Δεκέμβριος 2008 – Της Ε.Θ.

Είχε ξημερώσει  6 του Δεκέμβρη, ήταν Σάββατο. Θυμάμαι πολύ καλά πως ήταν Σάββατο, γιατί το πρώτο πράγμα που κάναμε σα γνήσιοι έφηβοι  των αρχών των 00ς ήταν να ανοίγουμε το MSN και να ανταλλάσσουμε τα νέα μας, διαδικτυακά, και να κανονίσουμε τη σαββατιάτικη έξοδο πριν αρχίσει το διάβασμα.

Θυμάμαι σα τώρα, λίγο μετά τις δέκα το βράδυ να φτάνει στα μηνύματά μου μια εικόνα με το λευκό αποτύπωμα ενός παιδιού στην άσφαλτο, σαν από αστυνομική ταινία με τη λεζάντα «Προσοχή, η αστυνομία δολοφονεί».

Κανείς δεν είχε καταλάβει αμέσως τι είχε συμβεί, κανείς δε μπορούσε να αντιληφθεί τι θα ακολουθήσει. Η βδομάδα ξεκίνησε με εμάς στους δρόμους, με τους μεγαλύτερους και τους πιο τολμηρούς  να διαμηνύουν από τα μικρόφωνα του σχολείου πως αυτό δε μπορεί να περάσει έτσι. Ότι πρέπει να βγούμε στους δρόμους. Και μάλλον από τη στιγμή που βγήκαμε, μεγαλώσαμε. Πολύ απότομα. Από παιδιά, γίναμε πια «μεγάλοι», κι ας μη το  καταλάβαμε μονομιάς τότε. Υπήρξαμε η γενιά που αναθεώρησε, αμφισβήτησε και αποδόμησε τους θεσμούς, που άλλοτε υπήρξαν οι επιβεβλημένοι στυλοβάτες της αντίληψής μας για τον κόσμο. Όπως κάνει κάθε γενιά που σέβεται τον εαυτό της. Κανείς δε μπορεί να το αντιληφθεί τώρα, γιατί πάνε πια έντεκα χρόνια. Γιατί η αντάρα των ημερών του Δεκέμβρη του ’08 έχει ξεθωριάσει για τα καλά.  Γιατί πλέον στη ζωή των νεαρών που βρίσκονται πια στα mid- twenties τους, έρχονται άλλα βάσανα όπως το νοίκι, η δουλειά, τα ένσημα, η καριέρα (η ποια;), η μετανάστευση προς αναζήτηση της τελευταίας και άλλα πολλά. Αλλά τότε, η  6η Δεκεμβρίου του 2008, είτε κανείς το αντιλαμβάνεται είτε όχι, υπήρξε το τέλος της αθωότητας.  Η κοπή του ομφάλιου λώρου. Η στιγμή της εσωτερικής σύγκρουσης και της επιλογής στρατοπέδου. Ο τρόπος που θα αποφασίσεις να παλέψεις τις μάχες σου. Η στιγμή που το MSN δε φάνταζε πια τόσο σημαντικό και που ανακαλύψαμε το indymedia, αμφισβητώντας τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.

Σε άλλους η φλόγα έσβησε με τις πορείες του 08’, σε άλλους κράτησε ώσπου να τελειώσουν τη σχολή τους, σε άλλους ώσπου να βρουν τη πρώτη τους δουλειά, ενώ σε άλλους δεν άναψε ποτέ. «Καταλαβαίνω ότι ήταν αποτρόπαιο το έγκλημα, αλλά και ο αστυνομικός έχει παιδιά», ήταν τα λόγια κάποιων που πιθανότατα δεν αντιλήφθηκαν  ποτέ τι συνέβη.  Κανείς δε περίμενε ποτέ ο Δεκέμβρης να αποτελέσει τρόπο ζωής, αλλά οι φλογισμένοι του Δεκέμβρη, αυτοί που καψαλίστηκαν από τις σπίθες του, που κατάλαβαν τις προεκτάσεις του και δόμησαν όλο τους το ηθικό σύστημα πάνω του είναι πάντα εκεί. Στις επάλξεις των  όποιων αγώνων. Είναι αυτοί «που σου παίρνουν το κεφάλι επειδή είναι πολύ πολιτικοποιημένοι», «οι μίζεροι», «οι μόνιμα σε συγκρουσιακή διάθεση», «οι ναι μεν αλλά», «αυτοί» απέναντι στους άλλους.

Κανείς δε θα μπορέσει να ορίσει ποτέ τι ήταν ο Δεκέμβρης, γιατί δεν αποτέλεσε ποτέ ενιαία ιστορία, αλλά μικρές αυτοτελείς βιογραφίες. Όλοι θέλουμε να ‘μαστε κομμάτι του, αλλά αυτός ανήκει μόνο σε έναν. Σ’ αυτό  «το μαλακισμένο που πήγε και σκοτώθηκε», «σ αυτόν που ήταν σε περίεργη γειτονιά», «σ αυτόν που για χάρη του καίγεται η Αγία πόλη μας», «σ αυτόν που για χάρη του κλείνουν οι δρόμοι», «σ’ αυτόν που τη μνήμη του πρέπει να τιμά μονάχα η οικογένειά του»,  «σ ‘αυτόν που πάντα οι γιορτές αμαυρώνονται και ακυρώνονται συναυλίες», «σ’ αυτόν που θρηνήσαμε, θάψαμε αλλά τώρα πάμε για άλλα».

11 χρόνια μετά και ο Δεκέμβρης του ’08 είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.