Η επανάσταση έμεινε ανολοκλήρωτη – Του Στέφανου Μουταφτσή

Είναι πραγματικά δύσκολο να προσπαθήσει κανείς να σκιαγραφήσει συνοπτικά και να δώσει ένα στίγμα για την μεγάλη Επανάσταση του 1821 χωρίς να πέσει ούτε στην Σκύλλα του εθνικισμού αλλά ούτε και στην Χάρυβδη του εθνομηδενισμού.

Το πρώτο τέρας σκόπιμα ξεχνά ότι στην Επανάσταση δεν πολέμησαν μόνο Έλληνες εναντίον Tούρκων αλλά συμμετείχαν και πολλοί Τουρκαλβανοι ή Αλβανόφωνοι, Σλαβόφωνοι και Φιλέλληνες Γερμανοί, Ρώσοι, Γάλλοι, Άγγλοι κλπ ακόμα και από την μακρινή Αιτή στάλθηκαν 100 άντρες να συνδράμουν οι οποίοι όμως πέθαναν κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Συνεπώς η επανάσταση είχε υπερεθνικά χαρακτηριστικά πριν καν αρχίσει. (15 Ιανουαρίου θυμίζω ενδεικτικά σχηματίστηκε η Αλβανο-σουλιώτικη συμμαχία). Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική αλλά αφέντες ήταν ο Σουλτάνος και οι Μπέηδες, σε προνομιακή θέση ήταν οι υπόλοιποι απλοί Οθωμανοί και οι προσκυνημένοι τους συνήθως συνεργάτες από κάθε φυλή, όλοι οι υπόλοιποι ήταν ραγιάδες.. Γι’ αυτό και οι εθνικιστές σκοπίμως αποκρύπτουν τα κοινωνικά αίτια της επαναστάσεως ότι οι ραγιάδες δηλαδή κάθε φυλής εξαιτίας της δυσβάστακτης φορολογίας και της εν γένει αδικίας από τους Οθωμανούς και τους κοτζαμπάσηδες (προεστοί που είχαν επιφορτιστεί με διοικητικά καθήκοντα και τον ρόλο του φοροεισπράκτορα κλέβοντας τις περισσότερες φορές τους ραγιάδες ζητώντας 10 πλάσιο φόρο απ’ ότι ζητούσε η Υψηλή Πύλη) βγήκαν στα βουνά και γίναν κλέφτες και εξεγέρθηκαν για να αλλάξουν αυτό το άδικο καθεστώς. Η επανάσταση δεν έγινε δηλαδή ενάντια στους Οθωμανούς σκέτο αλλά ενάντια στο ληστρικό καθεστώς των Οθωμανών και των συνεργατών τους είτε ήταν πλούσιοι κοτζαμπάσηδες, είτε σκοταδιστές ιερείς, είτε κλεφταρματολοί που τα ‘χανε κάνει πλακάκια (ή καπάκια ορθότερα) με τους Οθωμανούς, είτε απλώς αδιάφοροι ραγιάδες που θέλαν την ησυχία τους και με την στάση τους αυτή βάζαν πλάτη στους δυνάστες.

Ο κύριος όγκος βέβαια ήταν Έλληνες από τον Μωριά, από την Ρούμελη, την Ήπειρο και την Θεσσαλία, από τα Νησιά, από την Μακεδονία και την Θράκη διότι ναι υπήρχαν Έλληνες και ήταν και η πλειοψηφία, δεν χάθηκαν όπως θέλουν να μας πείσουν οι εθνοαποδομητές, υπήρχαν και εκφράζονταν κάτω από τον ιστορικά παραδεδομένο προσδιορισμό Ρωμιοί και κάτω από τον διεθνιστικό μανδύα του χριστιανισμού κατά την διάρκεια όλης της Τουρκοκρατίας. Είχαν συναίσθηση οι περισσότεροι ότι προέρχονται από μια φύτρα μακρινή στον χρόνο που πέρασε δια μέσου του Βυζαντίου (της ελληνικής αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης) μέχρι τις μέρες τους γι’ αυτό και στους καιρούς του προεπαναστατικού αναβρασμού, που επισπεύσθηκαν οι διαδικασίες της εθνικής αυτοσυνειδησίας, βάφτιζαν οι περισσότεροι τα παιδιά τους με ονόματα αρχαιοελληνικά και αυτό πήρε τέτοιες διαστάσεις που ο Γρηγόριος ο Έ έστειλε στα 1819 εγκύκλιο προς τους αρχιερείς λέγοντας πως αυτή η «ανάρμοστος και απροσφυής κατάχρησις πρέπει να λείψη». Αν δεν αισθάνονταν Έλληνες και συνεχιστές Εκείνων προς τι μια τέτοια πράξη? Κι αν ο Γρηγόριος δεν αισθάνονταν περισσότερο χριστιανός παρά Έλληνας προς τι μια τέτοια εγκύκλιος;

