ΚΟΒ(Ε)Ι.ΝΤ – Της Κατερίνας Δήμτσα

Ήρθε η στιγμή. Δεν πίστευα πως θα το κάνω αυτό, μα με αφορμή περιστατικό που πριν λίγα λεπτά μου συνέβη, αποφάσισα να σηκώσω το χέρι μου και να γράψω, ώστε να μην το σηκώσω για να χαστουκίσω κόσμο ( * όπου κόσμος ίσον εξηντάχρονος “κυριούλης” που με αφορμή την χρήση μάσκας, είχε την ευκαιρία να δείξει πόσο ανάγωγος είναι, εξαπολύοντας ένα τσουνάμι προσβολών προς εμέ ανενόχλητος, αφού “δεν είμαι σκατάνθρωπος, είμαι υπεύθυνος πολίτης”, μα άλλη ιστορία αυτή).

Το γίγνεσθαι του covid καθαυτό, δεν έχει αναφερθεί σχεδόν καθόλου στα κειμενικά μου παράγωγα· ακόμα και ‘γω που μιλώ τόσο πολύ, το έχω βουλώσει. Διότι πήξανε τα μυαλά μας από το Μάρτη και δώθε και στην κατάταξη των θεμάτων στις συζητήσεις μας, ο κορονοϊός προπορεύεται της εξομολόγησής σου για τον γοητευτικό άνθρωπο που γνώρισες χθες, της νέας λέξης που ξεστόμισε το πιτσιρικάκι σου, έρχεται πριν τον σχολιασμό της ταινίας που μόλις είδες, πριν το τι να μαγειρέψετε για μεσημεριανό, έρχεται πριν ακόμα και το “Τι κάνεις; Όλα καλά;”. Και κανένας δεν είναι καλά. Παγιδευμένοι προχωράμε σε μια πελώρια σύγχυση, μ’ ένα απατηλό “εντάξει είμαι” για ασπίδα, ως αναλγητικό στη ρευστότητα, την αγωνία και την πεσιμιστική αποδοχή του βόθρου που μας περιβάλλει.

Έχουν διαταραχθεί εμφανώς τα όρια ανάμεσα στον κριτικό αμφισβητία που γόνιμα ψάχνεται και στον συνωμοσιολόγο, μα σίγουρο μου μοιάζει πως η πανδημία υπήρξε ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο φορτώθηκε η αφερεγγυότητα, η ακαταλληλότητά τους, τα εκατό στραβά της μοίρας μας και η μαλακία που δέρνει το νεοέλληνα. Και κάνω με όλο τούτο πλακίτσα, εντάξει, αλλά κάπως εξαντλήθηκα κιόλας, γιατί να, σκοπός είναι να κάνουμε πλάκα από επιλογή κι όχι ν’ αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε το χιουμοράκι μας βεβιασμένα ως μηχανισμό άμυνας, εφόσον δεν μας έχει απομείνει κανένας εναλλακτικός τρόπος να υπομείνουμε και να διαχειριστούμε τον γύρω εκτυλισσόμενο παραλογισμό.

Ίσως, λέω ίσως, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ακριβώς ο ίδιος ο ιός. Το  σημαντικό πρόβλημα έγκειται στη διαχείρισή του. Το πρόβλημα είναι ο εκβιασμός υπό το πρίσμα της ατομικής ευθύνης, που γνωρίζεις ότι δεν είναι ατομική ευθύνη, αφού χωρίς μια ευρύτερη αίσθηση ευθύνης, καμία ουσιαστική βελτίωση δεν μπορεί να επιτευχθεί, το να καλυτερέψουν οι συνθήκες στηρίζεται σε πράματα ανώτερα του αν φοράς τη μασκούλα σου ή αν “…τηρούμε τις απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας…” ( κι αυτό το τελευταίο όλοι το διαβάσατε με φωνή Κούλη). Το πρόβλημα είναι τα σύνορα που άνοιξαν το καλοκαίρι, το παιχνίδι που λαμβάνει χώρα στο ταμπλό της υγείας ωστόσο διαιτητής του στέκεται η οικονομία και τα μεγάλα κεφάλια, ενώ ο πολίτης ελπίζει απλά σε μια καλή ζαριά. Το πρόβλημα είναι ο φόβος, ο φόβος που τόσον καιρό κάνει σβούρες εντός μας, η απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι ή συμμορφώνεσαι ή θα σου αποδείξουμε πόσο αναλώσιμος είσαι. Το πρόβλημα είναι ότι παρά τους τόσους μήνες καταπολέμησης του ιού, καμία υποδομή δεν στέκεται ακόμη αρκετά ετοιμοπόλεμη κι όλα μεταφράζονται αργά ή γρήγορα σε μια τρύπα στο νερό. Στην τελική, το πρόβλημα είναι ότι κατάφεραν να μας εσωτερικεύσουν την ιδέα πως εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Πεντάχρονο γίνομαι όταν ρεαλιστικότατα αφήνω τα γεγονότα να τρέξουν στον εγκέφαλό μου, καθώς τα επεξεργάζομαι χωρίς τη δόση ουτοπίας με την οποία τα γαρνίρουμε για να κατέβουν πιο εύκολα, να μην μας κάτσουν στο λαιμό. Πεντάχρονο γίνομαι, κοιτώ τον κόσμο με δυο μάτια διάπλατα ανοιχτά απ’ τον τρόμο· μαμά εγώ δεν επέλεξα να ζήσω γι’ αυτό. Θα ‘θελα να κλείσω πολύ πιο αισιόδοξα. Όμως με τρομοκρατεί η ματαιότητα πως άρχισε να ξεφτίζει μέσα μας αυτή η υπόσχεση του Venceremos, που τόσο ευλαβικά δίνουμε στη λήξη κάθε φεισμπουκικού μας ποστ.

( υ.γ.:  Δε μπορεί θα έρθει μια μέρα, που μπορεί όχι εμείς, ενδεχομένως τα παιδιά μας ή τα δικά τους παιδιά, θα ανασάνουμε ελπίδα κι αέρα αμόλυντο από τα χνώτα της μικροψυχίας. VENCEREMOS. )