήθηκε από το λαό και οι στίχοι της ρίζωσαν και μεταδόθηκαν και στις επόμενες γενιές. Η ποίηση της έχει μελοποιηθεί μεταξύ άλλων, από τους Κυριάκο Σφέτσα, Πάνος Κατσιμίχα, Κωνσταντίνο Βήτα, Ηλία Λιούγκο, Παντελή Θεοχαρίδη και Τάσο Ρωσόπουλο.

»Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε φορά που ακούω «Κατερίνα» τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;”