Τα κανονικά παιδιά – Της Κατερίνας Δήμτσα

Πώς είναι να ζεις σε μια χώρα ποτισμένη με το αίμα αθώων;

—  σαν μια κραυγή και την ηχώ μιας γιορτής που τελείωσε το ‘08 με ένα πυροβολισμό

Μια σφαίρα διέκοψε τη βίαιη ακολουθία εκείνων των ίδιων ημερών. Κάθε φορά, δίπλα από το όνομα του Αλέξη, βάζουμε και το πρόσημο της ηλικίας. Πλεονασμός. Άνθρωπος δολοφονημένος από (αμετανόητο) μπάτσο. Τελεία. Ήταν η στιγμή που η μετατόπιση έγινε αρκετά ισχυρή ώστε να φέρει τον κόσμο ανάποδα. Η ταυτόχρονη σκέψη: «Αυτό ήταν, ούτε ένα βήμα παραπάνω, όλα πρέπει να αλλάξουν και θα τα αλλάξουμε! «. Αν κάτι μας φοβίζει είναι η επιστροφή στην ομαλότητα. Επειδή στα κατεστραμμένα και λεηλατημένα δρομάκια των πόλεων μας, βλέπουμε όχι μόνο τα προφανή αποτελέσματα της οργής μας, αλλά και τη δυνατότητα να αρχίσουμε να ζούμε.

 

Ας σας πω κι εγώ μια ιστορία για τη σημερινή μέρα. Την 6η Δεκέμβρη του 2008, δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στο πλάνο, το βράδυ της δολοφονίας του Αλέξη ήμουν κάπου έντεκα χρονών και ο δικός μου μικρόκοσμος ως παιδί δεν χαμπάριασε τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι είναι τους γονείς μου να συζητάνε για κατάχρηση εξουσίας και τάξη που τρώει τα παιδιά της, τα ΜΜΕ να βομβαρδίζουν με ειδήσεις απόλυτου χάους και συγγενείς από επαρχία να τηλεφωνούν ρωτώντας αν είμαστε καλά, και τι γίνεται στην Αθήνα.Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο η συνεπαγωγή: Αστυνομικός πυροβόλησε παιδί, άρα αστυνομικός ίσον κακός άνθρωπος.

Όταν πήγα Β’ Λυκείου και νόμιζα πως είμαι αρκετά μεγάλη και φυσικά τα ξέρω όλα, η 6η Δεκέμβρη με βρήκε στο σχολείο, να έχω ταχθεί με κάποιους ακόμα συμμαθητές υπέρ της σκέψης να αφιερώσουμε κάποιες ώρες σε συζήτηση για το Γρηγορόπουλο, για την εξουσία που μας τραμπουκίζει πολυπλεύρως και τις κοινωνικές αντιλήψεις με τις οποίες μπουκωνόμαστε. Ντιμπέιτ λοιπόν, με εμάς από τη μια πλευρά να εξηγούμε τα γιατί και ότι η γη δεν είναι επίπεδη, τους καθηγητές να θέλουν να προχωρήσουν ύλη και τους άλλους μισούς συμμαθητές να λένε » παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα δεν έγινε και κάτι» ( ανατριχιάζω όταν θυμάμαι αυτή την κουβέντα).

Με τα πολλά πείθονται και αφιερώνουμε ένα δίωρο να εκφράσει ο καθένας το σκεπτικό του, να μιλήσει, να μοιραστεί ιδέες,με εμένα συντονίστρια (τρελό καμάρι θυμάμαι) στο βάθρο, μπας και καταφέρουμε να γίνει κουβέντα.

Ο καθηγητής Χ καθόταν στο τελευταίο θρανίο και δεν έβγαζε λέξη. Άρχισα από ένα σημείο και μετά να τον παρατηρώ, μήπως και δω οποιαδήποτε αντίδραση, αυτός τίποτα, σκουντήξτε τον, παίζει να έπαθε εγκεφαλικό φάση.

Μονό ένα δευτερόλεπτο μου έριξε ΑΥΤΟ το βλέμμα, το ¨είστε μικροί, ανίδεοι και ανώριμοι, ψευτοεπαναστάτες που δεν ξέρετε που παν τα τέσσερα, μεγαλώστε λίγο και θα δείτε, όλοι μικροί επαναστάτες ήμασταν», αυτό το βλέμμα της βεβαιότητας πως «σε κάποια χρόνια και σεις θα κοιτάτε τους νέους όπως κοιτάω εγώ εσάς και θα κουνάτε το κεφάλι».

