Φίλε μου,να θυμάσαι τη Γιουγκοσλαβία …. – Του Αποστόλη Σερέτη

24 Μαρτίου 1999. Πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη τη μέρα. Ακόμα φέρνω στο νου μου, μικρό παιδί τότε, τα έκτακτα δελτία με διάφορους ανθρώπους να μιλάνε για μία χώρα που δεν υπάρχει πια. Για τη Γιουγκοσλαβία. Ακόμα φέρνω στον νου μου μανάδες να κλαίνε, να ουρλιάζουν, να γίνονται συζητήσεις στο τραπέζι από τους ‘μεγάλους’ που ανήσυχοι έβλεπαν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από το σπίτι τους να βομβαρδίζεται με τέτοιο μένος ένας λαός. Συναυλίες στήριξης, πορείες, συγκεντρώσεις, άνθρωποι στα παράθυρα των ειδήσεων στις οκτώ να οδύρονται. Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Ήταν 24 Μαρτίου 1999 όταν ξεκινούσε η μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση του NATO ενάντια στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Οι αεροπορικές επιδρομές διήρκεσαν από τις 24 Μαρτίου έως τις 10 Ιουνίου του 1999. Η επίσημη κωδική ονομασία της επιχείρησης του ΝΑΤΟ ήταν Operation Allied Force, στις Ηνωμένες Πολιτείες ονομαζόταν Operation Noble Anvil. Ουσιαστικά οι ΗΠΑ επιτέθηκαν κατά της Σερβίας (που ήταν το κράτος – πυρήνας της Γιουγκοσλαβίας), επειδή η τελευταία αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου.

Η αποτυχία των συνομιλιών στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας για το καθεστώς αυτονομίας του Κοσόβου, γεγονός που χρεώθηκε από τους Νατοικούς στο καθεστώς Μιλόσεβιτς. Αργότερα, βέβαια, ο στρατηγός Κλαρκ, στο βιβλίο του «Ο Σύγχρονος πόλεμος» αποκάλυψε ότι οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει τον Ιούνιο του 1998 και ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των έντεκα εβδομάδων -όσο διήρκεσαν- πραγματοποιήθηκαν 2300 αεροπορικές επιδρομές και χρησιμοποιήθηκαν 1130 πολεμικά αεροσκάφη. Από τα αεροσκάφη εκτοξεύτηκαν συνολικά 420.000 βλήματα, πύραυλοι και βόμβες, ενώ από τα πλοία στην Αδριατική 1300 πύραυλοι τύπου Κρούζ (Cruise). Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε επίσης 37.000 βόμβες διασποράς που προκάλεσαν τους περισσότερους θανάτους μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, όπως επίσης και βλήματα, τα οποία στην κεφαλή έφεραν απεμπλουτισμένο ουράνιο, που αποτελεί ραδιενεργό υλικό.

Η κυβέρνηση της Σερβίας υπολογίζει ότι κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν 2500 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 1008 ήταν ένστολοι (αστυνομικοί και στρατιωτικοί), ενώ τραυματίστηκαν 12.500, μεταξύ των οποίων 2700 παιδιά. Ανεξάρτητες πηγές, ωστόσο, που καταμετρούν και τα θύματα των βομβαρδισμών στο Κόσοβο, όπου η σερβική κυβέρνησης δεν έχει πρόσβαση, αναφέρουν ότι οι νεκροί είναι περίπου 4000. Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Βελιγραδίου, χρησιμοποιήθηκαν τα υψηλότερης τεχνολογίας όπλα, αέρια νεύρων, νάρκες με αλεξίπτωτα που εκρήγνυνται μόλις αγγίξουν το έδαφος, βόμβες που περιείχαν ουράνιο, μαύρα ναπάλμ, χημικά που επιφέρουν στείρωση, σπρέι που δηλητηριάζουν τις σοδειές. Παράλληλα οι ΗΠΑ πίεζαν την Ευρωπαική Ένωση να προχωρήσει σε εμπάργκο πετρελαίου στη Γιουγκοσλαβία.

Η Γιουγκοσλαβία -και κυρίως η Σερβία- υπέστη τεράστιες υλικές ζημιές. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, καταστράφηκαν συνολικά 25.000 κτίρια, όλες οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις, 14 αεροδρόμια, δύο διυλιστήρια, το 1/3 των εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής, σχεδόν όλα τα εργοστάσια της χώρας, αχρηστεύτηκαν 595 χιλιόμετρα σιδηρογραμμών, 470 χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων οδικών αρτηριών, 44 μεγάλες γέφυρες εκ των οποίων οι 38 καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Επίσης, σοβαρές ζημιές υπέστησαν 19 νοσοκομεία, 20 κέντρα υγείας, 18 παιδικοί σταθμοί, 69 σχολεία και 305 σχολές. Επιπροσθέτως οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κατέστρεψαν 176 μνημεία πολιτισμού και 23 μεσαιωνικά μοναστήρια από τις 2.300 επιθέσεις του ΝΑΤΟ που πραγματοποιήθηκαν. Η σερβική κυβέρνηση εκτίμησε το κόστος των υλικών ζημιών που υπέστη η χώρα σε 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βομβαρδισμοί από το ΝΑΤΟ δεν διέθεταν έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κάτι που αποδεικνύει και τον ίδιο το ρόλο του ΟΗΕ όπου πλέον οι αποφάσεις του ήταν κουρελόχαρτα.

Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ανακοίνωσε τις απώλειες που είχε. Στο μουσείο αεροπορίας του Βελιγραδίου, ωστόσο, ακόμη και σήμερα εκτίθενται τα συντρίμμια του αποκαλούμενου «αόρατου» αεροσκάφους F-117, ενός F-16 και κάποιων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που κατέρριψε η γιουγκοσλαβική αεράμυνα. Ο εφιάλτης έληξε στις 9 Ιουνίου 1999, όταν υπογράφτηκε η συμφωνία του Κουμάνοβο (ΠΓΔΜ), που προέβλεπε την ανάπτυξη ειρηνευτικών δυνάμεων στο Κόσοβο υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ. Την ακριβώς επόμενη μέρα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ψηφίζει την απόφαση 1244 και ξεκινάει η συγκέντρωση 37.200 στρατιωτών από 36 χώρες. Το Κόσοβο στην απόφαση αυτή αναφέρεται ρητά ως αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας.

Ωστόσο τα σχέδια των ΗΠΑ για αναδιάταξη συνόρων και επιβολή ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που κρύβονταν πίσω από την υποτιθέμενη καταπίεση που υφίσταντο οι Αλβανόφωνοι στο Κόσοβο και σαν υπερασπιστές της δημοκρατίας επενέβησαν οι ΗΠΑ. Την απόφαση αυτή του ΟΗΕ, έσπευσαν οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση να τη καταπατήσουν και ενώ αφού προηγήθηκαν βιαιότητες και διώξεις κατά του σερβικού πληθυσμού, το 2008 η περιοχή ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, που μέχρι σήμερα έχουν αναγνωρίσει 108 χώρες μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) πλην της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Σλοβακίας, της Ρουμανίας και της Κύπρου. Ο αμφιλεγόμενος και γνωστός Αμερικανός συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Νόαμ Τσόμσκι σημειώνει πως ο πραγματικός σκοπός του πολέμου δεν είχε σε καμία περίπτωση να κάνει με την ανησυχία των ΗΠΑ για τους Αλβανούς Κοσοβάρους.

«Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία δεν ακολουθούσε τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που σημαίνει ότι ήταν η τελευταία γωνία της Ευρώπης δεν είχε υποτάξει τον εαυτό της στα καθοδηγούμενα από τις ΗΠΑ νεοφιλελεύθερα προγράμματα, επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί».

Τα συμπεράσματα που πρέπει να εξάγουμε από αυτό τον πόλεμο είναι ότι ο ιμπεριαλισμός, δεν έχει χρώμα, δεν έχει πατρίδα, δεν μπορεί κανένας λαός να τον εμπιστευτεί. Είναι συνοδοιπόρος της ελευθερίας διακίνησης κεφαλαίων, συμπορεύεται με τα μεγάλα μονοπώλια και αποτελεί το εκτελεστικό τους όργανο. Έτσι λοιπόν, το ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών που εφαρμόζονται στην Ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία χρόνια, δεν δίστασαν να διαλύσουν ένα κυρίαρχο κράτος, στην αυλή της Ευρώπης, πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη στρατιωτική επίθεση μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιχείρησαν με πρόσχημα τον δήθεν ανθρωπισμό για τα δικαιώματα μειονοτικών ομάδων που δήθεν μπορεί να καταπιέζονται, να διαλύσουν μία χώρα που ουσιαστικά τη διέλυσαν και να καταστρέψουν όλες τις υποδομές της. Ας μην ξεχνάμε τη Γιουγκοσλαβία.

Να θυμάσαι φίλε μου τη Γιουγκοσλαβία. Να μην ξεχάσεις ποτέ το έγκλημα. Να μη συγχωρέσεις ποτέ αυτό που συνέβη. Φίλε μου, άνοιξε τα μάτια σου. Άνοιξε τα…Και μην ξεχνάς. Μη ξεχνάς τη Γιουγκοσλαβία. Ας μην ξεχνάμε εκείνες τις κραυγές. Γιατί οι βομβαρδισμοί του 1999 απέδειξαν, ότι το πρόβλημα τους δεν είναι ούτε η καταπίεση μειονοτήτων, ούτε αν κάποιοι είναι μουσουλμάνοι, αν είναι χριστιανοί. Το πρόβλημα είναι ο ιμπεριαλισμός και συγκεκριμένα το ΝΑΤΟ, που με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως ναι, δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο.