»O σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε» – Του Αποστόλη Σερέτη

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, ίσως πολύ χειρότερα από όσο θα μπορούσε ο καθένας να είχε φανταστεί. Άσχημος τρόπος να ξεκινήσεις ένα κείμενο ε; Δεν ξέρω, είναι στιγμές που προσπαθείς να βρεις λέξεις να ντύσουν τα γεγονότα, την πραγματικότητα. Όμως η αδυναμία να το κάνουμε, ίσως να δείχνει και τη γύμνια μας. Τη γύμνια μας ως άνθρωποι οι δε αλλά και τη γύμνια μας ως πολιτικά όντα. Δεν θέλω όμως να μιλήσω για ανθρωπιά ακόμα.

Η πλειοψηφία του λαού και όχι το μικρό παρεάκι μιας Αριστεράς που παραπαίει, δεν αντιλαμβάνεται τα όμορφα κείμενα στήριξης στους πρόσφυγες. Η κοινωνία μας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη εκφασίζεται με ρυθμούς που κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί. Η πλειοψηφία του λαού δεν νοιάζεται γι’αυτά. Μήπως ο Κώστας Τριπολίτης είχε δίκιο όταν μας έλεγε:
»Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος »…; Θέλω να πιστεύω ακόμα πως όχι.

Διαλύσαμε την ουσία των λέξεων με το να τις χρησιμοποιούμε στην προσπάθεια μας να διαμορφώσουμε την πραγματικότητα που μας βόλευε. Μέσα στην πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων και του παγκόσμιου καπιταλισμού, ορίσαμε τη θέση μας γύρω από μικρές νίκες των μηδαμινών πολιτικών οργανισμών με τους οποίους παλέψαμε και δεν αμφισβητώ όσα έζησε ο καθένας μας. Αλίμονο. Όμως τα προβλήματα είναι εδώ. Διογκώνονται. Πολλοί τον Μάιο πανηγύρισαν για την εκλογική συντριβή της Χρυσής Αυγής. Όμως ο Χρυσαυγιτισμός νικάει. Λίγες φωνές το είδαν. Δυστυχώς. Για ακόμα μια φορά φανήκαμε λίγοι. Εμείς φταίμε. Εμείς. Κλειδωμένοι μέσα σε εμμονικές ερμηνείες της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, αποκοπήκαμε από το λαό. Δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε την ελληνική κοινωνία από τους μηχανισμούς που φυτεύουν καθημερινά τον ρατσισμό και τον φασισμό. Φταίμε. Πως γίνεται να χαιρόμαστε για μικρές νίκες απέναντι στους χρυσαυγίτες όταν η μήτρα που γεννάει ανθρώπους σαν τη γυναίκα στη Λέσβο που βγήκε και απώθησε με τους υπόλοιπους τη βάρκα βρίζοντας χυδαία μια μάνα με το παιδί της μέσα στη βάρκα; η μήτρα που κρατάει ζωντανό το φίδι, είναι εδώ και κυριαρχεί. Η μήτρα που χαρακτηρίζεται από την ελλειπή εκπαίδευση και την παιδεία που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της οικονομικής ελίτ, το παρακράτος της ελίτ που αξιοποιεί αυτούς τους »ανθρώπους» για να χτυπάνε εργαζόμενους σε απεργίες και να κάνουν προβοκάτσιες σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, η ελίτ που για να αυγατίσει τα κέρδη της προκαλεί φτώχεια, ανεργία, άνιση κατανομή πλούτου, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η ελίτ που μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει προσπαθεί να παραπληροφορεί το λαό για να μην ενισχύσει ο λαός τις δυνάμεις που απειλούν την εξουσία της, συνεχίζει να υπάρχει.  Και όλα αυτά, η παραπληροφόρηση, τα οικονομικά συμφέροντα των λίγων, η ημιμάθεια, τα λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα, η αδιαφορία που καλλιεργούν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους στους πολίτες του, η κοινωνική αφασία, η αστική δικαιοσύνη που καταδικάζει εργάτες, εργαζόμενους αγωνιστές, αγρότες, δικάζει φοιτητές αγωνιστές της ζωής και πόσους άλλους αλλά έμποροι ναρκωτικών, όπλων, καταχραστές δημόσιου χρήματος, είναι ελεύθεροι, όλα αυτά είναι ακόμα εδώ. Και αυτά είναι η τροφή του φασισμού. Αυτά πρέπει να ανατραπούν για να τελειώνουμε για πάντα με αυτούς.  Ο Μπρεχτ μας έλεγε: »Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.»

