Όχι »αγαπητέ» ΜΑΤατζή… – Του Αλέξανδρου Λίβανου

Θα πιάσω το θέμα από την ρίζα του. Είσαι ένα αγνό παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Σαν παιδί είναι ξεκάθαρο ότι τάσσεσαι υπέρ του καλού και όχι του κακού. Θέλεις να πιάσεις τον κακό και να σπείρεις την δικαιοσύνη παντού γύρω σου. Μέχρι εκεί είσαι ένας μικρός ήρωας που όλοι καμαρώνουν εμπνέοντας τους μεγαλύτερους. Τα πρώτα σου παιχνίδια είναι συνήθως στρατιωτάκια, όπλα και αυτοκίνητα. Ας μην το αρνηθούμε, σαν παιδάκια όλοι ξελιγωνόμασταν, όταν βλέπαμε τα όπλα στα πανηγύρια της περιοχής μας. Ακόμα και τώρα ακούς σε συζητήσεις ανδρών να μιλάνε για αυτά τα  «όμορφα» χρόνια που  παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους και «πόλεμο» με τα κλασικά όπλα με τις μπίλιες. Δημιουργούσαμε λοιπόν νόμους και ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι όσο τίποτα άλλο. Όταν από ατυχία ή απροσεξία  χτυπούσαμε έναν φίλο μας, στεναχωριόμασταν και συνήθως κλαίγαμε. Αυτή μας η κίνηση αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο όμορφα μαθήματα της ζωής. Όπως και όταν έναν φίλο μας τον μάλωναν οι γονείς του εμείς ήμασταν εκεί για να τον παρηγορήσουμε και να τον κάνουμε να αισθανθεί καλύτερα ό, τι και αν είχε κάνει.

Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο σχολείο όπου σιγά σιγά αρχίσαμε να «σκληραίνουμε» τείνοντας έτσι να γίνουμε «άνδρες». Από το σχολείο κρατήσαμε τις ανέμελες στιγμές μας, την έμπνευση από κάποιους διαλεγμένους δασκάλους και φυσικά ριζώθηκε μέσα μας η εκπαίδευση που λάβαμε. Μυηθήκαμε στο ελληνικό πνεύμα, μάθαμε για την δημοκρατία που φώτισε την γη από άκρη σε άκρη, τραγουδήσαμε όλοι μαζί το «Βάζει ο ντούτσε την στολή του» και φωνάξαμε όλοι παρέα «Ελευθερία ή Θάνατος».

Φύγαμε από το σχολείο και ήρθε η στιγμή να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας για πρώτη φορά. Κάπως έτσι ήρθε η στιγμή η δική σου, να ακολουθήσεις το όνειρό σου και να εργαστείς για το καλό και το δίκαιο αυτού του τόπου.

Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια παρένθεση και θα σε παροτρύνω να διαβάσεις την «Πολιτεία» του Πλάτωνα που πιθανώς δεν έχεις διαβάσει. Δεν έχω σκοπό να σου κάνω μάθημα με αυτήν μου την τοποθέτηση, αν έτσι φαίνεται, αλλά να σου κάνω ένα δώρο υπερηφάνειας την οποία νιώθεις εν αγνοία σου.

Εν συνεχεία λοιπόν, πέρασες σε μια σχολή αστυφυλάκων ή αξιωματικών ή κατετάγης με προκήρυξη του κράτους ως ειδικός φρουρός, με απλά λόγια, το κατώτατο όργανο της δικαιοσύνης. Με το γεγονός ότι διάλεξες να είσαι ο κατώτατος δεν έχω κανένα θέμα, καθώς η ομαδική δουλειά μας πάει μπροστά και όχι ο τίτλος. Δεν μπορώ να σου κρύψω βέβαια ότι θλίβομαι που εσύ πήρες την θέση ενός γιατρού σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή την θέση ενός εκπαιδευτικού που είναι υπεύθυνος να μεταλαμπαδεύσει την γνώση στα παιδιά μας·  γνωρίζουμε καλά και οι δύο ότι από τα νηπιαγωγεία έως τα Πανεπιστήμια υπάρχει έλλειψη και φυσικά έχουν σταματήσει οι νέοι διορισμοί. Αυτό βέβαια δεν είναι δικό σου λάθος οπότε δεν σου καταλογίζω την πλήρη ευθύνη.

