Maleficent – Του Πάνου Λιάκου

Θα δημοσίευα μόνο την αγαπημένη μου, Ελ Φάνινγκ, την οποία θα δεχόμουν να παντρευτώ πιο γρήγορα και από τον πρίγκιπα Φίλιπ στο δεύτερο μέρος της Maleficent, όμως μάς χρειάζεται και η εικόνα της Τζολί ώστε να πούμε μερικά πράγματα περί μακιγιάζ-κομμώσεων στο σινεμά του φανταστικού. Διότι την ταινία την συναντάω μπροστά μου κατά τη μελέτη των φετινών υποψηφίων στην εν λόγω κατηγορία των Όσκαρ.

Η ταινία ανήκει σε εκείνο το είδος της εφηβικής περιπέτειας της Ντίσνεϊ, όπου εάν τη δεις δίχως αντιστάσεις περνάς μια χαρά. Τα δυο βασίλεια, τα πλάσματα-οι Απόκοσμοι-, τα πριγκιπόπουλα, τα νοήματα περί ομόνοιας και μεταμόρφωσης, οι ανατροπές στο ποιος φαίνεται και ποιος τελικά είναι ο κακός της υπόθεσης. Είναι όλα εδώ. Υπάρχει και μια απολαυστική σκηνή στο πρώτο μέρος του φιλμ με σπόντες και υφέρπουσα κακία ανάμεσα στις Τζολί και Πφάιφερ.

Το μακιγιάζ και οι κομμώσεις βοηθούν, παίζουν καταλυτικό ρόλο στο να μας πει ο σκηνοθέτης Χοακίμ Ρόνινγκ αυτό το παραμύθι. Έχουμε σαφέστατα το μακιγιάζ των διαφόρων νεράιδων, έχουμε τους Απόκοσμους όπου είναι από όλες τις φυλές του πλανήτη και το μακιγιάζ τους είναι εν εξελίξει σε όλη τη διάρκεια του έργου- όταν ετοιμάζονται για πόλεμο, βάφονται μόνοι τους-, έχουμε το χρώμα της Ελ Φάνινγκ. Η Ελ Φάνινγκ από μόνη της βγάζει αυτό το γαλαζοαίματο, είναι μια ζωγραφιά για το ρόλο αλλά φαντάζομαι ότι και στην περίπτωσή της το μακιγιάζ θα πρόσεξε πώς να μην υπερτονίσει τη χλομάδα της, σε συνεργασία με την ενδυματολογία. (Αχ, και να είχα μια συζήτηση με αυτούς τους κλάδους της ταινίας).

Για το τέλος άφησα το μακιγιάζ της Τζολί. Το πιο επιβλητικό από όλα, εκείνο που πρέπει να σε ψαρώσει με τη βοήθεια των εφέ και εκείνο που εν τέλει σφραγίζει την ταινία. Στο άκουσμα Maleficent, αυτή την εικόνα της Τζολί ακριβώς έτσι σκέφτεσαι.