Η κοινωνία του »Εγώ» και η αριστεία της αθλιότητας- Του Αποστόλη Σερέτη

Πολλά γεγονότα στις εξωτερικές και στις εσωτερικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα ειδικά τους τελευταίους μήνες, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αναφορικά με τις εσωτερικές εξελίξεις, μία σειρά μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση, επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους της χώρας και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με την πλειοψηφία του λαού ωστόσο να παραμένει απαθή. Και το χειρότερο από όλα είναι όταν βλέπει βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη να εξυβρίζουν το λαό, φανερώνοντας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, το πως αντιλαμβάνονται την αντίληψη του λαού, τη κοινή λογική και το περί δικαίου κοινό αίσθημα οι εξουσιαστές και ιδιοκτήτες του τόπου. Η δήλωση του Κυρανάκη για τους άνεργους, δεν είναι τίποτα άλλο από το πως αντιλαμβάνονται την »αριστεία» και το πως τη κοινωνία, ο ίδιος και οι συνάδελφοι πολιτικοί του. Η στάση της υπουργού Πολιτισμού για τη φωτιά στις Μυκήνες και η δήλωση της, δεν είναι τίποτα άλλο από το πως αντιλαμβάνονται τον Πολιτισμό και τη κληρονομιά της χώρας η ίδια και οι συνάδελφοι πολιτικοί της. Η στάση της υπουργού Παιδείας Κεραμέως απέναντι σε θεμελιώδεις ανθρωπιστικές, πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες προκαλεί οργή στους επιστήμονες που τις υπηρετούν και περιθωριοποιούνται. Η ανάλυση που θα πραγματοποιηθεί ωστόσο σε αυτό το κείμενο δεν θα μείνει στο πρόσωπο του Κυρανάκη και των άλλων συναδέλφων του αλλά στο ότι οι ίδιοι σίγουρα δίνουν πρόσωπο στη »Κοινωνία του εγώ και την αριστεία της αθλιότητας» την οποία θα επιχειρήσουμε συνοπτικά να ορίσουμε.

Περί ανεργίας και εργασίας

Ακούσαμε τον Κυρανάκη να δηλώνει :»Πολλές φορές υπάρχουν παιδιά που πάνε από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο για να ψάξουν δουλειά, αλλά δεν κάθονται να κάνουν μια σωστή δόμηση βιογραφικού, για να μπορέσουν να διεκδικήσουν μια θέση στην αγορά εργασίας, όπως αξίζουν οι ίδιοι με βάση τις σπουδές τους και με βάση την εργασιακή εμπειρία που ενδεχομένως έχουν στο παρελθόν». Αυτή η δήλωση, μνημείο αθλιότητας και έλλειψης σεβασμού στους πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους της χώρας μας, που προκλήθηκαν από την πολιτική που ο ίδιος υπηρετεί, αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο ίδιος δεν έχει καμία σχέση ούτε με το κόσμο της ανεργίας αλλά ούτε και της εργασίας. Αυτό που δεν λέει όχι μόνο ο Κυρανάκης αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί του συνάδελφοι είτε φοράνε μπλε μπλουζάκι, είτε ροζ, είτε πράσινο, είναι ότι σε κάθε καπιταλιστική κρίση, η οποία στην περίοδο που διανύουμε επιταχύνθηκε από την πανδημία του κορονοιού, είναι ότι ξεσπά και διαφαίνεται η μεγάλη αντίθεση στην οποία χωρίζεται η κοινωνία μας. Η αντίθεση ανάμεσα στη κοινωνική παραγωγή και στη καπιταλιστική ιδιοκτησία. Είναι αντικειμενική πραγματικότητα και γενική παραδοχή, ότι κάθε κοινωνικό σύστημα έχει τους νόμους του, το ίδιο και η εκάστοτε μορφή και οργάνωση της οικονομίας. Έτσι ο ίδιος καθότι ειδικός στην επικοινωνία, προβάλλει ένα επιχείρημα που το ημιμαθές, γεμάτο προβλήματα καθημερινής επιβίωσης κοινό του, βουτηγμένο στο εγώ του και στον αγώνα της επιβίωσης θεωρεί λογικοφανές για να ρίξει την ευθύνη στη »κακή»  και »ανεύθυνη» νεολαία, ώστε γεμάτη ενοχές για το κακό που τη βρήκε, φταίει η ίδια έτσι να είναι και φρόνιμη, ήσυχη… Αδιαφορεί για το γεγονός ότι στην Ελλάδα, ειδικότερα τη τελευταία δεκαετία έχουμε μία πραγματική έκρηξη εργατικών »ατυχημάτων», πολλά από τα οποία δεν δηλώνονται ως τέτοια και όσα δηλώνονται μπλέκονται σε επίπονες μακροχρόνιες δικαστικές διαδικασίες. Το σινάφι του δεν έχει βιώσει την ανασφάλεια, την εκμετάλλευση, τις απειλές, τα κάτεργα των τηλεφωνικών κέντρων, των εργοστασίων, το άγχος και το τρέξιμο του σερβιτόρου, τις ατέλειωτες βάρδιες δεκάωρων και δωδεκάωρων βαρδιών. Την απλήρωτη υπερωρία, τη καθυστέρηση πληρωμής, την απόλυση και τα καψόνια αν είσαι μέλος σωματείου και διεκδικείς τα δικαιώματα του. Δεν έχει βιώσει την οικοδομή, το μόχθο του λιγνιτωρύχου, του χαλυβουργού, του ναυτεργάτη για να βγουν βαπόρια στις θάλασσες για κέρδη μιας χούφτας δεκάδων ανθρώπων, την πίεση, το άγχος της γυναίκας που φοβάται να κάνει παιδί γιατί θα την απολύσουν. Οι υπάλληλοι γραφείων που διαλύουν τους καρπούς των χεριών τους μπροστά από μία οθόνη για να πιάσουν στόχους, οι υπάλληλοι στα Σουπερ Μαρκετ και το συγκεντρωμένο εμπόριο. Τα βαρέα και ανθυγιεινά που αγνοούνται για τους περισσότερους από όλους μας. Του πατέρα που φοβάται ότι αν χάσει τη δουλειά του, του παιδιού που τρέχει να δώσει την παραγγελία με το μηχανάκι του δίχως κανένα δικαίωμα. Το πετσόκομμα μισθών, την αδυναμία να καλύψεις τις ανάγκες σου σε ένα πρόβλημα υγείας.

Στην Ελλάδα όπου κάθε χρόνο θρηνούμε κατά μέσον όρο 120-130 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα και κατά μέσο όρο γίνονται το χρόνο 35.000-40.000 εργατικά ατυχήματα εκ των οποίων να δηλώνονται ως τέτοια λίγο πάνω από 4.000 εργατικά ατυχήματα. Η εργοδοτική τρομοκρατία, απειλεί εργαζόμενους να μην προχωρήσουν σε κινήσεις με το σωματείο τους, επιχειρούν να κουκουλώσουν εργατικά ατυχήματα, δεν τηρούν βασικούς κανόνες ασφαλείας, ούτε μέτρα προστασίας. Πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν την αναλγησία και την εκμετάλλευση της οικονομικής ελίτ με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο εργατικό ατύχημα στο πλοίο Blue Horizon, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα νεκρό και τρεις τραυματίες και το πιο ανήθικο ότι το ίδιο πλοίο μερικές ώρες μετά ξαναβγήκε στη γραμμή για νέα κέρδη. Μα ποιος έχασε την ηθική του για να τη βρούνε οι εφοπλιστές. Συγχωρείστε μου την αυταπάτη λοιπόν.