Ολοκλήρωσες λοιπόν την εκπαίδευσή σου, εξετάστηκες σε μαθήματα δικαίου της Νομικής σχολής τα οποία πέρασες αέρα και άδικα. Μην το αρνηθείς, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε γνωστούς αστυνομικούς που το έχουν παραδεχτεί. Άλλωστε φαίνεται και από τις μετέπειτα ενέργειές σου στο σώμα. Δεν είσαι μόνο εσύ φυσικά. Κολυμπάς στα ίδια νερά πλάι σε ένα μεγάλο ποσοστό φοιτητών που κομματοποιήθηκαν, για να περνάνε τα μαθήματα αντίστοιχα. Σάπιο το εκπαιδευτικό, σάπιο και το σύστημα εξουσίας. Δυστυχώς για όλους, καθώς τα αποτελέσματα αυτών πλήττουν βαθύτατα την κοινωνία μας.

Αφού λοιπόν προϊδεάστηκες με την πορεία ως τώρα διαλέγεις να συνεχίσεις τον δρόμο αυτό. Πήρες λοιπόν τον δρόμο για τα Άγραφα, την Κρήτη, την Χαλκιδική, την Ήπειρο και κάθε όμορφο και πλούσιο τοπίο και το παραχώρησες χωρίς την συναίνεση του λαού μας σε εταιρίες κολοσσούς με σκοπό τις εξορύξεις (πετρελαίου, υδρογονανθράκων, χρυσού κτλ.). Διάλεξες να υπερασπιστείς τις ανεμογεννήτριες που θα μολύνουν τον τόπο σου, θα τον ερημώσουν και θα χαλάσουν την ποιότητα του οξυγόνου και του φαγητού που καταναλώνεις καθημερινά. Διάλεξες λοιπόν να υπερασπιστείς το χέρι του εχθρού που αντί να έρθει με όπλα σε δελέασε με χρήμα και εξουσία. Διάλεξες να είσαι η ασπίδα του κακού που σου κλέβει μέσα από τα χέρια σου ό, τι πολυτιμότερο είχες έως τώρα , τον ΤΟΠΟ σου. Έχεις ιδέα, τι θα σου έκανε ο Κολοκοτρώνης αν σε είχε μπροστά του; Έχεις ιδέα πώς θα ήταν το βλέμμα του προπάππου σου που πέθανε στον πόλεμο του ’40 αν ήξερε ότι υπερασπίστηκες τα ξένα κεφάλαια που εξαγόρασαν τα δημόσια έργα σου, τους δρόμους, τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά σου;

Διαλέγεις να χρησιμοποιείς την βία απέναντι σε ανθρώπους που μάχονται για το καλό του τόπου μας. Διαλέγεις να χτυπάς ανελέητα το μέλλον του τόπου σου, τους μαθητές και τους φοιτητές που μάχονται για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Βαφτίζεις τις επιχειρήσεις αυτές ως «εξάλειψη της τρομοκρατίας και των ναρκωτικών». Για πες μου λοιπόν, αγαπητέ, τρομοκρατία είναι ο νέος που πετάει μπογιές ή το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας και τους φόρους μας σε ξένες εταιρίες; Τρομοκράτης είναι αυτός που αντιστέκεται ή αυτός που μας υποδουλώνει στην κατάσταση αυτή; Τρομοκράτης είναι ο αντιμπεριαλιστής και αντιαμερικάνος ή οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα καρτέλ που σπέρνουν τον θάνατο μέσω των ναρκωτικών σε κάθε γειτονιά αυτής της χώρας και φυσικά εσύ τους κάνεις πλάτες;

Με λίγα λόγια φάσκεις και αντιφάσκεις, αγαπητέ μου, και υπηρετείς το άδικο. Ήρθε η στιγμή λοιπόν να μοιραστώ μαζί σου ένα χωρίο από το έργο που σου είπα να διαβάσεις προηγουμένως. « Όταν η αδικία υπάρχει μέσα σε ένα άτομο, θα το κάνει ανήμπορο να πράξει, καθώς το άτομο αυτό θα διχογνωμεί και δεν θα μονιάζει με τον ίδιο του τον εαυτό και έπειτα θα το κάνει να εχθρεύεται και τον εαυτό του και τους δίκαιους».

