House of Gucci: Oικογενειακές δολοπλοκίες – Του Οδυσσέα Σουρίλα

Η ταινία βασίζεται στην  άνοδο και την πτώση της οικογένειας Gucci, που είχαν στην κατοχή τους την ομώνυμη εταιρία ρούχων. Όπως αναφέρει σε πολλές σκηνές και ο Aldo Gucci (Al Pacino) η εταιρεία απευθύνεται  σε πλούσιους και σε άτομα με ακριβά γούστα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως θα μεταφερθούμε σε έναν κόσμο γεμάτο χλιδή, ταξίδια, υπερβολή και δολοπλοκίες.

Η ταινία ξεκινάει λίγο πριν την δολοφονία του Maurizio Gucci (Adam Driver) τον Μάρτιο του 1995.  Μέσω του flash back οδηγούμαστε  στα τέλη της δεκαετίας των 70ς, οπότε είναι και το απόγειο της οικογένεια Gucci. Αρχικά, γνωρίζουμε την βασική μας πρωταγωνίστρια την Patricia Reggiani (Lady Gaga). Είναι μια γυναίκα γύρω στα 25, γεμάτη πάθος, όνειρα και φιλοδοξίες για μια μεγάλη και πλούσια ζωή. Σε ένα πάρτι γνωρίζει τον Maurizio. Αυτός αν και πλούσιος κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας, θέλει να απομακρυνθεί από την οικογενειακή επιχείρηση και τις οικογενειακές κόντρες, να γίνει δικηγόρος και να ανοίξει τα δικά του φτερά.

Καθώς η σχέση τους προχωράει έρχεται η ώρα η Patricia να γνωρίσει τον πατέρα του Maurizio, τον Rodolpho (Jeremy Irons), ο οποίος είναι ένας σνομπ άνθρωπος, που σχηματίζει, όπως φαίνεται στο τέλος, σωστή άποψη για την Patricia και για τον λόγο αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τον γιο του. Η στιγμή αυτή είναι κρίσιμη για την πλοκή της ταινίας, αφού θέτει σε κίνηση την δράση. Ο γιος, λοιπόν εγκαταλείπει τις ανέσεις και παντρεύεται την αγαπημένη του. Στο σημείο αυτό εισέρχονται στην ιστορία τα δυο τελευταία μέλη της οικογένειας που θα μας απασχολήσουν: ο Aldo και ο γιος του Paolo Gucci (Jared Leto) . Ο Aldo είναι ο άλλος ιδιοκτήτης της επιχείρησης, αδερφός του Rodolpho. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος μεγαλομανία και έπαρση. Ο γιος του Paolo, παρουσιάζεται εντελώς ηλίθιος, αν και θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στον πατέρα του, αλλά και εν γένει στην οικογένεια.

Θετικά

Στα θετικά της ταινίας μπορούμε να εντάξουμε τον γρήγορο ρυθμό που προσδίδει στην ταινία το γρήγορο μοντάζ (Claire Simpson). Όντως, αν και η ταινία είναι σχεδόν τρεις ώρες, δεν κουράζει τον θεατή και η ώρα περνάει ευχάριστα. Επίσης σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της ταινίας παίζει και ο όγκος των κοστουμιών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ταινία αναφέρεται στον κόσμο της μόδας και σε μια εποχή που η μόδα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Πιστεύω πως τα κοστούμια (Janty Yates)  θα μας απασχολήσουν και στα Όσκαρ. Ένα άλλο γεγονός που τραβάει τον θεατή είναι και οι διάφορες μουσικές υποκρούσεις της ταινίας. Πράγματι, από την ντίσκο των 70ς, οδηγούμαστε στο pop των 80ς-90ς, ενώ κατά την διάρκεια της πασαρέλας του Paolo Gucci, ακούμε και οπερετικά κομμάτια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για το make- up της ταινία, αφού βλέπουμε ένα τελείως αλλαγμένο- μεταμορφωμένο Jared Leto, που δύσκολα τον αναγνωρίζουμε. Τέλος, ένα από τα μεγάλα ατού είναι οι έξυπνοι και γρήγοροι διάλογοι ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας.

Αρνητικά

Η διάρκεια της ταινίας μπορεί να ξενίσει έναν θεατή γιατί υπερβαίνει σε διάρκεια τις 2.30 ώρες, αλλά όπως είπα το γρήγορο μοντάζ βοηθάει στο να μην υπάρχει κούραση. Ένα άλλο θέμα που με ξένισε είναι η προσπάθεια να αποδοθούν τα αγγλικά με ιταλική προφορά. Επιπλέον, πολλοί διατείνονται πως οι χαρακτήρες έχουν αποδοθεί σαν καρικατούρες της πραγματικότητας, πράγμα το οποίο πιστεύω ισχύει, αλλά σίγουρα εξυπηρετεί τον σκοπό του σκηνοθέτη, να στηλιτεύσει και να διακωμωδήσει τον κόσμο των πλουσίων. Τέλος, ίσως να δημιουργούνται απορίες στους θεατές εξαιτίας των χρονικών χασμάτων που υπάρχουν στην ταινία και αφορούν αρκετά έτη που δεν ξέρουμε τι έχει γίνει.

Εν κατακλείδι θεωρώ πως η ταινία αφήνει ένα θετικό πρόσημο στον θεατή και ικανοποιεί πολλές από τις απαιτήσεις του, αλλά σίγουρα στο τέλος μένει μια αίσθηση του ανικανοποίητου. Σαν να θέλαμε να δούμε κάτι ακόμα, το κάτι παραπάνω που δεν είδαμε. Ο Ridley Scott πάντως δεν μας αφήνει πατέ παραπεσμένους. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: www.monopoli.gr