Και να είμαστε εδώ. Από τη μία μεριά ένας Ερντογάν να εργαλειοποιεί εκατομμύρια πρόσφυγες, μετανάστες για να ασκήσει πιέσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή μια Ελλάδα που επειδή οι κυβερνήσεις της αρνούνται να συγκρουστούν με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, να χτυπήσουν τη συμφωνία Δουβλίνο 2 καθώς και τη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας, ώστε να ανοίξουν τα σύνορα αυτοί που αποκαλούνται σύμμαχοι μας, επιλέγουν την πόλωση και τους εθνικιστικούς παροξυσμούς. Το αποτέλεσμα είναι να κερδίζουν έδαφος οι ακραίες φωνές και να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη από την ουσία των προβλημάτων. Στη Τουρκία η οικονομική κατάσταση των κατοίκων είναι τραγική με την έξαρση του εθνικισμού να οδηγεί σε πογκρόμ κατά μεταναστών και προσφύγων όπου οι αρχές τους βάζουν μπροστά και δεν δίστασαν να πυροβολούν για να μη γυρίσουν πίσω στη Τουρκία από το σημείο που έφτασαν στον Έβρο. Από την άλλη στην Ελλάδα όπου έχει εγκλωβιστεί σε συμφωνίες απάνθρωπες εξαιτίας της υπαλληλικής σχέσης των κυβερνήσεων τους με τους μεγάλους του κόσμου, αξιοποιεί τη κατάσταση για να κρύψει την διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, την αστική συνταγματική εκτροπή έστω, στα νησιά από τα ΜΑΤ, με κλίμα πολέμου. Όμως δεν θα κλείσω το κείμενο με αυτές τις αναλύσεις. Ίσως σε κάποιο άλλο κείμενο. Ίσως με ένα άλλο ύφος. Ίσως ποτέ. Ίσως κάπου αλλού. Δεν ξέρω. Είναι επίσης θλιβερό να διαβάζω ανακοινώσεις οργανώσεων οι οποίες ουσιαστικά αθωώνουν την πολιτική Ερντογάν, δεν βλέπουν τη τακτική της εργαλειοποίησης του προσφυγικού από πλευράς Ερντογάν και φυσικά δεν αναφέρονται στο ρόλο του ΝΑΤΟ. Πολύ κακό. Και ανησυχητικό.

Το τελευταίο κομμάτι είναι για τη γυναίκα εκείνη που όλοι είδαμε στη Λέσβο, για τον Μάνεση που έδειξε βίντεο του 2015 με πρόσφυγες, για τον Ευαγγελάτο που υποστήριξε ότι χτυπούσαν ένα παιδάκι πάνω από καπνούς όταν είναι γνωστό ότι ο καπνός λειτουργεί αποτρεπτικά στην επιρροή του δακρυγόνου. Δεν θα πω άλλα επ’αυτού, αν το αμφισβητείτε »πατριώτες» μου ψάξτε. Δεν είναι δύσκολο.

Λέτε ότι με το παραμικρό κάποιος σας λέει φασίστα ή ρατσιστή. Δεν έχετε άδικο, αλήθεια είναι ότι αυτοί οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί χρησιμοποιήθηκαν πολύ εύκολα κυρίως από δικαιωματικούς στους οποίους πήξαμε. Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ φασίστα όποιον αγαπάει την πατρίδα του. Κι εγώ αγαπώ τον τόπο μου. Θεωρώ όμως φασίστα όποιον αγαπάει τη χώρα του με το να μισεί τις άλλες. Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ρατσιστή όποιον αγανακτεί με το να λέει ότι μας έχει εγκαταλείψει το κράτος, υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες άστεγοι, να μην βάλουμε προτεραιότητα; Εκεί εγώ πρέπει να σκύψω στον προβληματισμό σου και να μιλήσουμε για το τι πρέπει να κάνουμε να κερδίσουμε καλύτερη ζωή. Αλλά σε θεωρώ ρατσιστή όταν μου προτάσεις την πίστη του άλλου επειδή είναι διαφορετική από τη δική σου. Όταν εκφράζεσαι χυδαία σε μία μάνα με ένα μωρό πάνω σε βάρκες. Γιατί ξέρεις ειδικά εσύ που έχεις και παιδιά, ότι καμία μάνα δεν θα έμπαινε σε μια βάρκα με το μωρό της αν δεν κινδύνευε η ζωή του μωρού της. Το ξέρεις καλά. Σε θεωρώ ρατσιστή όταν υποστηρίζεις μαχαιροβγάλτες.

