Nuovo Cinema Paradiso – Του Οδυσσέα Σουρίλα

Η αλήθεια είναι πως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να δω την ταινία αυτή μόνο μια φορά. Ήθελα να μου μείνουν ανεξίτηλα τα συναισθήματα που μου είχε δημιουργήσει την πρώτη. Δεν ήθελα να χαθεί η αρχική μαγεία. Αφού πέρασαν αρκετά χρόνια και μετά από πολλούς δισταγμούς, την ξανά είδα.

Αν μπορούσε να περιγράψει κανείς με μια λέξη αυτή την ταινία, η λέξη αυτή θα ήταν συναίσθημα. Όταν τελειώνεις την παρακολούθηση της  ένας κυκεώνας από συναισθήματα με κυριότερα την νοσταλγία και τον έρωτα ξεσπούν από μέσα σου. Το Nuovo Cinema Paradiso είναι μια ελεγεία προς τον κινηματογράφο. Ταυτόχρονα όμως είναι ένας ύμνος για τα χρόνια της εφηβείας και  τους πρώτους έρωτες.

 Ο Tornatore είναι ένας σκηνοθέτης που έχει ασχοληθεί και σε άλλες ταινίες του με τα χρόνια της εφηβείας και τις φαντασιώσεις των εφήβων, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η ταινία του “Malena”.

Το Cinema Paradiso ουσιαστικά είναι μια ταινία, που διαδραματίζεται με τη βοήθεια της ανάδρομης αφήγησης,  στο παρελθόν. Στο τώρα ο Salvatore είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης. Μαθαίνει για τον θάνατο του Alfredo, μιας πατρικής φιγούρας κατά την παιδική του ηλικία και αποφασίζει να γυρίσει μετά από 30 χρόνια στην πατρίδα του,  μια μικρή πόλη της Σικελίας. Στην αναδρομή  βρισκόμαστε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Χρόνια πείνας και πενίας για τους περισσότερους. Ειδικά για την οικογένεια του μικρού Salvatore τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, γιατί ο πατέρας του σκοτώθηκε στον πόλεμο και η μητέρα τους προσκολλημένη σε αυτόν, μεγαλώνει τα παιδία μόνη της. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά προτιμούσε να ζει με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο μικρός παρά τις δυσκολίες γνωρίζει μια αγάπη που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ: τον κινηματογράφο.

Παράλληλα, κατά τα χρόνια της εφηβείας θα γνωρίσει και τον μεγάλο αλλά ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής του, την Έλενα. Ουσιαστικά σε όλη την μετέπειτα ζωή του έψαχνε ένα υποκατάστατό της, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να την αντικαταστήσει. Είναι ένας έρωτας που μπλέχτηκε στα παιχνίδια της μοίρας και δεν ευόδωσε ποτέ.

Προσπαθώντας να καταλάβω από που προέρχονται όλα τα συναισθήματα μου, μετά την παρακολούθηση της ταινίας,  συμπεραίνω πως είναι ένας συνδυασμός σεναρίου και μουσικής. Από τη μία το  σενάριο είναι αναπάντεχο και γίνονται πολλές ανατροπές. Ανατροπές που δεν τις περιμένεις. Ανατροπές που δεν θες να γίνουν, γιατί έχεις δεθεί με τους ήρωες. Από την άλλη η μουσική του μεγάλου μαέστρου του κινηματογράφου, Ennio Morricone, δεν μπορεί να αφήσει τον θεατή ασυγκίνητο. Σίγουρα η μουσική που μας δίνει σε αυτή την ταινία είναι από τις καλύτερες που έχει γράψει. Είναι μια μουσική γεμάτη ζωή, αγάπη και κατά κύριο λόγο νοσταλγία.

Δεν θα γράψω περισσότερα τεχνικά πράγματα γιατί δεν θεωρώ πως χρειάζεται. Από την στιγμή που η ταινία αγγίζει το συναίσθημα του θεατή, τότε έχει εκπληρώσει και τον σκοπό της. Είναι σίγουρα μια ταινία που θα συγκινήσει και θα συνταράξει κάθε σινεφίλ, γιατί γυρνάει και εμάς τους ίδιους σε εποχές πιο αγνές και αθώες. Στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια και μας πλημμυρίζει με ένα αίσθημα νοσταλγίας για όσα αφήσαμε ανεκπλήρωτα.

Πηγή φωτογραφίας: www.imdb.com