DOGMAN – Του Πάνου Λιάκου

Σοκαρισμένοι με την πιο πρόσφατη ταινία του Ματέο Γκαρόνε. Dogman. Εάν γράφαμε σε ιταλικό έντυπο, ο υπότιτλος θα μπορούσε να είναι ο εξής: Il capolavoro di Matteo Garrone. Θα μιλήσουμε, δηλαδή, για ένα αριστούργημα. Ένα αριστούργημα που πατάει πάνω στην παράδοση του ιταλικού νεορεαλισμού και μας μεταφέρει σε κάποιο λούμπεν προάστιο της Ρώμης. Στην πρώτη σκηνή του έργου- και όλα έχουν τη σημασία τους στο πώς είναι τοποθετημένα σε αυτή την αρμονική σύμπλευση των τριών βασικών σεναριογράφων, χώρια οι λοιποί συνεργαζόμενοι- ο Μαρτσέλο προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να ηρεμήσει έναν άγριο σκύλο προκειμένου να τον καθαρίσει.

Αυτός ο ανθρωπάκος, βλέπετε, έχει ένα μαγαζί περιποίησης σκύλων. Από τη συστολή του, τη στάση του σώματός του και κυρίως τη φωνή του (η εκφορά του στις προσφωνήσεις προς τους σκύλους και την κόρη του είναι κάτι το αδιανόητο, οι ηθοποιοί εδώ ας σταθούν) σου γίνεται συμπαθής. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, βέβαια, ο μάλλον άτολμος αυτός φαίνεται να έχει βουλιάξει, με κάποιους νταήδες να τον βουλιάζουν κάθε μέρα ακόμα περισσότερο. Τον μπλέκουν σε μεγάλο εγκληματικό κόλπο και έπειτα τον »κρεμάνε», πάει φυλακή. Και από όλη αυτή την περιπέτειαν ο Μαρτσέλο θα αρχίσει να μεταβάλλεται. Αυτή η μεταβολή επίσης εξαίσια κλιμακούμενη μέχρι την τελική πια αναμέτρηση με το Γολιάθ!

Το φιλμ ερμηνευτικά ανήκει στο πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Φόντε που απέσπασε βραβείο ανδρικής ερμηνείας στις Κάνες ενώ φιγουράρει και στις υποψηφιότητες της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το ίδιο άψογη είναι η δουλειά του υπόλοιπου καστ, κυρίως δε του Εντοάρντο Πέσε ως μεγάλου αντιπάλου (πραγματικά τρομακτικός και με δύσκολες σκηνές) αλλά ξεχωρίζουμε επίσης την επιλογή της Αλίντα Μπαλντάρι Καλάμπρια στο ρόλο της μικρής κόρης- πετύχανε πολύ ωραία φατσούλα. Έχουμε να μάθουμε πολλά από το Dogman σχετικά με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία ταινίας που διαδραματίζεται σε τέτοιο περιβάλλον. Και πάνω εκεί πώς έρχεται η διεύθυνση φωτογραφίας και δένει το γλυκό. Πραγματικά, ιδίως ως προς την ενδυματολογία είναι προσεγμένος ακόμα και ο παραμικρός κομπάρσος της οποιασδήποτε σκηνής.

Ο ήχος, τέλος, μας βάζει ολοκληρωτικά μέσα στην ατμόσφαιρα παρακμιακών κλαμπ, μας τσιτώνει στις σκηνές με τη μηχανή, μας σοκάρει και στο τέλος »πιάνει» μέχρι και την αναπνοή αυτού του ανθρώπου. Πλήρης κινηματογραφική εμπειρία, υποβολή της Ιταλίας για την πεντάδα του ξενόγλωσσου Όσκαρ του 2019. Magari!