Σε θεωρώ ρατσιστή όταν επιλέγεις να εναντιωθείς στη σπίλωση ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Και ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Δεν σε νοιάζει ότι είναι ξένοι. Όχι. Τη φτώχεια τους λυπάσαι. Κάνεις διακρίσεις με βάση τη ταξική καταγωγή, την οικονομική κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο, το επάγγελμα, τη τοπική καταγωγή, το φύλλο. Είσαι ρατσιστής εις βάρος των ναρκομανών, των ομοφυλοφίλων, των φορέων του AIDS, σε ανθρώπους με ποινικό μητρώο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι ιδιοκτήτες της γης στην οποία συγκατοικούμε εγώ και εσύ, από το πρωί μέχρι το βράδυ, σου σερβίρουν οτιδήποτε για να σε στρέψουν εναντίον των ανυπεράσπιστων ανθρώπων.

Τώρα είναι οι πρόσφυγες. Παλιά τι ήταν; Μήπως ένα 15 χρονο που τι ήθελε στα Εξάρχεια; Στις απεργίες τι ήταν; Παλιοκομμούνια που ζητάνε κράτος πρόνοιας, συντάξεις, δημόσια παιδεία και υγεία για όλους, ακόμα και για σένα. Στα στενά των Εξαρχείων τι ήταν; Κάποιες άπλυτες και τσογλάνια ανάρχες που καλά τους έκαναν και τα ξεβράκωναν; Τώρα που είδες να σπάνε την περιουσία σου τα ΜΑΤ μπροστά σε όλες τις κάμερες τι επέλεξες; Να στραφείς πάλι στον αδύναμο που αυτή τη φορά είναι οι πρόσφυγες. Φοβάσαι τη φτώχεια. Θες τη βόλεψη σου. Μακριά από σένα κι ας είναι. Αρνείσαι να δεις τη σχέση αιτίου αποτελέσματος σε ότι συμβαίνει γύρω σου. Δεν σε νοιάζει να δεις τη ρίζα. Γιατί όταν την ανακαλύψεις θα πεις »Θεέ μου τι τέρας ήμουν! Ποιους στήριξα!». Αλλά δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις. Αρνείσαι να διδαχτείς από την ιστορία.

Εσύ που νοιάζεσαι για το λαό και την πατρίδα που ήσουν στην απεργία; Που ήσουν στους πλειστηριασμούς, στις απολύσεις, στους ξυλοδαρμούς ανθρώπων που ζητάνε δουλειά; Μίλησες; Αγωνίστηκες για δημόσια παιδεία, παιδικούς σταθμούς ή σου φταίνε οι »ξένοι» για όλα; Έχεις εγκλωβιστεί σε μία μόνιμη επίδειξη της δήθεν ανωτερότητας σου. Νιώθεις την ανάγκη να ανήκεις σε ένα ομοιογενές σύνολο για να νιώσεις ασφαλής. Φοβάσαι το άγνωστο και το διαφορετικό. Είσαι γεμάτος προκαταλήψεις λόγω της διαπαιδαγώγησης των οικογενειών και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον με αδυναμία να κρατήσεις τα θετικά και να πετάξεις τα αρνητικά με το να θεοποιείς οτιδήποτε ακούς. Η απουσία πνευματικής σου καλλιέργειας σε κάνει θύμα απλοϊκών επιχειρημάτων πατριδοκάπηλων. Φανατίζεσαι από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ενώ οι ιδιοκτήτες της χώρας μας, σου λένε πως για την ανεργία και την εγκληματικότητα φταίνε οι μετανάστες. Σου λένε ότι αλλοιώνουν τον εθνικό πολιτισμό. Αλλά για ποιο εθνικό πολιτισμό μιλάμε όταν περνάς ώρες ατελείωτες με τα Survivor και τα GNTM με τα οποία σε ποτίζουν οι ιδιοκτήτες σου;

