The Last Samurai 2003 (Ο Τελευταίος Σαμουράι)- Του Οδυσσέα Σουρίλα

Πρόκειται για μια πολεμική/δραματική ταινία σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Edward Zwick και του Tom Cruise. Η πλοκή της ταινίας εξελίσσεται κατά την περίοδο που η Ιαπωνία έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα, προς τον εκσυγχρονισμό της. Ως τότε η οικονομία της χώρας ήταν κατά βάση αγροτική και κυριαρχούσαν οι Σαμουράι. Σταδιακά από την δεκαετία του 1870 και μετά η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αρχίζει και αναπτύσσεται ραγδαία. Τότε αρχίζουν να φτιάχνονται οι πρώτοι σιδηρόδρομοι στη χώρα, οι άνθρωποι αρχίζουν να υιοθετούν τον δυτικό τρόπο ζωής και να ντύνονται όπως οι Ευρωπαίοι. Έγιναν την ίδια περίοδο προσπάθειες αναδιάρθρωσης του αυτοκρατορικού στρατού με συμφωνίες για σύγχρονα όπλα, κυρίως με τις ΗΠΑ, και την αποστολή στρατιωτικών για να εκπαιδεύσουν το στράτευμα.
Η ιστορία της ταινίας ξεκινάει αφορμώμενη από το ιστορικό αυτό γεγονός.

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Αμερικάνος λοχαγός Nathan Algren (Tom Cruise), ο οποίος εξαιτίας των σφαγών και των πολέμων που έχει συμμετάσχει βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και έχει γίνει αλκοολικός. Παρά την κατάντια του καλείται να γίνει εκπαιδευτής του ιαπωνικού στρατού. Να μάθει τους στρατιώτες την χρήση των σύγχρονων όπλων, νέες τακτικές. Στις προσπάθειες για εκσυγχρονισμό της χώρας, αντίθετοι είναι οι Σαμουράι, οι θεματοφύλακες της ιαπωνικής παράδοσης. Αρχηγός τους και σύμβουλος- δάσκαλος του αυτοκράτορα είναι ο Katsumoto (Ken Watanabe υποψηφιότητα για Όσκαρ Υποστηρικτικού Ρόλου). Μετά τη πρώτη καταστροφική μάχη με τον στρατό των Σαμουράι ο Algren είναι αιχμάλωτός τους. Εκεί έρχεται σε στενή επαφή με την ζωή, την καθημερινότητα και τα ήθη και τα έθιμα αυτής της κοινωνικής ομάδας.

Άξιο αναφοράς είναι ότι το σενάριο (John Logan, Marshall Herskovitz και Edward Zwick) αναφέρεται με μεγάλη ακρίβεια στο τρόπο ζωή των Σαμουράι. Δείχνει με μεγάλη διαύγεια τις ιδέες που διαπερνούσαν την κοινωνική αυτή ομάδα. Την ιεραρχία, την αυτοθυσία, μα πάνω απ’ όλα το θάρρος και την γενναιότητα απέναντι στο θάνατο και τον κίνδυνο. Επίσης, αναδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την διάσταση ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο (ειδικά η τελευταία σεκάνς με τον αυτοκράτορα είναι χαρακτηριστική). Οι χαρακτήρες είχαν πολυπλοκότητα, διαγράφονται με σαφήνεια οι εσωτερικές συγκρούσεις των πρωταγωνιστών με τα πρέπει και την παράδοση (η γυναίκα του σκοτωμένου Σαμουράι περιποιείται τον δολοφόνο του άντρα της). Αξίζει να προσέξουμε ακόμα, αναφορικά με την σκηνοθεσία τα μεγάλα πλάνα και τα τοπία που είχαν διαλεχθεί για να γυριστεί η ταινία. Ο Hans Zimmer με την μουσική του ήρθε και έντυσε με τον πιο όμορφο τρόπο τη λήψη των τοπίων αλλά και των πολεμικών συγκρούσεων, με μια επική θα λέγαμε μουσική. Σημαντικό ρόλο πάντως για την επιτυχία της ταινίας έπαιξαν και τα σκηνικά (Lilly Kilvert, Gretchen Rau υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνικών) και ο όγκος των κουστουμιών που χρησιμοποιήθηκε(Ngila Dickson υποψηφιότητα για Όσκαρ Κουστουμιών). Τέλος, η ταινία είχε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Ήχου (Andy Nelson, Anna Behlmer, Jeff Wexler)