Σύμφωνα με το Κέντρο Πληροφόρησης Εργαζομένων και Ανέργων, οι σχετικές με τα εργατικά ατυχήματα διατάξεις καλύπτουν τρεις περιπτώσεις ατυχημάτων είναι:

Κατά την εκτέλεση της εργασίας
Εκείνα που συμβαίνουν κατά την εκτέλεση της εργασίας σαν άμεση συνέπεια αυτής (τραυματισμός του εργαζομένου από μηχάνημα, πτώση κατά την εκτέλεση της εργασίας κλπ).

Με αφορμή την εργασία
Εκείνα που συμβαίνουν με αφορμή την εργασία, δηλαδή εκτός του τόπου και του χρόνου εργασίας, με την προϋπόθεση να έχουν έστω και έμμεση σχέση με την εργασία. Έχει κριθεί από τα Δικαστήρια ότι αποτελούν εργατικά ατυχήματα και εκείνα που συμβαίνουν κατά την μετάβαση στην εργασία, ή κατά την ενέργεια μιας πράξης προς το συμφέρον του εργοδότη, ακόμα και χωρίς την εντολή του, ή κατά την διάρκεια της μεσημβρινής διακοπής στον τόπο της εργασίας κατά την προσέλευση ή αναχώρηση και για χρονικό διάστημα μιας ώρας αντίστοιχα.

Από επαγγελματική ασθένεια
Εκείνα που οφείλονται σε επαγγελματική ασθένεια. Επαγγελματικές ασθένειες είναι αυτές που οφείλονται στις επιδράσεις των συνθηκών εργασίας, όπως αναλυτικά αναφέρονται στον Κανονισμό Ασθένειας του ΙΚΑ. Ευρύτερα, όμως, και κάθε επιδείνωση προϋπάρχουσας ασθένειας που συνέβη λόγω εξακολούθησης της αυτής εργασίας αποτελεί επίσης εργατικό ατύχημα.

Εσείς σίγουρα κύριε Κυρανάκη, ως νομικός που είστε δεν προτίθεστε να προστατέψετε βάσει αυτών των διατάξεων τους εργαζόμενους. Είστε εχθρός μας. Υπηρετείτε άλλους. Και η απόδειξη ακόμα και για τους πιο φανατικούς οπαδούς σας που προκαλώ να δουν την αλήθεια κατάματα, είναι αυτό που ετοιμάζετε.

Μας μίλησε για τους άνεργους ο κύριος αυτός όταν η κυβέρνηση του περνάει διάταξη που περιέχει το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, σύμφωνα με το οποίο »…Όταν υπάρχει η δυνατότητα τηλεργασίας, δεν υφίσταται πρόβλημα, καθώς ο εργαζόμενος μπορεί να εργάζεται, ευρισκόμενος στο σπίτι του. Εάν πρόκειται όμως για εργασία, που απαιτεί τη φυσική παρουσία του στο χώρο των εγκαταστάσεων της επιχείρησης, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Στο διάστημα αυτό, της προληπτικής καραντίνας, ο εργαζόμενος, θα λαμβάνει κανονικά το μισθό του και θα καλύπτονται οι εισφορές του από τον εργοδότη. Όμως, με την επιστροφή του στην εργασία, θα κληθεί να αναπληρώσει τις ημέρες υποχρεωτικής «ξεκούρασης», κάνοντας υπερωρίες. Η αναπλήρωση θα γίνεται σε χρονικό εύρος 4μήνου και έως τα τέλη του 2020, με επιπλέον απασχόληση έως και 3 ώρες ημερησίως, πέραν του ημερήσιου ωραρίου του μισθωτού, χωρίς αμοιβή υπερεργασίας ή υπερωρίας. Δηλαδή, εάν δεν εργάστηκε για μία εβδομάδα, ήτοι 40 ώρες, θα πρέπει να εργαστεί υπερωριακά για 40 ώρες, μέχρι και τις 31 Δεκεμβρίου 2020. Αν τεθεί σε καραντίνα 14 ημερών, τότε θα πρέπει να καλύψει με υπερωρίες 80 ώρες σε 3 – 3,5 μήνες μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου…»

