Στη θάλασσα – Της Έφης Αγγελοπούλου

Στη θάλασσα, μέσα κι έξω απ’ αυτή διαλύεσαι, γίνεσαι διαλύτης και διάλυμα. Είσαι ελαφρύς πολύ, μ’ ένα μυαλό να σε τραβάει προς τον πυθμένα. Ποιος θα σε από-τραβήξει; Δεν μπορείς να κοιμηθείς, άρα ούτε να επιπλεύσεις. Δεν μπορείς να σηκωθείς, άρα ούτε και να βουτήξεις. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια, άρα να περιμένεις. Να περιμένεις σε μια καρέκλα σκηνοθέτη που βουλιάζει στην άμμο. Ο ρυθμός δεν είναι πια γρήγορος. Οι σκέψεις όμως μένουν και περιμένουν στη φουρτούνα τους. Αν είμαστε η θάλασσα, θα μπορούμε να μιλάμε για ουρανούς κι αστέρια; Το ωμέγα του ωκεανού σε φυλακίζει, δε φτάνεις ποτέ στην άκρη του. Κολυμπάς και δεν έχει τέλος το μπλε, η αλμύρα, η ελευθερία.

Η στεριά δεν είναι σωτηρία, δε θα βγεις να τη φιλήσεις σα να την περίμενες αιώνες. Δε θα διαβάζεις στο ημερολόγιό σου λόγια γι’ αυτήν προσμονής και υπόσχεσης για εκείνους που σε καρτερούν μαζί της. Στο ημερολόγιό σου γράφεις γι’ αυτό που μόνο μπλε δεν είναι στο μυαλό σου. Είναι τα πάντα κι όλα εκείνα που δεν ανήκουν στο δικό σου πάντα. Το τραγούδι λέει πως κάποτε θα’ μαστε η θάλασσα, μέσα στη θάλασσα ή θα είμαστε η πηγή της ή ακόμα και η πληγή της.

Δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ένα παντοτινό σημάδι ή μια απέραντη ελευθερία; Μια ατελείωτη αρχή ή αυτό που δε λησμονείται ποτέ; Μπορώ να τα διαλέξω όλα και κυρίως να διαλέξω πώς να τα πω, φωναχτά και σιγανά μαζί. Ακουμπώ τις άκρες των χεριών μου πάνω σ’ ένα κύμα. Αυτό δε με κρατάει, αντίθετα μ’ αφήνει, με σπρώχνει να φύγω.

Όταν θα’μαστε η θάλασσα, μέσα στη θάλασσα, θα είμαστε και η βροχή και το ποτάμι και το αλάτι και το κύμα και ο αφρός και η φουρτούνα κι η γαλήνη και η δίψα των ανθρώπων, εκείνη που είναι μια λαχτάρα να βουλιάζουν χωρίς να πνίγονται. Γιατί, δεν έχω ακούσει για καλύτερο χωρίς, για καλύτερο κενό. Και μπορεί να είμαστε και η στεριά μαζί, η ακροθαλασσιά. Σ’ αυτή θα φτάσουμε το βράδυ, χορεύοντας αργά.  Κι όταν θα μαζευτούμε πάλι πίσω δε θα είναι η σειρά μας να ξαναγυρίσουμε και δε θα ξαναγυρίσουμε. Θα’μαστε επιτέλους η θάλασσα.