Σχόλιο για τη διεθνή και εγχώρια πολιτική επικαιρότητα – Του Αποστόλη Σερέτη

Βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας, παρατηρούμε ότι ο καπιταλισμός παρουσιάζει ρωγμές τέτοιας έκτασης, όπου ναι μπορούμε με βεβαιότητα να μιλήσουμε για ιστορική περίοδο καμπής .  Ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, απωθείται στη Λατινική Αμερική προς το παρόν. Ονδούρα, Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Κούβα αντιστέκονται απέναντι σε μία βαρβαρότητα που η ιστορία γνώρισε μόνο από ένα άλλο παιδί που γέννησε αυτό το οικονομικό σύστημα και οι αντιθέσεις του, τον ναζισμό φασισμό. Στη Γαλλία η καταστολή εις βάρος των Κίτρινων Γιλέκων, βάσει των αριθμών, θυμίζει δικτατορικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου. Οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Ισπανία αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς, Στην Παλαιστίνη πάνω από 200 νεκροί, 27.000 τραυματίες, 6.000 παιδιά κάτω των 14 σε φυλακές του Ισραήλ. Και όλη αυτή η κλιμάκωση μέσα σε ένα χρόνο δίχως να συνυπολογίσουμε τη Συρία, το Κουρδικό ζήτημα, τη διάλυση της Υεμένης, της Σομαλίας.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 3.1% ελέγχει το 52,2% της αγροτικής γης ενώ μόλις τέσσερις εταιρείες ελέγχουν το 70% της αγοράς φυτοφαρμάκων, οι οποίες κατέχουν και το αποκλειστικό δικαίωμα καλλιέργειας σπόρων. Ψηφίζονται νόμοι όπου η συμμετοχή και μόνο σε κινητοποιήσεις σημαίνει φυλάκιση και πρόστιμο. Στην πατρίδα μας 27 νομοί δεν έχουν παιδίατρο. Στην Ιταλία ο Νότος ζει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα. Η Νότια Ευρώπη αιμορραγεί και στη Κεντρική Ευρώπη η καταστολή των κινημάτων είναι άνευ προηγουμένου.

Η κοινωνική τάξη των βιομηχάνων, μεγαλοτραπεζιτών, εφοπλιστών αδυνατεί πλέον να βρει πολιτικό προσωπικό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της και πολιτεύεται η ίδια όπως είδαμε με τις περιπτώσεις δύο εκ των πλουσιότερων επιχειρηματιών της Ευρώπης να πολιτεύονται με τα δύο ισχυρότερα κόμματα εξουσίας της χώρας μας. Το συμπέρασμα που πρέπει να εξαχθεί είναι απλό. Πλέον φοβούνται. Και φοβούνται ενώ το εργατικό κίνημα, το κίνημα κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού ακόμα απλά παρουσιάζει σημάδια ανασύνταξης αλλά όχι αντεπίθεσης. Αυτό που τρέμουν είναι το οργανωμένο κίνημα, που θα θέτει το πρόβλημα στη ρίζα του, δίχως μονοθεματική πολιτική ατζέντα εμπλουτισμένη με αδιέξοδους δικαιωματισμούς και ελευθεριότητες. Που θα οργανώνει τον αγώνα για κατάκτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών και όχι δικαιωματισμών και ελευθεριοτήτων. Με ένα όραμα πολιτικό που θα εμπνεύσει τους λαούς να πάρουν τις πατρίδες τους και να στείλουν στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας τους εξουσιαστές τους. 

Ο σοσιαλισμός όχι μόνο δεν πέθανε ποτέ αλλά είναι πιο επίκαιρος απ’ότι θα μπορούσαν να φανταστούν και οι πνευματικές μήτρες που τον γέννησαν. Υπάρχει πολύ υψηλό μορφωτικό επίπεδο σε όλους τους τομείς και κλάδους. Η εργατική τάξη του 21ου αιώνα έχει ασύλληπτες δυνατότητες που με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορεί να προχωρήσει στην εξέλιξη με ακόμα περισσότερα εφόδια και καλύτερη ποιότητα ζωής που τη στερούν κάποια κοινωνικά παράσιτα που ζουν από αυτή. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας για μέρες που θα ξημερώσουν και θα είναι καλύτερες. Σχέδιο – Πειθαρχία. Αμοιβαίες υποχωρήσεις θέλει και ρεαλισμό. Γιατί η δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κράτους όχι μόνο δεν είναι ουτοπία, αλλά αποτελεί μονόδρομο για το λαό μας και όλους τους λαούς.

Η ποιοτική διαφορά μας είναι η συντροφικότητα. Αυτή που όταν κάποιος λαβωθεί ο πίσω του θα τον τραβήξει προς το μέρος των υπολοίπων και αυτός που θα τραβήξει τον λαβωμένο θα έχει από πάνω του τον διπλανό του να βάζει το χέρι του μπροστά να προστατέψει και τους δύο συντρόφους του. Και ο τέταρτος θα κρατάει ψηλά τη σημαία που θα συμβολίζει το λόγο που όλοι μαζί είναι ένα απέναντι στη βαρβαρότητα. Τη σημαία που συμβολίζει το αναπόφευκτο. Τη σημαία που συμβολίζει το αύριο. Τη σημαία που συμβολίζει το δίκαιο και το μέλλον του ανθρώπινου γένους.

Αφιερωμένο…..