Περί Πολιτισμού

Για τον Πολιτισμό σε αυτό το τόπο, με αφορμή τις πυρκαγιές στις Μυκήνες, το συμπέρασμα που πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ότι το ελληνικό αστικό κράτος και η κυβέρνηση του είναι ανίκανη να προστατέψει τη κληρονομιά και την ιστορία του τόπου. Υποστελεχωμένες δημόσιες υπηρεσίες με ένα κράτος που αρνείται να προσλάβει μαζικά Ιστορικούς Αρχαιολόγους, σε ένα κλάδο όπου η ανεργία αγγίζει το 85%. Απλήρωτες έρευνες, απλήρωτα επιστημονικά άρθρα και κείμενα. Εθελοντική εργασία σε πολλές ανασκαφές. Όλα για τη φανέλα. Βάσεις σχολών που κατρακύλησαν στα 8.000 μόρια. Απαξίωση, εγκατάλειψη για την κλασική και σημαντικότατη πανάρχαια επιστήμη της Ιστορίας και ένας λαός συντριπτικά ημιμαθής, βουτηγμένος στη κοινωνική αφασία, το no politica, τηλεκατευθυνόμενος και ξεφτιλισμένος με το κλασικό ερώτημα »Ιστορικός-Αρχαιολόγος; Και τι κάνεις δηλαδή; Που χρησιμεύεις;»

Εκεί έφτασε η σήψη. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κέρδη από επισκέπτες όλης της γης και δεν έχουν παρθεί τα απαραίτητα μέτρα πυροπροστασίας. Ξεπεσμός. Οι Μυκήνες κάηκαν. Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός που »κυοφόρησε στη μήτρα του» την κλασική αρχαιότητα και την εξέλιξη του αρχαίου κόσμου, δεν αποτέλεσε όχι μόνο πρώτη είδηση αλλά μέρος του λαού αντέδρασε με τη λογική »μια χαρά λειτούργησε ο μηχανισμός, δεν κάηκαν όλα». Οι περιοχές που επλήγησαν εντός του αρχαιολογικού χώρου είναι η Ανατολική Πτέρυγα του Ανακτόρου, οι Βόρειες Αποθήκες, η περιοχή του αρχαϊκού ναού στην κορυφή του λόφου, η άνω δυτική κλιτύς της Ακρόπολης, η ΝΔ Συνοικία και η περιοχή του Θρησκευτικού Κέντρου των Μυκηνών. Η φράση «Το πολύ πολύ αυτό που θα βλέπουν οι επισκέπτες τις αμέσως επόμενες μέρες είναι λίγο μαύρο στο χώμα» θα σας κυνηγάει για πάντα κυρία Υπουργέ και θα αποτελεί μνημείο μιας ελιτίστικης αθλιότητας και αντίληψης περί πολιτισμού και διαφύλαξης της παράδοσης. Ίσως το μόνο μνημείο που το κράτος και οι πολιτικοί του που έχουν εξουσιάσει αυτό το λαό είναι ικανοί να προστατεύουν. Η ιστορία θα σας κρίνει.

 Περί Παιδείας 

Είναι γνωστό τι υπηρετούν οι κυβερνήσεις που έχουμε ζήσει (είναι;), για ποιους δουλεύουν, όπως και η αντιπαράθεση και η σύγκρουση για μία πραγματικά δημόσια παιδεία με υψηλό επίπεδο για όλο το λαό. Στα χρόνια των μνημονίων ειδικότερα, βλέπουμε την υποχρηματοδότηση, την εγκατάλειψη, την απαξίωση και την άθλια συμπεριφορά του Κράτους στους εκπαιδευτικούς. Όμως τώρα εντοπίζεται κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω τέτοιο μίσος για τη Κοινωνιολογία, την Πολιτική Παιδεία των μαθητών, την Ιστορία της Τέχνης, τη Μουσική, τα Καλλιτεχνικά γενικά, Σχέδιο κ.τ.λ.π. Παράλληλα είναι ντροπιαστικό κυβερνώντες ή πολιτικοί γενικά να χαρακτηρίζουν τις επιστήμες δεξιές, αριστερές, λες και δεν υπάρχουν μουσικοί, ζωγράφοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες που είναι συντηρητικοί ή οτιδήποτε.