Σου καταλογίζω ευθύνες λοιπόν ΜΑΤατζή. Έγινες η χειρότερη εκδοχή αυτού στο οποίο μάχεσαι ενάντια. Είσαι ένας τρομοκράτης και δεν αξίζεις το εθνόσημο που φοράς αυτή την στιγμή. Το εθνόσημο αυτό είναι μια ωδή στην ελευθερία και δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με εθνική υπερηφάνεια αντιθέτως έχει να κάνει με την ουσία του ελληνικού πνεύματος που εσύ ρεζιλεύεις σε κάθε σου κίνηση. Θυμίζεις Τάγματα Ασφαλείας -ή καλύτερα- είσαι η εξέλιξη τους. Το συναίσθημα που προκαλείς σε εμένα και ολόκληρη την κοινωνία είναι αποκρουστικό. Μέσα μου όμως μια ανώτερη ανθρωπιστική δύναμη μου λέει να σε αγκαλιάσω και να σου δώσω την αγάπη που δεν έμαθες να δίνεις, έτσι ώστε να πορευτούμε στον κοινό μας δύσκολο και συνάμα όμορφο δρόμο με αλληλεγγύη και ειρήνη.

Σε παρακαλώ λοιπόν. Άλλαξε μυαλά! Μπορείς και έχεις δυνατότητες. Αν μπορείς να κάθεσαι τόσες ώρες μέσα στο κρύο και να χτυπάς συμπολίτες μας, είμαι σίγουρος και το πιστεύω ότι μπορείς να κάνεις καλύτερα πράγματα από αυτό. Για το δικό σας καλό αρχικά πρέπει να σταματήσετε αυτό που κάνετε. Πόσο ακόμα θα αντέχεται να δηλητηριάζετε τους εαυτούς σας με τόση βία και μίσος; Πόσο ακόμα θα αντέχετε να είστε το πιόνι της εκάστοτε κυβέρνησης και να χρεώνεστε τα λάθη τους; Αν το κάνεις για τα χρήματα και την σιγουριά, δεν έχεις δικαιολογία. Θα έπρεπε να σταλείς ξανά στο δημοτικό και να διδαχθείς τα βασικά για την ομορφιά της ζωής. Κανείς μας δεν τα βγάζει πέρα εύκολα . Όλοι έχουμε μισθούς που δεν φτάνουν καλά καλά για τους λογαριασμούς, παρόλα αυτά φορολογούμαστε για να έχουμε ανθρώπους σαν εσένα που να μας προστατεύουν και όχι να ξεπουλάνε τα ιδανικά μας.

Είναι δύσκολη η αλλαγή, αλλά αυτή μας οδηγεί στην εξέλιξη. Και να είσαι σίγουρος ότι τότε η κοινωνία θα σε αγκαλιάσει και θα σε συγχωρέσει για ό,τι έκανες. Ίσως τότε να σε συγχωρέσω και εγώ, όχι μόνο για την βία που έχω υποστεί αλλά που πρόδωσες όλα αυτά που ονειρευόμασταν, όταν ήμασταν παιδιά… Και να ξέρεις, αυτό πονάει περισσότερο απ’ όλα.

Σας περιμένουμε λοιπόν όλους εσάς που χάσατε τον δρόμο σας. Μέχρι τότε όμως να θυμάστε ότι είστε οι πρώτοι και μεγαλύτεροι προδότες. Είστε άνανδροι και απάνθρωποι.

Ντροπή σας.