Έχω μέσα μου θλίψη και οργή. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως φτάσαμε ως εδώ. Μπορώ να αναλύσω. Το άδικο που έχουμε ζήσει καθημερινά δεν αρκεί για να μας ενώσει. Στρέφεστε στους αδύναμους. Καμία κουβέντα για το ΝΑΤΟ, για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ. Μη τυχόν και θίξουμε τα αφεντικά έτσι πατριδοκάπηλοι; Η κατάσταση αυτή χρειάζεται πολιτική λύση. Είναι επιτακτικό καθήκον να πούμε την αλήθεια στο κόσμο ακόμα κι αν το πληρώσουμε με τη ζωή μας. Και η αλήθεια είναι ότι ήρθε η ώρα να πούμε ένα μεγάλο όχι σε αυτούς που θέλουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι μέσα σε αυτό τον όγκο ανθρώπων υπάρχουν άνθρωποι του FSA και λοιποί φασίστες ή άνθρωποι που ο Ερντογάν πιθανόν να έβγαλε από φυλακές ή την εμπλοκή του καθεστώτος, εξάλλου πως βρέθηκαν δακρυγόνα του τουρκικού στρατού; Οι πρόσφυγες και μετανάστες απλά μπαίνουν στη μέση έντονων ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Όπως ο λαός μας. Να δούμε τον πραγματικό ένοχο. Η λύση που προτείνουν κάποιοι για να ανοίξουν τα σύνορα είναι τουλάχιστον αφελής με τις υπάρχουσες συνθήκες όταν έχουν υπογραφεί όλες οι αντιπροσφυγικές συμφωνίες του Ιμπεριαλισμού και το γεγονός ότι η μαμά ΕΕ έχει σφραγισμένα τα σύνορα βόρεια της Ελλάδας. Έτσι θα ήταν αντιανθρωπιστικό να στοιβάξουμε ανθρώπους στη χώρα μας, όταν υπάρχουν κλειστά σύνορα γύρω μας, έλλειψη υποδομών και να σηκώσει η χώρα μόνη της αυτό το ζήτημα.

Πιστεύω πως πρέπει να εναντιωθούμε στην ΕΕ, να ακυρωθεί το Δουβλίνο 2, να ανοίξουν τα σύνορα οι πρόσφυγες-μετανάστες να προμηθευθούν τα απαραίτητα έγγραφα και να πάνε στις χώρες που επιθυμούν. Παράλληλα να κλείσουν οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και ΗΠΑ στην περιοχή. Η κυβέρνηση κρίνεται επιβεβλημένο να ασκήσει τη μέγιστη πίεση και με όλα τα διαθέσιμα μέσα προς την ΕΕ για να αναλάβει τις ευθύνες τις οποίες αποποιείται. Να σταματήσει τώρα κάθε συμμετοχή και εμπλοκή στις ενέργειες και τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ που στηρίζουν την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία. Έτσι να κλείσουν οι Μόριες και να μην ακούμε εξοργιστικές προτάσεις για ξερονήσια και μυδράλια στα σύνορα. Αίσχος. Παλιάνθρωποι δεν θα γίνουμε. Δείτε όμως τη μεγάλη εικόνα. Όσο οι σύμμαχοι μας διαλύουν είτε με τις εταιρείες τους είτε με τους στρατούς τους οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν θα σταματήσουν. Και ίσως να έρθει και η σειρά μας αν συνεχίσουμε τα ναι να γίνουμε και εμείς. Τα ναι σκλαβώνουν. Τα όχι ελευθερώνουν. Ίσως να είναι η στιγμή των μεγάλων όχι και της δημιουργίας ενός οργανωμένου σχεδίου πολιτικής πρότασης πάνω στο ζήτημα στηριζόμενο στη λογική.