Πλήρης, ωμή, ανάλγητη επίθεση με κατάργηση των παραπάνω από το Λύκειο, συνεχιζόμενα και δίχως καμία αλλαγή περιθωριοποίηση στο μάθημα της Ιστορίας, υποχρηματοδότηση Πανεπιστημίων, Αγγλικά στα νηπιαγωγεία όταν όχι μόνο απαξιώνεται η μητρική γλώσσα αλλά δίχως να σκεφτούν ότι οι εκπαιδευτικοί που θα διδάξουν την Αγγλική δεν έχουν λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση για τα νήπια, όταν παράλληλα στα νηπιαγωγεία υπάρχουν πολλά προσφυγόπουλα που μας κάνουν τη τιμή να παλεύουν να μάθουν την Ελληνική Γλώσσα. Αυτό ειδικά σε συνδυασμό με την επαναλειτουργία της Τράπεζας Θεμάτων είναι ένα μέτρο που ευνοεί τα φροντιστήρια έναντι του δημόσιου σχολείου. Και μέσα σε όλο αυτό το μίσος, μειώνεται η διδασκαλία της Βιολογίας με τα θρησκευτικά να έχουν μεγαλύτερο χρόνο διδασκαλίας. Και δεν κατηγορώ την πίστη του πολίτη.

Πριν σπεύσει κάποιος ανθέλληνας ψευτοπατριώτης να με κράξει δεν έχω κανένα θέμα με τον χριστιανισμό και ότι δίδαξε ο Χριστός. Αντιθέτως. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι θέλω να πω. Αυτοί που θανάσιμα μισείτε, είδα στη ζωή ότι έχουν περισσότερη σχέση μαζί Του από τους κατήγορους τους. Αυτά όλα είναι εγκληματικά. Από πότε ολόκληρες επιστήμες γίνονται αντικείμενα χρησιμοθηρίας για την άσκηση της σάπιας ξεπερασμένης μικροπολιτικής σας; Σπέρνετε μελλοντικούς πολίτες ημιμαθείς, δίχως πολιτική κρίση και θα θερίσετε αγκυλωτά ανθρωποειδή. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν την επιστημονική αμφισβήτηση και έρευνα, να ανατρέχουν στο πέρασμα των αιώνων και να ανακαλύπτουν τα κοινωνικά φαινόμενα, τη σχέση αιτίου – αποτελέσματος στη ροή της εξέλιξης. Να απελευθερώνονται με τη Τέχνη και τον Πολιτισμό. Δεν θέλετε πολίτες με κριτική σκέψη αλλά υπάκουα ρομπότ που θα χειρίζονται μηχανές, υπολογιστές, χαρτιά και φακέλους, θα τα λιώνουν οι πλούσιοι ιδιοκτήτες της χώρας στη δουλειά και την εκμετάλλευση, θα τρώνε, θα αφοδεύουν και πριν κοιμηθούν θα βλέπουν σεφ, τραγουδιστές, reality. Δείχνετε μονίμως στο ημιμαθές, μπερδεμένο εκλογικό κοινό σας τη σχέση σας με το Χριστό και το χριστιανισμό. Συγγνώμη κυρία Υπουργέ. Η μόνη σχέση που έχετε με κάτι και αυτό υποδηλώνεται από την ιδεοληπτική, εμμονική σας πολιτική, αυτό είναι η Ιερά Εξέταση.