Συγγνώμη κύριε Χ, και κάθε Χ, που δεν καθίσαμε τότε στα αυγά μας και προσπαθούμε να μην τα κλωσήσουμε ποτέ, συγγνώμη που δεν μας ενδιέφερε μόνο το είκοσι στο διαγώνισμα και το γεμάτο βιογραφικό, που δεν κοιτάμε μόνο χαμηλά γιατί η επιτυχία σε θέλει με σκυμμένο το κεφάλι, που δεν θέλουμε να τρώμε κουτόχορτο,που δεν ονειρευόμαστε γνώση συγκρατημένης συγκίνησης, αριστεία σνομπισμού, μορφωμένα ποτάκια, κράξιμο και γραβατούλα, ταγεράκι και ξεμάλλιασμα. Συγγνώμη αν ο μικροαστισμός σας παθαίνει εγκεφαλικό, ας πω κι εγώ ένα «τα ‘θελε και τα ‘παθε».

Προσέχτε μάγκες, μπορεί να τους βρίζουμε αλλά να θυμάστε πως ο χειρότερος μπάτσος ίσως κρύβεται μέσα μας.

Ιούλης του 2019…Το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου αναγνώρισε ομοφώνως το Μεικτό Ορκωτό Λαμίας στον Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό σημαίνει ότι δεν του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, καθώς και ότι μπορεί να αποφυλακιστεί συντόμως. Ο εισαγγελέας πρότεινε ποινή κάθειρξης 15 ετών, με την τελική απόφαση του δικαστηρίου να είναι η ποινή των 13 ετών.

Κι είχαμε πάλι τόσα να πούμε, για τη δικαιοσύνη που ισοσκελίζει την ανθρώπινη ζωή με δεκατρία χρόνια κάθειρξης, για το πώς φτάσαμε να μην περιμένουμε πια δικαιοσύνη απ’τα αστικά δικαστήρια. Να ρωτήσουμε πώς γίνεται ο «πρότερος έντιμος βίος» του δολοφόνου να ζυγίζει πιο πολύ από την ζωή του θύματος. Ναι, προφανώς έντιμος πρότερος βίος σημαίνει ότι στις προηγούμενες βολές δεν είχε στοχεύσει σωστά… Αλλά έβλεπα στα μάτια του κόσμου, πάνω απ’όλα να τον καίει να πει «Αλέξη, συγγνώμη.»

Κανονικά τα  παιδιά γεννιούνται, μεγαλώνουν, ονειρεύονται, ερωτεύονται.  Πες μου μαμά, πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά, που αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν, δεν ονειρεύονται, ούτ’ ερωτεύονται. Πες μου μαμά… Πες μου αν πεθαίνουν· πες μου αν πεθαίνουν κανονικά.

Εσείς υπερασπίζεστε παιδεραστές και πρεζέμπορους, την αστυνομική βία, τη συγκαλυμμένη τρομοκρατία και τα «καθαρίσματα». Εμείς υπερασπιζόμαστε πρόσφυγες και καθαρίστριες και 15χρονους που «κάτι έκαναν τέτοια ώρα στα Εξάρχεια». Αυτή είναι η διαφορά μας.

Η εκδίκησή μας είναι τα ενισχυμένα όνειρά μας, η αυξημένη μας επιθυμία, τα πνεύματα μας όλο και πιο εμπρηστικά. Η εκδίκησή μας είναι κάθε πέτρα στο οδόστρωμα των πόλεων σας, κάθε χαμόγελο που αρνείται να σβηστεί, κάθε κουκούλα που κρατάει φευγαλέα αναμνήσεις από μακριές νύχτες μάχης. Η εκδίκησή μας δεν είναι να χάσουμε την ελπίδα. Η εκδίκηση μας είναι να είμαστε ευτυχείς. Πετάτε ό,τι θέλετε ρε εμείς θα αποφεύγουμε τις κρότου λάμψης χορεύοντας.

«Θα έρθουν παιδιά,έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για την αλλαγή. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν. Για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν. Για εικόνες που ποτέ δεν εκφράστηκαν με λόγια.» (Γιώργος Χειμωνάς)

Θα έρθουν, και θα τους φοβηθούν όλοι οι βολεμένοι αυτού του κόσμου.