Το πολυπλόκαμο αυτό τέρας του εθνοαποδομισμού που φτιάχνει επιτροπές και φιέστες με τούμπανα και παράτες καλώντας προσκυνημένους να τιμήσουν τους ήρωες θέλει να μας πείσει και για ένα σωρό άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, πως την επανάσταση δεν την διέσωσαν οι Ρωμιοί με τα ποτάμια αίματος που έχυσαν τα οποία αυτοί υποβαθμίζουν ως «αψιμαχίες», ούτε ο Γέροντας κι οι κλέφτες με την τακτική «Τσεκούρι και Φωτιά» που συγκράτησαν τους προδότες και τους αδιάφορους ραγιάδες και εξάντλησαν τον Ιμπραήμ, αλλά τάχα μας έσωσαν οι ξένες δυνάμεις με τα Ναυαρίνα τους και τις συνθήκες τους. Τα οποία ναι μεν ήταν σημαντικά αλλά δεν τα έκαναν οι ξένοι, οι Έλληνες τα έκαναν αφ’ ής στιγμής είχαν την εξυπνάδα να διεθνοποιήσουν τον Αγώνα τους και ανάγκασαν τους ξένους να επέμβουν για να περισώσουν τα δικά τους συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο και αλλού. Η ελληνική επανάσταση δημιούργησε, έστω και για σύντομο διάστημα, ένα πρωτοποριακό καθεστώς, πήγε κόντρα στην Ιερά Συμμαχία, στους βασιλιάδες και τους ηγεμόνες δηλαδή της Ευρώπης, οι οποίοι ήθελαν στην καλύτερη μια σχετική αυτονομία για τον ελλαδικό χώρο αλλά όχι ανεξαρτησία.. Δεν ήθελαν να διαταραχθεί το καθεστώς των βασιλιάδων και των υποτελών υπηκόων με το καθεστώς της «Πολιτείας» δηλαδή της Δημοκρατίας και του ισότιμου πολίτη που έχει δικαιώματα επι των αποφάσεων. Η ελληνική επανάσταση κόντεψε να τους το χαλάσει αυτό με τις εθνοσυνελεύσεις και τα άκρως επαναστατικά Συντάγματα για εκείνη την εποχή.

Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο η Επανάσταση έμεινε νομίζω ανολοκλήρωτη, μας την κληροδότησαν έτσι για να μπορούμε κι εμείς να δείξουμε αν είμαστε άξιοι της Ελευθερίας, αν έχουμε την απαιτούμενη Αρετή και Τόλμη να την συνεχίσουμε. Και τι εννοώ με αυτό; Ότι η πολιτειακή αυτοπραγμάτωση του ελληνισμού, αν και καλυτέρευσε, ουδέποτε επετεύχθη οριστικώς διότι μετά από 9 χρόνους πολέμων με τους Οθωμανούς αλλά και εμφύλιων αλληλοσκοτωμών οι ξένες δυνάμεις νίκησαν τελικώς και μας έφεραν τον Όθωνα. Μετά το 1862 που θέριεψε πάλι ο αντιδυναστικός Αγώνας και διώξαμε τον Όθωνα σταθήκαμε πάλι μικροί κι ολίγιστοι και φέραμε τον πρίγκιπα Άλφρεντ τον οποίο όμως επειδή δεν ενέκριναν Γάλλοι και Ρώσοι τον αλλάξαμε με τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ, τουλάχιστον δυο χρόνια μετά στο Σύνταγμα του 1864 έγινε ένα θετικό βήμα με την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας. Από τότε όμως, με μικρά μόνο κενά, μέχρι και την περίοδο της Χούντας σόι πήγαινε το βασίλειο. Μετά την Χούντα κατά την περίοδο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας (1974 και εντεύθεν) το πολίτευμα που έχουμε είναι κατ’ επίφαση μόνο δημοκρατικό, επι της ουσίας πρόκειται για καθεστώς εκλόγιμης ολιγαρχίας όπου ο εις εκ των ολιγαρχών συγκεντρώνει υπερεξουσίες και συνήθως προέρχεται από κάποια οικογένεια «ευγενών». Οι Έλληνες πάλι δεν αποφασίζουν για τις τύχες τους επι των συγκεκριμένων ζητημάτων αλλά εκλέγουν κάθε τέσσερα χρόνια τους ολιγάρχες αντιπροσώπους οι οποίοι με την σειρά τους εκλέγουν τον «ευγενή – μονάρχη». Η Ιερά Συμμαχία της εποχής μας, έχει νικήσει κατά κράτος. Όσο οι Έλληνες θα βαυκαλιζόμαστε ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι «δημοκρατία» τόσο θα παραμένουμε νεοραγιάδες. Όσο οι Έλληνες θα βαυκαλιζόμαστε ότι επειδή διώξαμε τους Τούρκους όλα τελείωσαν τόσο θα κοιμόμαστε τον «ανεξύπνητον ύπνο» (που έλεγε και ο Σολωμός) του υπαρξιακού μας θανάτου.

Χρόνια πολλά σε όλους! Καλή δύναμη, μεθύστε με το Αθάνατο κρασί του 21 αλλά όταν ξεμεθύσουμε πρέπει κάποτε να συζητήσουμε ως έθνος το ζήτημα του πως θα φτιάξουμε ένα κράτος ισχυρό που θα ξαναθέσει ως κεντρικά ζητήματα την Ελευθερία και την Δημοκρατία!