Συμπέρασμα

Το συμπέρασμα δεν θα είναι καμία θεωρητική τρομερή τοποθέτηση όσο μία διαπίστωση που απευθύνετε κυρίως προς όσους διαβάσουν το κείμενο αυτό και ακόμα έχουν αυταπάτες. Θέλουν το λαό βουτηγμένο στην άγνοια, αδιάφορο, ανιστόρητο, ατομικιστή, ημιμαθή, φιλήσυχο και προγονόπληκτο. Θέλουν τον πολίτη, τον εργαζόμενο, το νέο κλεισμένο σε αυταπάτες, στο εγώ του, στη νοοτροπία που του ενσταλλάζουν κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ότι αυτός είναι ο καλύτερος, ότι αυτός θα τα καταφέρει, ότι όλα μπορούν να γίνουν για μία καλή ζωή και ότι δεν φταίνε οι συνθήκες που διαμορφώνουν οι εξουσιαστές του, το σύστημα και το τι δρόμους σου ανοίγει το κράτος μέσω βασικών παροχών που έπρεπε να είναι δωρεάν και για όλους το ίδιο, αλλά ότι αυτός δεν προσπάθησε αρκετά. Αυτός ήταν ανεπαρκής.

Έτσι δημιουργούν τον πολίτη τέρας. Ένα εγωκεντρικό πλάσμα δίχως κριτική σκέψη, έρμαιο στην πολιτική αποδοχή του σκότους ως φως, που δεν πιστεύει ότι η ζωή του θα φτιάξει αν φτιάξει και για το συνάνθρωπο του. Που δεν βλέπει ότι όσο επιτρέπει την  μείωση των απαιτήσεων του για καλύτερη ζωή στο τέλος δεν θα έχει ζωή. Μας θέλουν κλεισμένους στο Εγώ μας. Φτιάξανε μια κοινωνία που κοιτάει μόνο να χορτάσει το Εγώ. Την ποτίζουν με δηλητήριο, ανταγωνισμό προς όλους και για όλα. Τη κάνουν να θεοποιεί τη φιλανθρωπία από κάποιο σωτήρα και όχι να αποκτά αλληλεγγύη. Να αναθέτει και να μην δρα. Να μην κρίνει αλλά να δέχεται. Να δουλεύει σε κάτεργα, με μισθούς πείνας, να απαξιώνονται σπουδές και πανεπιστήμια, να είναι ανιστόρητη και να στρέφει την οργή της είτε προς αυτούς που αντιδρούν είτε προς συνωμοσίες που δεν οδηγούν πουθενά είτε ακόμα χειρότερα ενάντια στον αδύναμο που θα του πούνε ότι είναι απειλή για τη χώρα και τον πολιτισμό της που όμως οι ίδιοι απαξιώνουν.

Μια κοινωνία όπου άριστος θεωρείται αυτός που ως άνθρωπος του κομματικού σωλήνα, άνθρωπος που πουλάει την επιστήμη του στο σύστημα με ανταλλάγματα, άνθρωπος που συναγελάζεται με ότι πιο βρώμικο υπάρχει στη δημόσια ζωή για να εξελιχθεί είναι το άριστο. Γιατί η πλειοψηφία εξ’αυτών που μιλάνε δημόσια για αριστεία, στο στίβο της ζωής δεν ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία με εμάς και δεν είχαν τις περιορισμένες ευκαιρίες που έχουμε όλοι μας.Έτσι η απάθεια και η κοινωνική αφασία που βιώνουμε απέναντι σε αυτά τα αίσχη, ήταν αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια φίλες και φίλοι μου,  αυτή είναι η »Η κοινωνία του Εγώ και η Αριστεία της Αθλιότητας» και το σκοτάδι που σκορπάει και με προβληματίζει βαθύτατα για το μέλλον αυτού του τόπου και λαού. Αυτό όμως που γνωρίζω με μεγάλη βεβαιότητα, είναι πως τον σκοτάδι αυτής της κοινωνίας νικιέται μόνο με το φως της κοινωνικής δικαιοσύνης και τον ξεσηκωμό των πολλών ενάντια στους λίγους.

 

Πληροφορίες από: Ριζοσπάστης, 902.gr, kathimerini.gr, sofokleousin.gr, efsyn.gr, ΚΕΠΕΑ