Κτητικότητα – Της Έφης Αγγελοπούλου

Πάντα θα θυμάμαι τότε που μου ζητήθηκε να γράψω ένα κείμενο χωρίς τελεία, δύσκολο μα ταξιδιάρικο και χειμαρρώδες, με τίτλο «Το τρένο». Αν το έγραφα σήμερα δε θα μου έφτανε μία σχολική ώρα, πιο πολύ θα σκεφτόμουν παρά θα έγραφα. Πιο πολλές οι μουντζαλιές παρά τα καλλιγραφικά. Θυμήθηκα πως έγραφα για λάθη και για τάσεις φυγής κι αποφυγής και για έναν από μηχανής θεό με μορφή τρένου που θα τα σάρωνε όλα στο διάβα του. Μα τι λάθη να είχε κάνει ένα παιδί; Και γιατί έχουμε ανέκαθεν αυτή την εντυπωσιακή μανία να θέλουμε να διώξουμε αυτούς τους “εχθρούς” εν ονόματι λάθη, να θέλουμε να τους στείλουμε σε προορισμούς πιο μακρινούς κι από αυτό το απέραντο για το οποίο πάντα σου μιλάω; Δικά μας είναι κι αυτά και ίσως ό, τι πιο δικό μας έχουμε.

Κανείς ποτέ δεν έχει βγει να πει φωναχτά, να πάρει ολόκληρη την ευθύνη, να μην αφήσει ούτε τόση δα για άλλους, θα έπρεπε να απαγορεύεται, να υπερασπιστεί με πρωτοφανή δύναμη και τάση κτητικότητας ένα κατάδικό του λάθος. Θα μου πεις οι αδυναμίες όσο κι αν συγκαταλέγονται στο βιβλίο με τίτλο «Οι “ανθρώπινες” συνήθειες», δεν είναι και οι πιο αγαπημένες στιγμές και γι’ αυτό θα με ρωτήσεις γιατί να εξαντλήσω μια ολόκληρη υπεράσπιση και όλα τα κόλπα μου για μία ακόμα ολοφάνερη αδυναμία. Κατά τη γνώμη μου επιμένω, ό, τι κι αν μου πεις, πως πρέπει να σταματήσουμε να δανείζουμε από εδώ κι από εκεί τις στιγμές μας και να σταματήσουμε να τις ξεφορτωνόμαστε με τόση προκλητική ανακούφιση στις ψεύτικες θάλασσες της άφεσης. Και κοίτα να ξεφύγεις από τις υπερβολές, όχι από τα λάθη, από τις υπερβολές εις βάρος τους.

Είναι μιζέρια να χαρίζεις ευθύνες, θα έπρεπε να είσαι περήφανος να έχεις τις πιο πολλές, να χαίρεσαι να περικυκλώνεσαι από αυτές. Για μέρες σκεφτόμουν αυτό το κείμενο χωρίς τελεία, για μέρες σκεφτόμουν πως ορίζεται άραγε το λάθος και ποια είναι τα συνώνυμα του και κατά πόσο μεγαλώσαμε με το φόβο της αδυναμίας και της ευθύνης. Και κατέληξα σ’ αυτό: Εγώ λοιπόν πάντα θα θυμάμαι πιο φωναχτά από το κανονικό φωναχτά, πως τα λάθη δεν είναι παράσιτα κι ούτε αρμόζει να γραφτούν σε βίβλους άρνησης και υπεκφυγής. Τα λάθη σου, σου ανήκουν όπως νομίζεις πως σου ανήκει ο εαυτός σου και η μοναξιά σου. Κι όπως μόνος σου επιλέγεις καμιά φορά να ζεις, έτσι μόνος σου να είσαι και στα λάθη σου.

 

Είναι τόσο ωραίο να αναπολείς ποιήματα και στίχους, μουσικές και τραγούδια, συζητήσεις για ταξίδια που θα’ ρθουν, συναντήσεις και αποχωρισμούς, λάθη και σωστά. Ξαναδιαβάζω τους συνειρμούς μου και ξανακούω το τραγούδι που σκορπάει κι εξαφανίζεται από αγάπη. Κι έπειτα ξαναβλέπω την ίδια ταινία χωρίς υπότιτλους για να σου παριστάνω την έξυπνη. Έτσι, αυτή τη φορά σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα, κι ίσως βοηθάει η ζάλη της απουσίας σου, πως ο εαυτός μου και ο εαυτός σου έχουν αρχίσει να συγκατοικούν και ακόμα πως έχουν αρχίσει να αγαπούν τα λάθη τους…