Και τι δεν είδες….- Του Αποστόλη Σερέτη

Ένα ακόμα βράδυ κυλάει, μία ακόμα μέρα φεύγει για να έρθει μία άλλη. Ίδια μέρα. Στη δουλειά, στο τρέξιμο, στην αγωνία, στην εκμετάλλευση, στη κλοπή της ζωής, στα αγχωτικά τσιγάρα. Στις τηλεοράσεις, όλοι ουρλιάζουν, μιλάνε για εσένα χωρίς εσένα. Μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο. Ναι λογικό. Το έργο το έχεις ξαναδεί. Κάθομαι όμως και σκέφτομαι τι είναι αυτό που δεν έχεις ξαναδεί. Προσπαθώ να πάρω λίγο ήλιο να φωτίσει το μέλλον που δείχνει σκοτεινό και να σκεφτώ πιο καθαρά και συγκροτημένα τι είναι αυτό που δεν έχεις ξαναδεί. Έτσι καθώς οι σκέψεις βομβαρδίζουν ανελέητα το μυαλό μου, σε κοιτώ στα μάτια γεμάτος οργή, αγανάκτηση αλλά και με μία μικρή δόση ελπίδας και θέλω να σου πω τα παρακάτω λόγια.

Δέκα χρόνια τώρα είδες τα πάντα. Είδες δυναμικές εξεγέρσεις που καθόρισαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά χιλιάδων παιδιών με ένα συμμαθητή μιας ολόκληρης γενιάς να πέφτει νεκρός. Είδες »ακομμάτιστες» »αχρωμάτιστες» συγκεντρώσεις και το κίνημα των πλατειών με τους Αγανακτισμένους να πνίγεται μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις του και τα δακρυγόνα του κράτους και να εξανεμίζεται μέσα σε ένα καλοκαίρι. Είδες ένα ισχυρό αντιμνημονιακό κίνημα της περιόδου 2010-2014 που ξέσπασε από τη Κερατέα ως τη Χαλκιδική και από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ ως την πλατεία Συντάγματος. Όλο μου έλεγες ότι σου φταίνε τα πρόσωπα. Ότι το σύστημα δεν σου φταίει. Ότι είναι θέμα προσώπων. Και έτσι τι έκανες;  Μου έφερες πλανόδιους πολιτικούς πλασιέ και μου ζήτησες να τους στρώσω και το τραπέζι. Και εγώ το έστρωσα. Και τους κέρασα τη ζωή μου. Μου έφερες γραβατοφόρους οικογενειοκράτες και μου έφαγαν ότι είχα και στα ντουλάπια μου. Δεν απέμεινε τίποτα. Δεν σου αρκούσε όμως. Δεν με άκουγες. Και τι έκανες μετά;

Συνέχισες το βιολί της πολιτικής σου αδιαφορίας και της κοινωνικής σου αφασίας.  Αδιαφορείς για όλα βουτηγμένος στην απάθεια και την αδιαφορία σου, παρατηρώντας την απόλυτη κοινωνική αποσύνθεση. Τον απόλυτο πολιτικό, κοινωνικό ξεπεσμό. Ξεδιψάς με τα απόβλητα που σου αραδιάζει καθημερινά ένα κουτί. Διασκεδάζεις στα μαγαζιά που κρατάει ο βοσκός σου για να σε έχει κλειδωμένο στο μαντρί. Δεν είσαι άνθρωπος. Πλέον ούτε καν πρόβατο. Ίσως ούτε και αριθμός. Δεν ξέρω. Με έχεις προβληματίσει. Με τρομάζεις. Είδες τόσα και ακόμα συνεχίζεις να μην ακούς.

Σε ακούω να μου μιλάς για τις εκλογές και εξακολουθείς μετά από όλα αυτά που είδες να έχεις αυταπάτες για καλύτερη διακυβέρνηση, πολυσυλλεκτικές ακομμάτιστες συγκεντρώσεις, για αυτοδιαχείριση εντός καπιταλιστικού συστήματος και για ευκαιριακές πολιτικές δράσεις εντός θεσμικού πλαισίου. Είδες να εγκαταλείπουν τη χώρα μας πάνω 500.000 φίλοι, συγγενείς, γνωστοί παίρνοντας το δρόμο της ξενιτιάς. Είδες εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους στις ουρές του ΟΑΕΔ. Είδες χιλιάδες αυτοκτονίες απεγνωσμένων συμπολιτών σου. Είδες βίαιη καταστολή και τραυματισμούς εις βάρος όσων αντέδρασαν σε αυτή την ταξική επίθεση της ελίτ της χώρας στα δικαιώματα σου. Είδες αυθαιρεσίες της δικαιοσύνης η οποία καλύπτει αυτή την ελίτ. Είδες έμπορους ναρκωτικών και καταχραστές του πλούτου που εσύ παράγεις με τα ψίχουλα που σου δίνουν, ελεύθερους να σου κουνάνε το δάχτυλο και να σου ληστεύουν τον αθλητισμό και να τον κάνουν πολεμική αρένα. Είδες μία παιδεία όπου σε πανεπιστήμια και σχολεία να μην υπάρχει δυνατότητα παροχής συγγραμμάτων. Είδες έλλειψη φαρμάκων και κλινών. Είδες έλλειψη νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού. Είδες δεκάδες δολοφονικές πράξεις βίας από παρακρατικές φασιστικές ομάδες που χτύπησαν εργάτες, καλλιτέχνες, συνηγόρους υπεράσπισης. Είδες απειλές και φακελώματα. Είδες εργοδότες να απολύουν μάνες και έγκυες γυναίκες. Είδες ένα κράτος να δίνει δις δολάρια το χρόνο σε μία δολοφονική μηχανή (τέσσερα γράμματα είναι μαντέψτε τη) όταν το κράτος σου έχει εγκαταλείψει την παιδεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σου

Και τι δεν είδες αλλά μυαλό δεν θες να βάλεις. Ακούς πατριδοκάπηλους να καπηλεύονται την αγνή φιλοπατρία σου και σε σπρώχνουν σε ότι πιο σκοτεινό έχει γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό. Τον ναζισμό. Άκουσε με όμως καλά και κατάλαβε ότι δεν υπάρχει πιο πατριωτική πράξη από το να θες ευτυχισμένο το λαό, νοικοκύρη στο τόπο του να χαίρεται τους καρπούς του μόχθου του και της ανεξαρτησίας του που του το στερεί μία οικονομική ελίτ εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, η αστική τάξη δηλαδή που ελέγχει τους περισσότερους πολιτικούς και τα κόμματα της για να διατηρεί την εξουσία της. Σε θέλουν φρόνιμο. Διαιρεμένο, γεμάτο ψευτοδιλήμματα και δικαιωματισμούς. Να μη θυμώνεις. Να ζεις στη κοινωνική αφασία, να κοιτάς τον εαυτό σου, τους δικούς σου ακόμα κι αν χρειαστεί να το κάνεις πατώντας τον συνάνθρωπο σου.  Εξάλλου αυτοί που κατέχουν όλα τα μέσα που σε βομβαρδίζουν με τέτοια πρότυπα αυτό θέλουν. Δεν θέλουν σύνολα. Θέλουν μονάδες. Όμως δεν ακούς. Αρνείσαι να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να σηκωθείς. Αλλά εγώ θα είμαι εδώ να στα λέω φίλε μου…..Αααχ….Και τι δεν είδες καλέ μου φίλε. Αλλά να θυμάσαι. Ευτυχισμένες πατρίδες με δυστυχισμένους λαούς δεν υπάρχουν.