Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι; – Της Σοφίας Λαμπροπούλου

Πριν λίγες μέρες στην χώρα μας, όπως και σε αρκετά άλλα μέρη του πλανήτη, είχαμε την παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρίες. Την μέρα αυτή γράφτηκαν πολλά άρθρα, δημοσιεύτηκαν πολλές εικόνες και είδαμε πολλούς ανθρώπους να μιλούν για αυτό το θέμα. Διαβάζοντας όμως όλα αυτά τα άρθρα αναρωτιέμαι αν είναι όντως ευαισθητοποιημένοι οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτό το θέμα;

Πρόσφατα πηγαίνοντας στη σχολή μου παρατήρησα από μακριά μια τυφλή κοπέλα η οποία με δυσκολία προσπαθούσε να ανέβει τα σκαλιά της σχολής και παρ’ όλο που δυσκολευόταν, κανείς δεν ήταν πρόθυμος να την βοηθήσει. Ήταν αυτό όμως μόνο ένα μεμονωμένο περιστατικό; Θα βοηθούσαμε ουσιαστικά ένα παιδί τυφλό, ένα παιδί με προβλήματα ακοής ή ένα παιδί με κινητικά προβλήματα; Θα κάναμε παρέα μαζί του πραγματικά; Θα το στηρίζαμε;

Είμαι βέβαιη ότι αν έθετα σε κάποιους τα ερωτήματα αυτά  θα απαντούσαν ναι, αλλά ελάχιστοι θα το έκαναν πράξη. Απ’ την άλλη δεν θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε μόνο τον εαυτό μας γι’ αυτή μας την αντίδραση. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η  παιδεία που μας έχει δοθεί και συνεχίζει να προσφέρεται στα νεώτερα παιδιά. Ο λόγος γίνεται μια παιδεία στείρα, απρόσωπη, χρησιμοθηρική, που δεν μας μαθαίνει να σεβόμαστε και να εκτιμάμε το διαφορετικό. Σ’ αυτό συνηγορούν είτε τα καθημερινά παραδείγματα οδηγών που σταθμεύουν τα αυτοκίνητα τους σε θέσεις που χρησιμεύουν για άτομα με ειδικές ανάγκες, είτε η μη παροχή βοήθειας σε άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες όπως προαναφέρθηκε στο παράδειγμα της κοπέλας.

Ωστόσο ας μην τα ρίχνουμε όλα στην παιδεία. Ας μιλήσουμε λίγο για την στάση του κράτους απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Το Ελληνικό κράτος ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης δεν διαθέτει τα κονδύλια για την εκπαιδευτική στήριξη αυτών των ατόμων και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, αφήνοντας  τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειες τους  χωρίς κάποια ουσιαστική βοήθεια. Επιπλέον, ενώ έχουμε δει κάποια βήματα, όπως η ύπαρξη μπάνιου σε αρκετούς δημόσιους χώρους για άτομα με ειδικές ανάγκες, ειδικές θέσεις στάθμευσης για να μπορούν να εξυπηρετηθούν,  κατασκευή παιδικής χαράς για  παιδιά με ειδικές ανάγκες, δεν έχουμε βρει ακόμα πιο σύγχρονες ιδέες για να κάνουμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων πιο εύκολη.

Άρα μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε απλά να γράφουμε άρθρα, να φτιάχνουμε βίντεο και να κάνουμε ομιλίες για να δείξουμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είμαστε και να περάσουμε πλέον σε πράξεις, βοηθώντας ουσιαστικά αυτά τα άτομα; Ιδιαίτερα εμείς οι νέοι άνθρωποι θα μπορούσαμε να ενημερωθούμε, να οργανωθούμε και να αναζητήσουμε λύσεις προκειμένου να αλλάξει κάτι για όλους τους ανθρώπους με κάποια αναπηρία.

Θα ήθελα να κλείσω το άρθρο μου με μια ευχή λέγοντας ότι ελπίζω κάποια στιγμή οι άνθρωποι με αναπηρία να αντιμετωπίζονται απ’ όλο τον κόσμο με σεβασμό καθώς και να μην θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά να είναι πραγματικά ίσοι με τους υπόλοιπους πολίτες της κοινωνίας. Αν όλοι μαζί δραστηριοποιηθούμε τότε θα μπορούσε πράγματι να αλλάξει κάτι στο μέλλον…