Designing Woman – Του Πάνου Λιάκου

Το μεγάλο σενάριο βρίσκεται μόλις μια παραπομπή μακριά. Και κάπως έτσι γίνεται η γνωριμία με ταινίες όπως το Designing Woman σε σενάριο του Τζορτζ Γουέλς ο οποίος έφυγε από την Απονομή των Όσκαρ του 1958 με το αγαλματίδιο για το πρωτότυπο σενάριό του. Κι έπειτα είχε την τύχη να το βλέπει να μετατρέπεται σε εικόνες από το Βιντσέντε Μινέλι (που ξέρει να διαχειριστεί λόγω θητείας στο μιούζικαλ και τις αντίστοιχες σκηνές εδώ) ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο Λορίν Μπακόλ και Γκρέγκορι Πεκ δίνει τον καλύτερό του εαυτό.

Στην πραγματικότητα, το σενάριο του Γουέλς βασίστηκε σε μια ιδέα της ενδυματολόγου Έλεν Ρόουζ- άκουσον, άκουσον. Κι έτσι προέκυψε αυτή η ιδιαίτερη ρομαντική κωμωδία με στοιχεία φάρσας όπου περιστρέφεται γύρω από τη γαμήλια ζωή μιας ενδυματολόγου με έναν αθλητικό συντάκτη. Στον πρόλογο κιόλας του έργου, πρωταγωνιστές και υποστηρικτικοί σπάνε τον τέταρτο τοίχο και μιλάνε απευθείας στο κοινό, αυτοπαρουσιάζονται (για να μη λέμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στο Γκοντάρ και το Γούντι Άλεν!) ενώ ο τρόπος που η μια σκηνή διαδέχεται την άλλη δείχνει σύμπλευση σεναρίου και μοντάζ. Με ένα πολύ φινετσάτο γράψιμο, ο Γουέλς έχει σκεφτεί ακόμη και κάποια παιχνίδια με τον ήχο στην πρώτη πράξη (το πώς ακούει το θόρυβο ακόμα και μιας καρφίτσας ο πρωταγωνιστής που έχει πονοκέφαλο!).

Όπως συμβαίνει πολύ συχνά σε αυτού του είδους τις κωμωδίες, το ζευγάρι γρήγορα θα αντιληφθεί ότι προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους. Όταν εκείνη καλεί φίλους καλλιτέχνες στο σπίτι για αναγνώσεις σεναρίων, εκείνος στήνει μπαρμπούτι με τους πιο λαϊκούς φίλους του. Φυσικά, σε μια ταινία όπου η ηρωίδα ασχολείται με τη μόδα και η ιδέα της έχει προέλθει από μια εκ των κορυφαίων όλων των εποχών, δεν γίνεται να μην είναι προσεγμένα ενδυματολογικώς τα πάντα στην εντέλεια. Αν δει κανείς την ταινία με προσοχή, θα σημειώσει ότι ακόμα και η πιο »τελευταία» κομπάρσος που θα περάσει από τη σκηνή είναι ντυμένη με τρομερό γούστο. Να μη μιλούσε για τη Λορίν Μπακόλ ξεχωριστά γιατί θα τρελαθούμε. Από το κοστούμι της κολύμβησης του πρώτου μέρους και με αποκορύφωμα τη γούνα με την οποία εμφανίζεται στους αγώνες πάλης που πάει να βρει το σύζυγο.

Φυσικά ένα τέτοιο σενάριο δεν θα μπορούσε να είναι μόνο ένα πράγμα. Όσο προχωράει η ιστορία, εκτός από μια παλιά ερωτική υπόθεση του Πεκ (στο ρόλο η επίσης κομψότατη Ντολόρες Γκρέι) θα προκύψει και ένα κάποιο μυστήριο με τα τσιράκια ενός διεφθαρμένου ανθρώπου της πάλης να κυνηγάνε τον αθλητικό συντάκτη. Στη μεν περίπτωση της παλιάς ερωμένης γράφεται και μια σκηνή συμφιλίωσης ανάμεσα σε αυτή και τη σύζυγο, και πάλι κατά τη διάρκεια ενδυματολογικής εργασίας ενώ στη δεύτερη δίνεται χώρος στη φάρσα (ο υποστηρικτικός Μάξι που προκειμένου να προστατεύσει τον αθλητικογράφο κοιμάται πάντα με τα μάτια ανοιχτά). Και μένει να δούμε πώς στο φινάλε (τι σεκάνς η σύγκρουση με τους κακούς και η ανάμειξη ακόμα και του χορογράφου…Τζακ Κόουλ), μέσα από την περιπέτεια και τον κίνδυνο το ζευγάρι τελικά έρχεται πιο κοντά…Να μια ταινία που θα ήταν ό, τι πρέπει για καλοκαιρινή επανέκδοση.