Ελληνοτουρκικά και Μέση Ανατολή Μέρος 1ο- Tου Αποστόλη Σερέτη

Βλέπω δυστυχώς πολλούς »συναδέλφους», να αναρτούν άρθρα, κείμενα, ποτισμένα με εθνικισμό, γεμάτα από αντεπιστημονικό χαρακτήρα και κυρίως με έλλειψη ανθρωπισμού κάτι που κρίνω ως απαράδεκτο λόγω και της επιστήμης την οποία υπηρετούμε. Τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά αν θέλουμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα ώστε να κατανοήσουμε την επιθετική στάση της τουρκικής κυβέρνησης αλλά και την προκλητικά παραπλανητική της δικής μας.  Από την περίοδο της μεγάλης οικονομικής πετρελαϊκής κρίσης του 1971-1973, στη Τουρκία έχει συμβεί, αυτό που στην Ελλάδα συνέβη από το 1949 μέχρι την είσοδο μας στον ευρώ.

Η Τουρκία ισχυροποίησε την οικονομία της και αναβάθμισε την πολεμική της βιομηχανία ειδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η ανάπτυξη αυτή του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και στη Τουρκία, δημιούργησε ένα κύκλο εφοπλιστών, βιομηχάνων, μεγάλων εταιρειών διεθνούς βεληνηκούς. Παράλληλα το Τουρκικό κράτος επί Ερντογάν, ανέλαβε υψηλού κινδύνου »αποστολές» στα πλαίσια της συμμαχίας του στο ΝΑΤΟ, όπως δηλαδή να αναλάβει να είναι το προπύργιο του Δυτικού Μετώπου στη Μέση Ανατολή δεχόμενο τα πρώτα πλήγματα από τις αναταραχές που έχουν ξεσπάσει στην περιοχή τα τελευταία 20-25 χρόνια, από τον εμφύλιο στο Λίβανο, την εισβολή σε Ιράκ, Αφγανιστάν.

Καθώς λοιπόν η άρχουσα οικονομική τάξη της Τουρκίας, που όπως σε όλες τις χώρες του συστήματος της ελεύθερης αγοράς, ελέγχει και χρηματοδοτεί πολιτικά κόμματα για εξυπηρέτηση των σκοπών της, άρχισε να διεκδικεί όπως ήταν αναμενόμενο μεγαλύτερο μερίδιο στις αγορές. Έτσι η Τουρκία »αναβαθμίστηκε», έγινε μέλος των G-20, των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου. Τα τελευταία δέκα χρόνια, στη Τουρκία επενδύθηκαν τρομακτικά ποσά στην ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας, ενώ παράλληλα μεγάλοι μονοπωλιακοί οργανισμοί απέκτησαν μεγάλο μερίδιο στις διεθνείς αγορές και σε πολλούς τομείς, όπως για παράδειγμα η παντοδύναμη Turkish Airlines. Μέσα σε αυτό το οικονομικό λόμπι ανήκουν και εταιρείες κολοσσοί όπως η Petrol Ofisi, η Türkiye Petrolleri Anonim Ortaklığı, η Enerco Energy και άλλες.  Το αντάλλαγμα που υποθέτουμε ότι ζήτησε το τουρκικό κράτος με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα αυτών των μεγαθηρίων, από τις ΗΠΑ, ήταν η αύξηση της ΑΟΖ της Τουρκίας καθώς και μερίδιο στα κοιτάσματα περιμετρικά της Κύπρου. Η Ελλάδα όπως ήταν φυσικό δεν δέχεται θεωρητικά αυτό την εξέλιξη. Και θεωρητικά καλώς δεν τη δέχεται. Εκεί όμως που φαίνεται ο βρώμικος ρόλος του ελληνικού κύκλου της επιχειρηματικής ελίτ, είναι η ανάμειξη στη Κύπρο.  Στη Κύπρο ζητάνε μερίδιο στα πολύ πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου οι εξής εταιρείες: Η Eni (Ιταλικών επιχειρηματικών συμφερόντων), η TOTAL (Γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων), η KOGAS (Νοτιοκορεατικών επιχειρηματικών συμφερόντων), η SHELL, η Noble Energy, η Exon Mobil (αμερικανικών επιχειρηματικών συμφερόντων) ενώ μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και δύο πετρελαϊκές από Ισραήλ και Κατάρ.

Παράλληλα στην Κύπρο έκανε άνοιγμα με την απόκτηση 31 διυλιστηρίων η Motor Oil συμφερόντων της »ευεργετούσας» οικογένειας Βαρδινογιάννη. Οι τουρκικές πετρελαϊκές, το κεφάλαιο τους δηλαδή για να τα λέμε με απλά λόγια, διεκδικεί μερίδιο στην αγορά για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Είναι νομοτέλεια του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας, πως ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων, των οικονομικών ελίτ κάθε χώρας, καταλήγει σε πόλεμο για να μοιραστεί η πίττα από την αρχή.

