Αλμπέρ Καμύ: »Αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής»

«Μεγάλωσα, όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου, μέσα στις τυμπανοκρουσίες του
Α Παγκοσμίου Πολέμου. Και η Ιστορία μας από τότε δεν έπαψε να είναι: φόνος, αδικία, βία».

Σαν σήμερα το 1960 έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μέχρι και σήμερα, ο διάσημος Γάλλοισπανός φιλόσοφος και λογοτέχνης Αλμπέρ Καμύ. Τα έργα του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα και πιο πολυδιαβασμένα του 20ου αιώνα. Το σύνολο του έργου του (αριθμεί 30 βιβλία) στο οποίο συναντούμε τα σπουδαία μυθιστορήματα «Ο Ξένος», «Η Πανούκλα» και «Η πτώση» τα θεατρικά έργα «ο Καλιγούλας» και «Οι δίκαιοι» και τέλος τα φιλοσοφικά δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος». Σπουδαία ήταν και η συμβολή στο θέατρο καθώς υπήρξε ιδρυτής του Theatre du Travail το 1935 όπου δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Τιμήθηκε το 1957 σε ηλικία μόλις 44 ετών με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Μεγαλομενος ως ορφανός στο Γαλλοκρατουμενο Αλγέρι και εν μέσω του Α Παγκοσμίου Πολέμου η ζωή του υπήρξε δύσκολη από τα πρώτα χρόνια. Αυτά ήταν τα στοιχεία τα οποία δόμησαν και οργάνωσαν τη πολιτική του δράση.
Ήδη από το 1935 προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας το οποίο εγκαταλείπει σύντομα καθώς υπήρχαν ιδεολογικές διαφορές στην εφαρμογή του σοσιαλισμού. Ο ίδιος συνέχισε να ελπίζει σε όλη του τη ζωή σε έναν διαφορετικού τύπου σοσιαλισμό ανένταχτο σε κόμματα, που θα καταβάλλει έντονη προσπάθεια σκέψης και δράσης και θα αποσκοπεί στη βελτίωση της ηθικής και υλικής κατάστασης όλων των μελών της κοινωνίας. Αργότερα κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε ενεργό ρόλο στη Γαλλική Αντίσταση κατά των Ναζί.

Το πέρασμα του πολέμου τον βρήκε να γράφει σε πολλές εφημερίδες της εποχής, στις δημοσιεύσεις του ασχολείται με τα »πάθη των καθημερινών ανθρώπων» ερχόμενος συστηματικά σε σύγκρουση με τον Χριστιανισμό και το Μαρξισμό. Έχοντας χάσει, ιδιαίτερα μετά τον βομβαρδισμό στη Χιροσίμα, τη πίστη του στην ανθρωπότητα και στο σύγχρονο πολιτισμό έγραψε: «Ο πολιτισμός των μηχανών άγγιξε το έσχατο όριο της αγριότητάς του».