Υπόδειγμα Βιογραφικού Σημειώματος για νέους κι ελεύθερους ανθρώπους – Του Λευτέρη Στάικου

 

Αν ήμουν πιο κακοπροαίρετος σχετικά με την κοινωνία και το σύστημα στα οποία ζω, πιθανότατα θα ξεκινούσα την αυτοπαρουσίασή μου, ως εξής: << Γεννήθηκα χωρίς να το θελήσω, μια μέρα του Μαΐου, του 1996, και πρωτοείδα το φως τούτου του κόσμου, με τη διαμεσολάβηση ενός ψυχρού συγκινησιακά γιατρού, σε ένα μαιευτήριο όπως όλα τα μαιευτήρια του πολιτισμού μας, ξέρετε, σε αυτά που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν ένα ακόμη φόρτο εργασίας πριν το σχόλασμα. Αμέσως, εντάχθηκα με επιτυχία στους κόλπους της μικροαστικής -κατά τα άλλα καλής και υπεύθυνης- οικογένειάς μου, η οποία και επένδυσε στο άτομό μου, με όλες τις δυνατές αξιώσεις της ‘ευγενούς’ μας κοινωνίας. Το όνομά μου, ήτοι το πρωταρχικό προσδιοριστικό-διακριτικό μου, το πήρα κατά το ήμισυ από την ελληνορθόδοξη βάφτιση-προσηλυτισμό μου, κατά το δε έτερο ήμισυ, προς επίρρωση και διαιώνιση της παγκόσμιας κατίσχυσης της πατριαρχίας. Συγκρότησα καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, τον χαρακτήρα μου, θεμελιωμένο στις αρχές της αστικής ηθικής, της ανοχής στις προσβολές και κυρίως της μη αμφισβήτησης , ανεκτίμητα δηλαδή εφόδια για την άνευ όρων υποταγή μου στην εξουσιαστική κακότητα και την οικονομική εκμετάλλευση. Έγινα λοιπόν, αυτό που λέμε, καλό παιδί.

Ενσωματώθηκα σε όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς, καταρχήν στον σχολικό, με την κανονική σειρά, ως ακριβώς προβλέπεται, εγκαλούμενος από την κυρίαρχη ιδεολογία ως υποκείμενο. Μάλιστα, σε καθεμιά εκ των εκπαιδευτικών διαβαθμίσεων, εμπέδωσα και κάτι το καινούριο. Φερ’ ειπείν, στο νηπιαγωγείο , την απαρέγκλιτη τήρηση του ωραρίου των γευμάτων, στο δημοτικό την πειθαρχία στους δασκάλους, την πρωινή προσευχή και τις παρελάσεις, στο γυμνάσιο την -για πρώτη φορά- πρόβλεψη πειθαρχικής κύρωσης σε περίπτωση αταξίας, και στο λύκειο την σημασία της κακότροπης, κάποτε ηλίθιας, αλλά οπωσδήποτε στρεβλής διδαχής σπουδαίων μαθημάτων. Ύστερα, στο πανεπιστήμιο, σαν έγινα αυτό που περισπούδαστα αποκαλούν ‘ακαδημαϊκός πολίτης’, ασκήθηκα στη πειθαρχία της κοινωνικής επιστήμης, που τόσο απείθαρχα, τόσοι και τόσοι στο όνομά της ανοσιουργούν. Παρά ταύτα, κι εκεί εφάρμοσα μετ’ επίτασης τα όσα καλά διδάχθηκα: σιωπή και στωικότητα απέναντι σε όλα τα στραβά που έβλεπα να διαπράττουν οι αγλαοί συνάδελφοί μου επιστήμονες, στα πλαίσια της αστικής επιστήμης τους. Πτυχίο πήρα με καλό βαθμό, ως επιβράβευση για το ότι μάλλον σιώπησα καλά και έγραφα ως ήθελαν να γράφω. Κατόπιν, ήρθε κι ο στρατός, έτοιμος να παραλάβει έναν νέο άνδρα, ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο να θέσει εαυτόν κάτω από τις ερπύστριες ενός τεθωρακισμένου γερμανικής κατασκευής, υπερασπιζόμενος μια πατρίδα που τόσο πολύ νοιάζεται γι’ αυτόν>>.

Μα δεν είμαι ψεύτης κι ως εκ τούτου, σκοπεύω στο εξής να πω τα πράγματα ως αληθινά έχουν: τίποτε απ’ όλα τα προηγούμενα δεν ισχύει. Η καλά δομημένη κοινωνία μας, φρόντισε με την μεγαλύτερη δυνατή μέριμνα για την λυσιτελέστερη παίδευσή μου. Και παιδεύτηκα επαρκώς. Μα δεν έχω μόνο αυτό το παρελθόν που περιέγραψα° έχω κι άλλες πολλές ασχολίες κι ενδιαφέροντα. Βλέπω καθημερινά τηλεόραση, τα όσα καλαίσθητα προγράμματα επιλέγουν να μας προβάλουν οι φωτεινοί μας καναλάρχες και οι νενέκοι τους, και βέβαια τις ειδήσεις που τόσο εύστοχα μας σερβίρουν την αλήθεια. Έτσι, μπορώ να δηλώνω και ενημερωμένος. Κι από Τέχνη όμως, άλλο τίποτα! Δεν διαβάζω φυσικά ποίηση, ούτε κατέχω από ζωγραφικές κι άλλα τέτοια σαχλά, αυτά είναι για αδερφές και τρελοκουλτουριάρηδες. Παρακολουθώ ωστόσο κινηματογράφο, σαφώς ποιοτικό, αμερικανικό! Εκεί να δεις τέχνη! Οι ηθοποιοί στις ταινίες δεν με πολυνοιάζουν, νομίζω δεν πρέπει να λένε και πολλά, περισσότερο θαμπώνομαι από τα πολύ ποιοτικά εφέ που χρησιμοποιούν. Τύφλα να χουν οι φλωριές που βλέπουν οι ξενέρωτοι οι Ρώσοι..

Μα έχω και μουσική παιδεία. Ακούω άλλωστε τα trap και τα r&b που έρχονται κι αυτά κατά σύμπτωση από την Αμερική, μου αρέσουν και τα βίντεο κλιπ τους, που δείχνουν έκαστο, καμιά πενηνταριά σφιχτοκωλοπετσωμένες κοπέλες να λικνίζονται ρομποτικά για λίγα δολάρια, σα καλογρασσαρισμένα μηχανήματα, στους ρυθμούς ποιοτικότατων ήχων. Μου είναι εξαιρετικά οικείο όλο αυτό. Νομίζω με τους αμερικανούς μοιάζουμε σα δυο σταγόνες νερό. Έτσι κι αλλιώς, όλοι κι εδώ στην ιδιαίτερή μας χώρα, που καμαρώνουμε με πομπώδη πατριωτική έπαρση για τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τους άλλους σοφούς , -που μεταξύ μας δεν έχω ούτε εγώ διαβάσει-, με αυτή την κουλτούρα τη βρίσκουμε, όπως εξάλλου κι ο υπόλοιπος κόσμος. Μετά από όλα αυτά τα βαρετά, ιδού το ενδιαφέρον.: Σας παραδίδω, σεβαστέ κι αξιότιμε εργοδότη, τον εαυτό μου, για να αξιοποιήσετε τις δεξιότητες που έχω με τα χρόνια και τη συστηματική εκπαίδευση αποκτήσει. Βάλτε με σε οποιαδήποτε πόστο στον καταμερισμό, να θέσω σε κίνηση τις μηχανές σας, να δημιουργήσω την πρόσθετη αξία που χρειάζεστε, ώστε να ζήσετε κι εσείς, καλέ μου! Κατέστη σαφές πια, κατόπιν όσων αδρά εξέθεσα πρωτύτερα, πως μεγάλωσα ελεύθερα, σε ελεύθερη από καταναγκασμούς κοινωνία, κι έγινα κι εγώ με τη σειρά μου ελεύθερος άνθρωπος, έτοιμος να συνεχίσω την ελεύθερη παράδοση και στους επόμενους. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που φωνάζουν στις πορείες και τις διαδηλώσεις ότι ζούμε σε κόσμο φυλακή. Προσωπικά, ως ελεύθερος πολίτης που είμαι, και έχοντας συνείδηση του γεγονότος ότι εκείνοι που κραυγάζουν τέτοιες αηδίες είναι ακαμάτηδες μπαχαλάκηδες, ποτέ δεν θα τολμήσω να φωνάξω συνθήματα σαν κι αυτούς. Θα διαθέσω ελεύθερα την εργατική μου δύναμη, προκειμένου να προχωρήσει κι άλλο η επιχείρηση αυτή που ήδη νιώθω σα σπίτι μου. Θα εργαστώ άοκνα και ευαισθησία πάνω στα θέματα της δουλειάς. Δεν θα απεργήσω ποτέ, μην τυχόν και πάει η παραγωγή μας πίσω. Ούτε ποτέ θα διαφωνήσω εάν αποφασίσετε να μειώσετε τον μισθό μου. Τί αχαριστία, εσείς να μου δίνετε φαΐ κι εγώ να ζητάω κι άλλο, όταν τόσοι άλλοι σαν κι εμένα καραδοκούν να με εκθρονίσουν και να μου πάρουν τη ζηλευτή τη θέση! Τί άλλο να θελήσω από τη ζωή μου, έπειτα από την πολυπόθητη κατάκτηση της δουλείας; Σπίτι, φαγάκι κι εργασία που απελευθερώνει! Κι όταν με το καλό κάνω δικά μου παιδιά, με τις ίδιες αρχές που μεγάλωσα κι ο ίδιος, θα τα αναθρέψω. Θα χαραμίσω την ευκαιρία τους να περάσουν όπως πέρασα κι εγώ; Ζήτω η ελεύθερη βούληση λοιπόν, αγαπητό αφεντικό! Ζήτω η κοινωνία των καιρών μας!