Αυτό όμως που οφείλουμε να δούμε είναι τους σχεδιασμούς των μεγάλων στην περιοχή, τα θέλω τους, τη στόχευση που έχουν οι κινήσεις τους μέσα από αυτά που έχουν διαδραματιστεί το τελευταίο διάστημα.  Για ποιο λόγο νομίζετε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ επιτίθεται με τέτοιο μένος απέναντι στην Παλαιστίνη? Διότι βγαίνοντας στις ακτές της Μεσογείου θα αυξήσει την ΑΟΖ του ακόμα περισσότερο, που σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο στα κοιτάσματα περιμετρικά της Κύπρου.(μην ξεχνάμε τα πετρελαϊκά συμφέροντα που έχει ήδη). Εμπόδιο σε αυτό είναι η Παλαιστίνη και μετέπειτα ο Λίβανος. Όπου θα είναι ο επόμενος στόχος.

Το 2010, λίγο πριν ξεσπάσει η σύγκρουση στη Συρία, το Ιράν ήταν έτοιμο να κάνει μια συμφωνία με το Ιράκ για τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου που θα αντλούσε φυσικό αέριο από το South Pars (το μεγαλύτερο κοίτασμα στον κόσμο), μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας. Το Κατάρ δεν μπορούσε φυσικά να το επιτρέψει αυτό, το οποίο φυσικά είναι σύμμαχος των ΗΠΑ. Έτσι τι έγινε? Δημιουργήθηκε ο ISIS ο οποίος ηττήθηκε κατά κράτος από τις δυνάμεις του Άσαντ. Το ίδιο και η αντιπολίτευση της Συρίας, υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ. Τότε ανέλαβε δράση η Τουρκία, στο πλαίσιο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), με το πρόσχημα της καταστολής των Κούρδων. Όλες οι προσπάθειες απέτυχαν και ο Άσαντ στηριζόμενος από τη Ρωσία κρατάει ακόμα τις στρατηγικές γραμμές του με ανυπολόγιστες συνέπειες για το λαό της Συρίας. Τότε οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, βλέποντας να διακυβεύεται ο έλεγχος και η επιρροή τους στην ευρύτερη περιοχή, άσκησαν πιέσεις σε Γαλλία και Αγγλία να συνδράμουν στις πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν μπορούσαν να αρνηθούν διότι οι οικονομίες τους είναι ελεγχόμενες βάσει των πιστώσεων και των υπέρογκων δανείων των ΗΠΑ σε αυτές μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

Η ελληνική κυβέρνηση διευκόλυνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσω των βάσεων που παρέχει στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία του Ερντογάν έχοντας πράξει στο ακέραιο τη γραμμή των ΗΠΑ και ως η πιο αναβαθμισμένη κεφαλαιοκρατική δύναμη στ γειτονιά μας, απαιτεί εκ μέρους αυτών που τον χρηματοδοτούν μεγαλύτερα μερίδια εκβιάζοντας τις ΗΠΑ ότι θα στραφεί στη Ρωσία ενώ παράλληλα απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο. Οι ΗΠΑ φοβούμενες μήπως χάσουν τον πιο σημαντικό τους σύμμαχο στην περιοχή, δεν παίρνουν θέση υπερ της Ελλάδας και η εξωτερική πολιτική τους ως προς αυτό το ζήτημα περιορίζεται στο δόγμα »βρείτε τα μόνοι σας». Αν ο Ερντογάν ωστόσο δεν ικανοποιήσει τις βλέψεις του τουρκικού κεφαλαίου να περιμένετε όχι μόνο την πτώση του αλλά μέχρι και τη δολοφονία του. Εξάλλου το τουρκικό κράτος είναι υπό διάλυση και μόνο πολεμικές καταστάσεις μπορούν να το συσπειρώσουν ώστε να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου τους. Έτσι όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί σε όλες αυτές τις χώρες που προαναφέρθηκαν βγάζουν ένα απλό συμπέρασμα.

Το ερώτημα δεν είναι αν θα γίνει πόλεμος αλλά το πότε. Δεν θα τον βαφτίσω παγκόσμιο ή περιφερειακό, ο πόλεμος είναι πόλεμος. Απλά όταν οι λαοί πάρουν στα χέρια τους τα όπλα οφείλουν να γνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα και να πράξουν μετά τα δέοντα απέναντι σε αυτούς που τους φέρνουν σε αυτή τη κατάσταση. Να προασπίσουν τα συμφέροντα τους δηλαδή και να γίνουν νοικοκύρηδες στο τόπο τους. Αν όντως οι σύμμαχοι μας ενδιαφέρονταν για την τρομοκρατία και τα δημοκρατικά δικαιώματα, οφείλουμε να δούμε τα πάνω από 6000 παιδιά κάτω των 10 που κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές, τους πάνω από 20.000.000 νεκρούς των 53 πολέμων που έχουν κάνει οι ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια και τη σφαγή που γίνεται εις βάρος του κυρίαρχου λαού της Συρίας εδώ και εφτά χρόνια.