Μια μέρα στο σπίτι – Της Μαρίας Ηλιοπούλου – Πεζώνη

   Ναι , ξέρω… είναι δύσκολο και απαιτεί πολλές θυσίες το να μείνει κανείς σπίτι του. Απαιτεί κόπο και ιδρώτα να προστατευτούμε από κάτι που μπορεί να αποδεκατίσει μια χώρα. Εξάλλου , σιγά… στην Ιταλία δίπλα μας οι άνθρωποι δεν έχουν υποφέρει αρκετά. Ενώ οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας περνάνε λίγα. Οι νεκροί δε, είναι άτομα μεγάλης ηλικίας , αν δεν πέθαιναν από Κοροναϊό θα πέθαιναν από γηρατειά. ΟΧΙ! Δεν είναι έτσι , πρέπει επιτέλους να ξεριζώσουμε την νοοτροπία του ‘’ Ελληνάρα ‘’ από το DNA μας!

   Είναι γεγονός ότι έχουν κλείσει σχολεία , πανεπιστήμια , δικαστήρια και γενικότερα όλοι οι χώροι συγκέντρωσης πολλών ανθρώπων για κάποιο λόγο και όχι επειδή έτσι ήθελε η κυβέρνηση επειδή ξύπνησε στραβά. Έχουν κλείσει όλα για να μείνουμε σπίτι και να προστατευτούμε. Οι νέοι μπορούν να περάσουν τον ιό σαν κρυολόγημα ή και να μην το καταλάβουν καθόλου ότι τον έχουν … όμως τι συμβαίνει με την μητέρα μας , τον πατέρα μας , την γιαγιά και τον παππού μας ; Τον γείτονα με τα αναπνευστικά προβλήματα ; Την γειτόνισσα που μόλις έκλεισε τα 67 ; Αυτοί που σε αντίθεση με τους νέους δεν έχουν αντισώματα ;Αλλά τι λέω … όλοι ξέρουμε την απάντηση του κλασικού Ελληνάρα ΄΄ σιγά που θα έρθει σ εμάς ΄΄ 

   Να θυμίσω ότι στην Ιταλία όταν έκλεισαν τα πάντα οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και στις καφετέριες λες και τους ανακοινώθηκε ότι βρίσκονται σε διακοπές. Το αποτέλεσμα μας δίνεται σήμερα στον συνολικό αριθμό των νεκρών από Κοροναϊό. Δεκάδες Ιταλοί συγκινούν με τα λόγια τους που δεν είναι άλλα από τα τραύματα τους και από συμβουλές του τύπου ΄΄ Μείνετε σπίτι γιατί εμείς την πατήσαμε και το πληρώνουμε με τις ζωές μας΄΄

   Η χώρα μας αφήνει πίσω πολιτικές και κομματικές πεποιθήσεις , στερεότυπα και παλεύει για τους πολίτες της. Το βασικό και το κυριότερο είναι να μείνουμε σπίτι. Δεν είναι και τόσο τραγικό στην τελική. Προσωπικά όλη τη χρονιά γκρίνιαζα και ανυπομονούσα να πάω σπίτι μου. Έλεγα άντε να τελειώσει η μέρα μου για να γυρίσω στο σπίτι μου, να ηρεμήσω , να χαλαρώσω , να διαβάσω ή και απλά να είμαι σπίτι μου. Τώρα που πρέπει να μείνω σπίτι γκρινιάζω για το αντίθετο… ίσως η γκρίνια και η κακομοιριά με τα πάντα υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους. Κι’ όμως το να μένουμε σπίτι δεν είναι και τόσο τραγικό, τραγικό θα ήταν να μέναμε σπίτι χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ , καθαρό νερό , φαγητό…   είναι λυπηρό ότι η έλλειψη διαδικτύου κάποιους τους ενοχλεί πιο πολύ από την έλλειψη νερού και φαγητού.  Μένοντας σπίτι μαθαίνουμε καλύτερα την οικογένεια μας , χθες ανακάλυψα το πόσο καλός κλέφτης είναι ο αδελφός μου στη μονόπολη ενώ πόσο άστοχος είναι στα βελάκια , το θέμα της αστοχίας βέβαια το διαπιστώσαμε εμπειρικά με το σπάσιμο ενός βάζου αλλά σιγά. Μένοντας σπίτι ανακαλύπτουμε και πράγματα για τον εαυτό μας , κρυφά ταλέντα που μπορεί να έχουμε ή και όχι. Σήμερα έφτιαξα κάτι απαίσια μπισκότα με καρύδα και πείστηκα ότι δεν είμαι καλή στη ζαχαροπλαστική. Το να μένουμε σπίτι δεν είναι και τόσο τραγικό αρκεί να το αντιμετωπίσουμε με λίγο χιούμορ. Επιτέλους θα δοθεί χρόνος για προσωπική καλλιέργεια  και καλλιτεχνική εκτόνωση. Όλα έχουν να κάνουν με την οπτική που βλέπουμε τα πράγματα … ας επιλέξουμε τη θετική πλευρά.

    Από την άλλη πλευρά την στιγμή που γκρινιάζουμε για τη διαμονή μας στην ασφάλεια του σπιτιού μας , ας σκεφτόμαστε μια μερίδα ατόμων που δεν έχει αυτή την πολυτέλεια . Στον αγώνα βρίσκονται γιατροί και νοσηλευτές που εγκαταλείπουν την ασπίδα του σπιτιού τους για το κοινό καλό. Βρίσκονται στην πηγή του κακού και σε ακραίες περιπτώσεις καλούνται να πάρουν αποφάσεις που δεν είναι αρμόδιοι. Στην Ιταλία οι γιατροί επιλέγουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει αφού οι νέοι παίρνουν προτεραιότητα στις λίγες θέσεις  των νοσοκομείων. Αυτές οι αποφάσεις στοιχειώνουν τον άνθρωπο γιατί δεν είναι εύκολο να πει εσύ που είσαι 70 λυπάμαι αλλά δε μπορώ να σε βοηθήσω , η μοίρα σου είναι ο θάνατος. Ακόμη, στους μάχιμους αγωνιστές πρέπει να προσθέσουμε τους υπαλλήλους των supermarket και των φαρμακείων . Άτομα που δουλεύουν για τρεις και εξήντα θέτουν την υγεία τους σε κίνδυνο για εμάς, για να μην μας λείψει τίποτα. Από την άλλη υπάρχουν και οι σύγχρονοι μαυραγορίτες και οι τελάληδες ψευδών ειδήσεων  με στόχο την αναστάτωση του λαού. Είναι σημαντικό επομένως να ακούμε τους ειδικούς όχι μόνο για εμάς αλλά και για τον συνάνθρωπο , τον εργαζόμενο και τον μαχητή.

   Ολοκληρώνοντας , έχει πλέον διαπιστωθεί πως ένας πόλεμος δεν περιέχει μόνο όπλα και μάχες σώμα με σώμα. Σήμερα , με την εξέλιξη της επιστήμης μπορεί να είναι και η δημιουργία  ενός ιού. Εξάλλου τα συμφέροντα πάλι παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Όποια  χώρα από τις σύγχρονες Μεγάλες  Δυνάμεις φτιάξει το εμβόλιο , αν δε το έχει φτιάξει ήδη, θα το πουλήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Συνεπώς μιλάμε για ένα τεράστιο και κερδοφόρο κεφάλαιο. Ζούμε στην εποχή που τα ήθη και ηθική ξεπουλιούνται έχοντας αντάλλαγμα την ζωή και την υγεία μας. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι  και να δικαιώσουμε αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να μας γονατίσουν με έναν ιό.