»Παράσιτα» – Του Πάνου Λιάκου

Κατά δεύτερον, με τις πρώτες ατάκες αντιλαμβάνεσαι ότι ο Χο, μαζί με το συνεργάτη του στο σενάριο, θέλησαν να κάνουν τους χαρακτήρες οικείους. Είναι ήρωες που παλεύουν για την επιβίωση, που σαν και εμάς κλέβουν διαδίκτυο από τους γείτονες και για να πιάσουν σήμα αναζητούν κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά του σπιτιού. Ο πάτερ φαμίλιας διδάσκει κόλπα επιβίωσης, είναι φάτσα, σωστός αρουραίος. Κατά αυτό τον τρόπο, ο γιος της οικογένειας θα πιάσει δουλειά σαν ψευδοδάσκαλος στο σπίτι μιας μεγαλοαστικής οικογένειας (με μότο του πατέρα »Don’t cross the line», οπότε καταλαβαίνεις…) κι από εκεί ξεκινούν τα διάφορα κόλπα προκειμένου οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του σπιτιού (οικονόμος, σοφέρ, δασκάλα τέχνης) να αντικατασταθούν από τα μέλη της φτωχής οικογένειας.

Είναι σημαντικό ότι όλο αυτό το περί ανισοτήτων, περί αθέμιτου ανταγωνισμού ακόμα και ανάμεσα σε εκπροσώπους της ίδιας κοινωνικής τάξης, οι σεναριογράφοι το αφηγούνται μέσα από τα είδη της αλληγορίας και ιδίως του θρίλερ και της μαύρης κωμωδίας. Είναι, λοιπόν, μια κατάμαυρη σάτιρα που ξαφνιάζει με τις ανατροπές, τις επιβραδύνσεις της ακόμα-ακόμα, τους ήχους της και τη χρήση της φωτογραφίας. Ξαφνιάζει, κυρίως, ως προς το πού πετάει τα βέλη της κάθε φορά. Σχεδόν παντού, όπως οφείλει αυτό το είδος να κάνει. Και οι ηθοποιοί με επιτυχία τη μια στιγμή παίζουν σε ύφος κωμικό (ιδίως στο πρώτο μέρος εντύπωση προκαλεί ακόμα και η στάση του σώματος των μελών της πιο φτωχής οικογένειας όπως επίσης και ο μάλλον καθοδηγούμενος εκ σεναρίου τρόπος που βγάζει το παράλογο η αστή μάνα- Yeo-jeong Jo) και την επόμενη η μάσκα μεταστρέφεται…