Εντίθ Πιάφ: Η φωνή της Γαλλίας

Ήταν 10 Οκτωβρίου 1963, όταν έφυγε από τη ζωή μία από τις σπουδαιότερες φωνές του πενταγράμμου παγκοσμίως και ίσως η κορυφαία φωνή της Γαλλίας, η τραγουδίστρια και ηθοποιός Εντίθ Πιάφ προτού καν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια. Η Eντίθ Zιοβανά Γκασιόν, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, μεγάλωσε με τη γιαγιά της, ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής στη Νορμανδία. Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης σε τσίρκο, και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του. Εκεί την άκουσε ένας ιδιοκτήτης καμπαρέ και της έδωσε την πρώτη της δουλειά σε νυχτερινό κέντρο, ενώ την έπεισε να αλλάξει το επίθετο της σε Πιάφ, που στην παρισινή αργκό σημαίνει σπουργίτι.

Όταν ξέσπασε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Εντίθ Πιάφ ήταν ήδη διάσημη. Ουσιαστικά παρηγορούσε με τα τραγούδια της τους Γάλλους που είχαν ταπεινωθεί ύστερα και από την παράδοση της χώρας στη Ναζιστική Γερμανία.Τα επόμενα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιο πολέμου, έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, στη Νότια Αμερική και τις ΗΠΑ κερδίζοντας με την ιδιαίτερη, αισθησιακή και βραχνή φωνή της το παγκόσμιο κοινό. Αξίζει να αναφερθεί ότι στις 18 Σεπτεμβρίου 1946 η Πιάφ εμφανίζεται στην Αθήνα, στο «Θέατρο Κοτοπούλη». Είχε πολυτάραχη ερωτική ζωή, ενώ χαρακτηριστικός ήταν ο δεσμός της με τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν o οποίος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, τον Οκτώβριο του 1949. Το 1952 θα παντρευτεί τον συμπατριώτη της ηθοποιό και τραγουδιστή Ζακ Πιλς με τον οποίο θα χωρίσει το 1957.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 η Εντίθ Πιάφ θα γνωρίσει τον Έλληνα κομμωτή και τραγουδιστή Θεοφάνη Λαμπούκα (1936-1970), είκοσι χρόνια μικρότερό της τον οποίο και θα παντρευτούν το 1962. Η ζωή της είχε πολλές ατυχίες αλλά και δυσκολίες στα χρόνια της επιτυχίας. Είχε τροχαία δυστυχήματα και 7 εγχειρήσεις. Είχε εθιστεί στη μορφίνη που της έδιναν οι γιατροί λόγω των σοβαρών τραυματισμών της από τα τροχαία. Οι συνεχείς ατυχίες γενικότερα την είχαν οδηγήσει στην κατάχρηση του αλκοόλ. Οι γιατροί το 1960 της διέγνωσαν ανίατο καρκίνο. Η Πιάφ δεν πτοείται και συνεχίζει τις περιοδείες συνοδευόμενη από μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους. Το 1960 τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» («Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα») του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρεκλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961 παίρνει το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της.

Η Πιάφ έφυγε φτωχή, αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μία τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης όπως ο Σαρλ Αζναβούρ που πέθανε την περασμένη βδομάδα. Πέθανε άρρωστη και καταβεβλημένη. Ο τάφος της βρίσκεται στο παρισινό Κοιμητήριο Περ Λασαίζ.